EC

[Evee]

Wat zonde, ik heb zo hard voor hem zitten duimen dat hij op zou knappen na de injecties. Snap dat je er kapot van bent. Heel veel sterkte gewenst met deze rot beslissing, het is een keuze die je nooit zou willen maken. Maar soms is het beste wat je voor je konijn kan doen ze laten gaan en verder lijden besparen. 😭

[Lienappelsien]

Ik moest me er even toe zetten, maar ben nu dan begonnen dit topic te lezen. Wat een ellende hè 😔 Ik voel met je mee. En constant jezelf afvragend waar je voor hem beter aan doet: doorgaan met behandelen of hem in laten slapen. Het is heel moeilijk en helaas herkenbaar.

 

Ik heb 1 konijn met EC gehad, Bonno. Natuurlijk was hij net dat ene speciale konijn waar ik helemaal weg van was. Hij was zó lief! Toen hij bij me kwam was hij al bijna blind, wat je ook goed aan zijn ogen kon zien. Dat wist ik en vond ik geen probleem. Na een aantal weken was hij in een dag of drie extreem afgevallen. Toen viel bij mij het kwartje, extreem afvallen en zijn kapotte ooglenzen: EC. De dierenarts was het er mee eens en we startten de behandelingen op basis van de website van Wilhelminapark. Een moeilijke tijd van 7 maanden volgde. Met ups en downs. Hij kreeg er tussendoor allemaal dingetjes bij: oorontstekingen, vachtmijt, zijn traanbuizen moesten 2 keer (?) worden doorgespoeld. Hij was ontzettend moe (en volledig blind), zeker in het begin, maar hij at als een bootwerker en de dagelijkse oogdruppels vond hij geen enkel probleem en Panacur at hij smakelijk op op blaadjes witlof/andijvie. Dus ja... Hij leek het zelf ook nog niet op te geven. Na 7 maanden kreeg hij er ook nog snot bij. Antibiotica sloeg niet aan, hij had het benauwd en hij wilde ook bijna niet meer eten. Toen heb ik de moeilijke beslissing genomen om hem in te laten slapen. Ik was er kapot van. 

 

Als je je konijn echt goed kent, en zo te lezen ken je Billie echt goed, dan weet je op de een of andere manier wanneer het genoeg is geweest. Toch blijft het een moeilijke beslissing, ook als je weet dat je er alles aan gedaan hebt en je hem onnodig lijden bespaart. En uiteraard bespreek je het goed met de dierenarts. 

 

Veel sterkte! Ik pink ook even een traantje weg.

[Odi]

Dank je wel, Evee. Het is idd vreselijk moeilijk al weet je dat het het beste is. Pfff. 
En Lienappelsien, wat heb jij ook keihard je best gedaan voor je konijntje. Je wil dan zo graag dat het nog een mooi leven heeft, hè. Dat heb ik met Billie. Drie jaar geleden (4 maart) moest ik Jeroen in laten slapen. M’n aller- allerliefste konijn. Hij is net tien geworden. Maar had nog nooit meegemaakt dat ik die beslissing moest nemen. M’n andere konijnen gingen zelf. Ik was echt kapot na die beslissing. Wilde ook geen nieuw konijn meer. Maar ja, Saskia alleen, dat vond ik echt zo zielig. Had ik haar uit t asiel gehaald als maatje voor Jeroen en zou haar dan alleen laten zitten. Ze was al bijna 4 jaar van haar leven alleen geweest. Toen toch besloten een ouder mannetje te zoeken, kostte wat moeite maar ik werd geattendeerd op Billie (toen nog Millie). Hij woonde bij een lieve vrouw die vaker konijntjes opving. Ze zei: alleen als hij een vriendin krijgt, mag hij weg, want hij is te leuk. Ik kreeg hem mee, nadat ze elkaar ontmoet hadden. Moesten wel gekoppeld worden want hier in huis dikke ruzie. Dit was allemaal in april 2017. Eind van dat jaar besloten ze dat ze samen wilden wonen 🙂 Ze sliepen nog gescheiden nl. Maar Bil wilde niet meer weg van Sas. En zo geschiedde. Ze heeft hem geleerd om zich enigszins te gedragen. Hij is nogal een bulldozer: groot hoofd, grote poten, relatief klein gedrongen lijfje met z’n 2,5 kilo. Lomp als wat, loopt ook niet licht, echt zonder te kijken weet je altijd waar hij is. Lekker in de tuin rommelen, rennen en chillen, maar net zo goed met z’n meisje op het grote kussen binnen. En als ik hem knuffel, duwt hij ook lekker hard z’n kop in m’n nek.
Ik ben me zo gaan hechten aan de kleine man, wat ik nooit had voorzien na Jeroen. Twee totaal verschillende beestjes, met eigen karakters. 
Voor Saskia is het ook erg sneu. Ze wordt volgende maand 10 en loopt ook op haar eindje, al haar gewrichten zijn vergroeid, een van haar achillespezen is gescheurd, dus ze loopt wat apart maar ze is bijdehand en heeft overal oplossingen voor. Ze leeft wel al maanden op metacam. 

