Erikvdplaat Geplaatst: 24 maart 2020 Geplaatst: 24 maart 2020 Beste Allemaal, Afgelopen vrijdag is mijn voedster Phouka, een Vlaamse Reus van ongeveer 6 jaar oud overleden. Ik heb voor haar een stukje geschreven in het regenboogforum. Ik merk echter dat ik toch nog met enkele vragen rond loop. 2 weken geleden bij de jaarlijkse inenting en controle werd er een bult bij de baarmoeder van Phouka geconstateerd. Ik heb haar niet eerder laten castreren omdat ik het niet zag zitten in een gezond konijn te gaan snijden. Het risico van een narcose leek ons ook erg groot. Toen ik me na dit nieuws verder in las schrok ik wel. Ik heb nooit geweten dat tot 80% van de voedsters baarmoederkanker krijgt. De volgende dag hebben we een echo en röntgenfoto’s laten maken. Tijdens de echo deed ze van angst al een klein plasje. Er bleek bloed in haar urine te zitten. Haar baarmoeder bleek al verdikt te zijn en er via de echo waren er cysten te zien. Echter kon de dierenarts geen uitzaaiingen vinden in haar lever of longen. We hebben toen de keuze gemaakt om haar afgelopen vrijdag te laten opereren en de baarmoeder te verwijderen. Toen ze voor de operatie werd gewogen bleek ze al wel 200 gram afgevallen te zijn. De operatie zelf is goed gegaan. Ik heb de baarmoeder na afloop gezien en deze had inderdaad tumoren en cysten 😞 Phouka is echter 1.5 uur nadat we haar ophaalden en bijna 6 uur na de operatie bij ons thuis overleden aan een hartstilstand. We zijn nog met bloedspoed terug naar de dierenarts gegaan maar hij kon niets meer voor haar doen. De afgelopen dagen zijn ontzettend moeilijk geweest maar langzaam kan ik het een plekje geven. Ik zit echter nog met de volgende vragen: Ik heb me laten leiden door het advies van de dierenarts. Uiteindelijk heb ik alles bij elkaar bijna 800 euro uitgegeven en nu ben ik wel mijn beste maatje kwijt. Was het gezien haar leeftijd wel verstandig om nog te opereren? Had ik met medicatie en goede controle op de aanwezigheid van pijn wellicht nog even van haar kunnen genieten en langer de tijd gehad om afscheid te nemen? Ze was dan wel 6 jaar maar ze had duidelijk nog plezier in het leven. Ze sprong nog vrolijk op en van de bank en kwam op schoot liggen. De operatie was duidelijk te veel voor haar. In de anderhalf uur die we nog met haar gehad hebben was een een klein hoopje zieligheid. Ze slaakte af en toe een geluid dat ik nog nooit eerder gehoord had en wat duidelijk van de pijn kwam. Hebben we haar niet door een veel te zware procedure heen gejaagd? Alvast bedankt voor de reacties.
