E. Cuniculi - behandeling

[bellerossi]

Hallo iedereen,

 

Ik heb gezien dat er reeds een aantal topics zijn over e.cuniculi maar om het wat overzichtelijker te houden dacht ik om het toch maar even hier te plaatsen. Ongeveer 4 weken geleden is bij mijn nederlandse dwerghangoor e.cuniculi vastgesteld. 
Het viel ons op dat hij plots overal tegenaan liep en zijn hoofd wat scheef hield. Dan zijn we meteen naar de dierenarts van wacht gegaan. Vanaf dat moment heb ik panacur en baytril voorgeschreven gekregen. De panacur moest ik 1x per dag geven (0,5 ml) en de baytril 2x per dag (0,5 ml).

Aangezien er echt geen verbetering te zien was en hij steeds verder achteruitging ben ik na anderhalve week naar mijn vaste dierenarts gegaan en daar hebben ze mij eigenlijk niets wijzer gemaakt. Ze hebben hem ook niet echt onderzocht. Ze zeiden dat het normaal was dat het zo slechter ging omdat de parasieten massaal aan het afsterven waren. Vanaf deze week deed hij niet anders meer dan liggen. Moest hem ook regelmatig wassen omdat hij in zijn plas en poep bleef liggen. Maar hij bleef wel heel enthousiast eten wanneer ik hem voederde.

Ondertussen had ik mijn konijn al een tijdje naar binnen gebracht in een hok met handdoeken, warme kruik en een warmtelamp. Opnieuw een week later ben ik terug naar de dierenarts gegaan, daar kreeg ik een andere arts. Toen hebben ze de hoeveelheid panacur verdubbeld en ook metacam (pijnstiller) voorgeschreven + dwangvoeder omdat mijn konijntje erg veel was afgevallen. Hij woog eerst 2,6 kg en woog toen nog maar 1,6 kg. Ook al at hij goed. Zo ben ik dan een week doorgegaan met te dwangvoederen, dat liet hij erg goed doen. Ook zijn biks at hij goed, en worteltjes. Moest het wel allemaal vanaf week 2 al zelf geven, inclusief water via een spuitje. 

 

Maar nu, 2 dagen geleden was ik hem wortel aan het voederen waarin hij zich had verslikt. Hij was er eigenlijk in aan het stikken zeg maar,... Toen heb ik het stukje wortel gelukkig zelf uit z'n keel kunnen krijgen, maar hij blijf erg moeilijk en paniekerig ademen. Bijgevolg ben ik dus zo snel mogelijk met hem naar de dierenarts gereden. Toen was zijn ademhaling al wat rustiger maar ze hebben hem toch aan de zuurstof gelegd. Hij is die dag daar moeten blijven ter observatie en om hem terug goed te laten ademen. Hij was ondanks de dwangvoeder opnieuw afgevallen, de eerste dagen was hij van 1,6 kg naar 1,82 kg gegaan. Maar die dag woog hij terug 1,67 kg. Ook zijn temperatuur was maar 35 graden. De dierenarts heeft me er toen al op gewezen dat zij het niet meer goed zag komen omdat ze vreesde dat de verlamming ook naar zijn slikreflex en organen zou verspreiden. Dit is de eerste keer dat ze spraken over verlamming. Ik ging ervan uit dat hij steeds lag omdat hij zo verzwakt was, want soms probeerde hij wel op z'n pootjes te staan maar dan viel hij meteen om.

Die avond belden ze me om te zeggen dat ze zijn ademhaling niet meer onder controle kregen, de ene moment ademde hij goed, maar de andere was hij aan het snakken naar lucht blijkbaar. Toen was de keuze dus aan mij. Liefst van al had ik hem nog de kans gegeven om beter te worden, maar ik heb 'm jammer genoeg laten inslapen. Ik had en heb het er erg moeilijk mee. Ik weet wel dat dit geen konijnwaardig leven meer was, maar had toch gehoopt om hem erdoor te krijgen.

Jullie vragen jullie misschien af waarom ik deze topic nog opstart aangezien mijn konijntje er niet meer is. Maar ik zit met het gevoel dat ik er langer had mee moeten doorgaan, daarom vraag ik mij af wat jullie ervaringen zijn. Hoelang gingen jullie door, en vanaf welk moment was er bij jullie konijntje verbetering? Ik heb namelijk nog een ander konijntje en de kans bestaat dat hij ook drager is, daarom zou ik nu ook zoveel mogelijk willen weten voor als hij (hopelijk niet) ziek zou worden.





 

[elnienkjo]

Bij mij was de verbetering na ongeveer zes weken. Maar het schijnt bij elk konijn anders te zijn. 

