Ervaringen chemische castratie

[Evee]

Wat jammer dat de medicatie nog niets doet! Vind het wel interessant om het te volgen. Zal denk ik wel een kostenpost voor jou opvang zijn op dit moment :(

[Dollie]

Matthijs is inmiddels onbetaalbaar  maar zijn adoptiebaasjes hebben een flinke bijdrage geleverd dus dat is echt heel erg fijn. Het is namelijk wel heel erg lastig om dit soort keuzes te maken, ik vind in de basis zijn wij verantwoordelijk voor elk konijn dat wij opvangen (en ook na herplaatsing zoals in dit geval ook met Matthijs) en kosten mogen geen reden zijn om medische zorg te ontzeggen. Alleen ik had voor het geld wat we nu aan Matthijs kwijt zijn al zo'n 25 voedsters kunnen steriliseren. Dan denk je wel ja is dat eerlijk.. Om dat allemaal aan één konijn uit te geven.. Maar als ik konijnen als Matthijs moet laten stikken omdat je niet zo veel geld aan één konijn 'mag' uitgeven laat dan maar, ik vang dan liever minder konijnen op zodat k die alle zorg kan geven. Extra fijn als er dan mensen zijn die zo'n dier ook alle hulp gunnen en daar ondersteuning bij willen bieden.

[Sonja]

Ik heb het verhaal van Matthijs gelezen.

Zelf heb ik ook een Hollandertje met een vergelijkbaar probleem, alleen bij hem is zijn gedrag na zijn castratie nooit weggegaan. Ook niet tijdelijk, het is gewoon precies hetzelfde gebleven.

Van alles geprobeerd: Bloedafname ivm testosteron wilde de dierenarts niet doen, het lukte ze niet om bloed af te nemen omdat hij te klein zou zijn. (?) Vreemd, vond ik. Een implantaat werd me afgeraden omdat de lange termijn effecten niet bekend zijn bij konijnen, met alle mogelijke risico's vandien.

Een echo laten maken, hij had maar 1 ingedaald balletje en er was twijfel of wel alles was weggehaald.

De echospecialist dacht iets te zien zitten achter de rechter nier, dus dit keer naar EJ de Boer voor nog een operatie....(dit omdat hij bij de andere dierenarts na de eerste operatie zo verschrikkelijk moeizaam uit de narcose kwam). Gelukkig was dat bij EJ compleet anders.

Helaas, niets ontdekt. Nog geprobeerd met homeopatische middelen, bioresonantietherapie (langdurig). Dat lijkt wel iets gedaan te hebben, maar het gedrag is zeker niet over.

Hij kan echt niet samen met een vriendinnetje, want het enige wat hij dan doet is achter haar aan rennen en wel continu. Sproeien, rijden, hij werd een zo enorm gefrustreerd konijntje, kreeg gestoord gedrag (dwangmatig zichzelf wassen, aan zijn haartjes trekken, slecht eten....)

Ze zijn inmiddels uit elkaar, en voelen zich daar beiden beter bij, dat is overduidelijk.

Voor het vrouwtje wil ik weer op zoek  naar een ander vriendje.

Het manneke blijft noodgedwongen alleen, dat vind ik erg jammer en 't was allerminst mijn bedoeling natuurlijk. Maar het gaat echt niet, en ik heb toch echt voldoende ervaring met konijnen en ook met koppelen. Aan geduld ontbreekt het me ook niet.

Maar dit gaat gewoon niet. Inmiddels heb ik besloten ook niet verder meer te dokteren met hem, hij heeft al een traumatisch verleden (heb hem kunnen redden gelukkig, van voorgenomen dump). Hij is een ontzettende lieverd, ben stapelgek op hem. Hij sproeit en zoemt nog steeds, en als je hem een speelgoedje geeft waar hij een mogelijkheid in ziet om bovenop te kruipen, zal hij het zeker niet laten.

Maar alleen is hij wel beduidend rustiger, en gelukkig geen gefrustreerd konijntje meer.

Hoe gaat het momenteel met Matthijs?

[Sonja]

PS Bij mijn konijn kwam uit de echo wel naar voren dat zijn rechter bijnier een klein beetje groter was dan de linker.

Maar dat was dan ook alles.

Ik lees vaker over Hollandertjes met maar 1 ingedaald balletje.

En ik vraag me af of dat toeval is, net zoals of het wel toeval is dat Matthijs en mijn konijn (allebei ook Hollandertjes) nu deze problemen hebben.

Tja, 't blijft gissen natuurlijk.