De dierenarts belt regelmatig hoe het gaat, en snapt mijn beslissingen steeds. Ze zei gisteren: ik zou willen dat alle baasjes zoveel voor hun beestje over zouden hebben. Gelukkig zijn er meer, zoals ik hier lees. 
In een notendop de situatie. 

[IreneM]

Hoe gaat het met Billie?

[Odi]

Hi Irene, en de rest die dit mss leest,

 

Billie is er nog, hoor! Laat ik daarmee beginnen, want genoeg spanningen gehad. 😉 Vorige week woensdag ging het zo vreselijk slecht met hem dat ik de da een mail heb gestuurd dat ik hem in wilde laten slapen. En m’n beste vriendin huilend gebeld met m’n plan. Die was gelijk in standje: wacht ff ik kom eraan! Toen ging ik met Bil knuffelen, vertellen dat ik het zo erg vond dat ik dit moest beslissen (herkenbaar?), dikke ogen van het huilen. 

Ineens besloot hij toch weer te gaan eten en veel ook. Toen m’n vriendin kwam zaten we op de bank met Billie tussenin en hij wurmde zich naar haar toe om tegen haar aan te liggen. Van de da hoorde ik maar niks (terwijl ze altijd vlot reageert) en zag ik op de website dat ze woensdagmiddag niet werkt. Op dat moment besloot ik het nog een nacht aan te zien. 
Lang verhaal kort, sinds die woensdag maakt hij babystapjes vooruit. Heb nog beter zijn temperatuur in de gaten gehouden, hij ging steeds meer eten, en inmiddels kan hij zijn temperatuur zelf goed houden en doet hij verwoede pogingen om te lopen. Dat lukt nog niet heel goed, maar ja, na weken alleen maar liggen zijn z’n spieren ook niet veel meer. Maar hij doet het, krijgt z’n kopje bij de pogingen ook los van de grond en kijkt echt rond. Scheef natuurlijk, maar toch. Hij wast zich steeds beter en z’n vacht wordt ook weer mooier en glanzender. Inmiddels zijn we bij de 30e dag aanbeland nadat ik voor t eerst bij de da was met hem ivm oorontsteking. As zaterdag is het 4 weken geleden dat ik met fenbendrops ben begonnen. Uiteraard heb ik inmiddels een nieuwe fles gehaald, want hij is er nog niet.

Maar jongens jongens, wat een bak stress heeft dit gegeven, niet te doen. Heb het zo moeilijk gehad en ben zo blij dat hij langzaam weer vooruit gaat. Het zal nog even duren en ik duim me suf dat er geen terugval of iets anders komt. Saskia lijkt ook op te knappen want die had het er toch ook moeilijk mee. Ze gaat nu weer vaker bij hem zitten, lekker knuffelen, soms zelfs samen eten, dus ook dat geeft de mens moed.

Wel moet ik zeggen dat jullie mij met jullie verhalen veel moed heb gegeven om door te gaan. Daar wil ik jullie enorm voor bedanken. 
Hij komt van heel ver, is er nog lang niet, maar mijn hoop groeit met de dag 😄

 

[happy211]

Wat fijn om te lezen dat het langzaam weer beter lijkt te gaan 😊

[Evee]

Wat fijn dat hij er nog is, en dat het de goede kant op gaat met kleine stapjes!! Ik blijf voor jullie duimen, hopelijk komt het helemaal goed met Billie!

[IreneM]

Wat fijn dat er een beetje vooruitgang is! Ook al is het maar een klein beetje, maar dat geeft toch weer hoop. En erg lief van je vriendin dat ze meteen langskomt. 😊

[DaniëlleV]

Ik ben blij voor je! 😃 hopelijk knapt hij weer zover op dat hij ook weer kan lopen. 

[Odi]

Hij loopt, hupt zelfs een beetje. Met gedraaide kop, maar steeds minder wankel. Ik denk dat het echt even tijd nodig heeft voor hij fatsoenlijk recht kan lopen. Hij heeft het echt zwaar gehad. Z’n lichaam heeft een behoorlijke tik gehad tenslotte. Hij is mager, en ik moet nog steeds goed in de gaten houden of hij wel voldoende eet. Z’n karakter komt ook steeds meer terug, lekker eigenwijs, dus ook dat is een goed teken 🙂 

[Evee]

Wat fijn!