Evee Geplaatst: 24 maart 2020 Geplaatst: 24 maart 2020 Ik denk dat ik hetzelfde had gedaan. Het risico is groot bij zo een operatie, en het is heel verdrietig dat ze overleden is. Maar als je het niet had gedaan, denk ik dat je ook - misschien nog wel meer - spijt zou hebben gehad. Ik denk dat je gezien de situatie de beste beslissing hebt gemaakt die er was, het was kiezen uit twee risicovolle opties, maar deze optie had nog wel de meeste kans op een goede uitkomst. Ik zou zelf als ik in jouw schoenen had gestaan denk ik precies dezelfde keuze hebben gemaakt. Het vind met de tijd wel een plekje, dat heeft tijd nodig. Hoeveel dat verschilt per persoon, en dat geeft niets. Neem de tijd, wees verdrietig, maar denk ook zeker aan de mooie momenten die je samen hebt gehad. Spijt en schuldgevoel hebben is onderdeel van het rouwproces, hoe naar dat ook is. Je hebt met de kennis die je had, in overleg met de dierenarts, de keuze gemaakt die jouw voedster op dat moment de beste kansen gaf. Daar is geen schuld of spijt over nodig. Als we in de toekomst konden kijken, ja dan zou je soms dingen anders doen, maar helaas kan dat niet. Met de informatie die je had heb je de best mogelijke keuze gemaakt voor je maatje, haar de beste kans gegeven. Helaas mocht het niet baten, maar reken dat jezelf alsjeblieft niet aan. Ze speelt nu lekker op de regenboogbrug met alle andere konijntjes die niet meer onder ons zijn. 🌈 Heel veel sterkte gewenst de komende tijd, met het verlies. Helaas weten veel konijnenbaasjes hier goed hoeveel verdriet het kan doen, mocht je iets willen delen, foto's van leuke herinneringen, verhalen over Phouka, dan ben je welkom hier op het forum. Een beetje steun van mensen die het begrijpen is op zo een moment altijd fijn ❤️
IreneM Geplaatst: 24 maart 2020 Geplaatst: 24 maart 2020 Ik had precies hetzelfde gedaan als jij. Sterker nog, ik heb hetzelfde gedaan als jij. Mijn konijn Senna hwasad, volgens mij 2 jaar terug, op 8-jarige leeftijd ziek. Ze wilde niet meer eten en was lusteloos. De dierenarts voelde ook iets in de baarmoeder en ze plaste bloed, waarop ik haar heb laten opereren. Ik heb verder niets gezien van de baarmoeder, er is ook geen echo of zo gemaakt, dus in hoeverre ze even ziek waren kan ik natuurlijk niet zeggen. Probeer je in ieder geval niet schuldig te voelen. Je hebt gedaan wat je kon. Veel sterkte ❤️
Dollie Geplaatst: 24 maart 2020 Geplaatst: 24 maart 2020 Ik zou waarschijnlijk ook dezelfde keuze gemaakt hebben. Natuurlijk is een operatie en narcose een flinke belasting, maar mijn dierenarts geeft in zo'n geval eigenlijk altijd aan dat als dit te zwaar voor ze is, dat ze dan zonder operatie waarschijnlijk ook niet lang meer geleefd hadden. Sterkte!
Lienappelsien Geplaatst: 24 maart 2020 Geplaatst: 24 maart 2020 Het kan bij konijnen heel snel gaan. Ze laten ook pas heel laat merken dat ze ziek zijn omdat het prooidieren zijn. Voel je niet schuldig. Ik denk dat het een verstandige keuze was om haar te laten opereren. Zo kreeg ze nog een kans. Als jullie hadden gewacht had het waarschijnlijk niet lang geduurd voor ze (zichtbaar) klachten kreeg en waren jullie misschien te laat om haar nog te laten opereren. Jullie hebben er alles aan gedaan door haar nog te laten opereren. Misschien heb je er iets aan over hoe het bij twee van mijn konijnen ging. In december heb ik een van mijn konijnen in laten slapen. Ze gedroeg zich niet anders dan anders, maar ik had het gevoel dat ze haar flanken verder uitzette tijdens het ademen dan normaal. Voor de zekerheid ging ik naar de dierenarts en die voelde iets in haar buik. Vervolgens bleek uit de echo dat ze baarmoedertumoren had. We wilden haar nog opereren, maar uit een röntgenfoto bleek dat het al flink was uitgezaaid naar haar longen. Binnen een week tijd was ze veranderd in een ogenschijnlijk gezond, blij konijn in een konijn die languit ging liggen en steeds ging verliggen. Omdat er niks meer aan te doen was en we haar wilden besparen dat ze zou gaan lijden heb ik haar toen in laten slapen. Eerder had ik een voedster met vage klachten. Uiteindelijk bleek uit een echo dat ze tumoren in haar buik (blaas en baarmoeder) had. Ik vond haar nog te goed om in te laten slapen en in overleg met de dierenarts heb ik toen besloten om haar nog te laten opereren. Het was alles of niks. Tijdens de operatie werd duidelijk dat er nog meer tumoren waren en dat die niet allemaal weg konden worden gehaald. Toen hebben we besloten haar niet meer wakker te laten worden.
Aanbevolen berichten