[Dollie]

@Sonja Wij hebben inmiddels zes konijnen in de opvang gehad met cryptorchidie, waarvan vijf Hollanders. (Ik moet wel zeggen dat hier vier broers bij waren.) Bij de opvang waar ik vrijwilliger was hadden we destijds ook een Hollander met  twee niet (volledig) ingedaalde ballen en ik zag toevallig recent ook iets bij een andere opvang voorbij komen over een Hollander met één ingedaalde bal. Op z'n zachtst gezegd opvallend, hoewel je aan een paar ervaringen/anekdotes natuurlijk niet echt conclusies kunt verbinden. Er zijn wel voorbeelden te noemen van bepaalde genen die niet alleen verantwoordelijk zijn voor uiterlijke kenmerken maar die ook gelinkt worden aan aandoeningen/afwijkingen. Het zou wel interessant zijn als ook eens verder uitgeplozen wordt, al is het maar voor een heel klein aantal konijnen relevant al met al natuurlijk, het komt zo weinig voor. Helaas hebben onze konijnen daar niks aan.

Bij Matthijs waren beide ballen gewoon keurig ingedaald en was er voor de castratie nauwelijks sprake van hormonaal gedrag. In de twee jaar daarna was hij gewoon een 'normaal' konijn. Bij jouw konijn is het verhaal wel weer anders dus, bij een konijn dat al een afwijking op dergelijk gebied had komt het wat minder uit de lucht vallen. Jammer dat er nooit bloedonderzoek gedaan is, je weet dus nu niet zeker of er sprake is van teveel hormonen of dat er toch bijv. een gedragsprobleem achter zit. Overigens is er om het testosterongehalte te meten vrij veel plasma (1 ml dacht ik) nodig waardoor er dus inderdaad aardig wat bloed afgenomen moet worden. Is bij jouw konijn het piemeltje ook vergroot (zoals bij een ongecastreerde ram) en de balzakjes niet verschrompeld? 

Voor Matthijs is het in elk geval geen optie om de behandelingen stop te zetten in mijn optiek, hij kan op deze manier echt geen fijn leven hebben. Hij zit nu in huis omdat hij ziek is geworden en mag de hele dag loslopen, maar hij is ook echt de hele dag bezig om aandacht te vragen. Hij ligt nu onder de tafel te slapen maar zodra hij wakker wordt weet ik al dat ie weer tig keer gaat proberen om op schoot te springen en mijn broekspijp te likken etc. Dat klinkt schattig totdat het uren achter elkaar zo door gaat en je dus niets meer kunt omdat je aldoor bezig bent om een konijn te corrigeren of aandacht te geven (want die krijgt ie uiteraard ook wel, maar dan wel wanneer het mij schikt). Daarnaast laat het ook duidelijk de behoefte aan aandacht zien en hoe eenzaam hij is. 

Matthijs is helaas ziek geworden 3,5 week geleden, omdat dit direct na het verdubbelen van de dosering van zijn medicatie gebeurde is het mogelijk dat het daarmee te maken had, hoewel de apotheker het zeer onwaarschijnlijk vindt en hij natuurlijk wel ook EC-patiënt is. We zijn per direct met de medicatie gestopt en daarnaast de volledige EC behandeling ingezet. Omdat zijn dierenarts nog steeds wel de hoop heeft dat de medicatie die we nu aan het testen zijn veel voor hem kan doen, zijn we opnieuw begonnen met opbouwen maar nu veel rustiger. Hij zit nu na twee weken op de dosering waar we in eerste instantie mee begonnen zijn en dat gaat goed. Vanaf morgen gaan we weer een stapje omhoog. De dosering is dan nog niet zo hoog als op het punt waarop het mis ging, daarnaast krijgt hij het nu meer verspreid over de dag waardoor het beter te verwerken is. Nu maar weer afwachten dus. 

 

[Sanne1993]

Wij hadden pas een teddy dwerg in de opvang die cryptorch was, maar wel met een hollanderprintje. Misschien dat het samenhangt met die aftekening. 

[MichelleloveElmo]

Ik blijf dat flimpje echt geweldig vinden, dat pootje zo cute LOVE.

 

@DollieHoe is het nu met Matthijs Iris?

[Dollie]

Nog steeds hetzelfde helaas. We moeten nu nog een maand door met de medicatie die hij nu krijgt, ik hoop natuurlijk dat het gaat werken maar ik heb er niet zo veel vertrouwen in. Het proces duurt echt ontzettend lang op deze manier en dat is natuurlijk gewoon onvermijdelijk maar wel frustrerend. 

[MichelleloveElmo]

Wat vervelend! Op welke dosering zit hij nu? Al een idee voor eventuele alternatieven?