[Christaaa]

Bij mijn voedster ging het na een paar dagen al duidelijk beter, hoewel ze wel wat restverschijnselen had. Ze was er in het begin ook niet ernstig aan toe.

Ik denk dat je een hele goede keus gemaakt hebt. Het is sneu, maar zoals je het beschrijft was het wel echt een lijdensweg. Hoe moeilijk ook, soms is inslapen nu eenmaal het beste.

Over je andere konijn niet te veel zorgen maken. Veel konijnen dragen al EC bij zich en de meesten worden er niet ziek van. Mijn voedster zat in een groep van zes en tot nu toe gaat het met de andere 5 prima. (2 jaar later) Volgens mij is dat hoe het meestal gaat.

Sterkte!

[Lonja]

Bij mijn konijnen ging de verbetering op en af, afhankelijk van welke medicatie, hoeveel stress ze hadden, wat voor weer het was, al dat soort dingen. Maar puntje bij paaltje zijn ze allebei ingeslapen, de ene na ruim 4 maanden, de andere na anderhalve maand.

Ik zou eerlijk gezegd bijna opgelucht zijn geweest als er bij hen zo'n punt was geweest als bij jou, waarbij het ademen niet goed meer ging en er gesnakt werd naar lucht. Bij die eerste van de twee was het na een aantal maanden ineens heel slecht, normaal gesproken ga je als de wiedeweerga naar de dierenarts als een konijn in zo'n toestand is, maar ik dacht alleen maar: oké, het is op, prima, ze mag gaan. Maar ja een paar uur later zat ze weer rechtop op en neer te huppen en lekker te eten. Oh. Ja, dan gaan we maar weer door. Ik ben nooit zo ver gegaan om te dwangvoeren of zo. Was uiteindelijk bij het tweede konijn wel de belangrijkste reden van inslapen, ze werd zo mager, ze at wel hoor, maar alleen bepaalde dingen, ik dacht die krijgt problemen als ze niet als een bouwvakker alles gaat vreten nu. Ze was een keer eerder ziek, iets heel anders, en dwangvoeren was zo'n gedoe bij haar, ik dacht dat wil ik haar echt niet aandoen, want dan ben ik over een half jaar nog aan het dwangvoeren straks. Dus om haar dat te besparen toch maar een einde eraan gebreid, ook al wilde ze zelf nog wel.

Die eerste die kon op een gegeven moment niet meer lopen, dus dat was ook niks. Die kon alleen nog maar zitten en niet meer zelf naar het eten of drinken lopen, niet meer weg om te plassen en poepen. Had misschien ook wel weer beter kunnen worden, maar misschien ook niet. Dan wordt het wel heel kunstmatig in leven houden.

Het is een rotziekte hoor, omdat je een beslissing moet maken over inslapen terwijl ze in dat koppie nog helemaal niet aan het opgeven zijn. Ik blijf vooral met het tweede konijn ook nog altijd zitten met de vraag of ik niet nog zus of nog zo had moeten proberen, maar ja, dat zal altijd wel zo blijven.

[bellerossi]

Ja het feit dat hij moeite had met ademen, heeft er bij mij voor gezorgd dat ik toch de knoop heb doorgehakt en 'm heb laten inslapen. De dierenarts zei me dat ze geen andere optie meer zagen. Als dat niet het geval was had ik het toch nog verder geprobeerd. Zoals je zegt, Lonja, was hij in z'n hoofd ook helemaal nog niet van plan om op te geven. Zijn lichaam wilde wel helemaal niet meer mee. Bij de meeste hoor ik dat de konijntjes nog wel wat rondhupsen, maar de mijne lag al zowat 2 weken continu neer op zijn zij. En als hij dan toch probeerde recht te geraken dan viel hij meteen weer op z'n andere zij. 

Inderdaad een vreselijke ziekte, ik had eigenlijk nooit de optie 'inslapen' overwogen. Ik ging ervan uit dat ik hem er wel door ging krijgen. Daarom dat het ook zo'n klap is..

Bedankt voor jullie reacties

[Manon73]

Ik heb 2 konijntjes verloren aan ec de derde heeft het overleefd. Het was echt een duidelijk verschil. De eerste 2 zijn overleden en konden net als jouw konijn niet meer bewegen. Vielen om als ze wilde bewegen. Beide aten heel goed daarom ben ik een hele tijd doorgegaan in de hoop dat het nog zou verbeteren. Achteraf bij beide te lang doorgegaan hun levens waren niet meer konijnwaardig. 1 van de 2 kreeg ook urinebrand. Het derde konijntje met ec had vrij snel verbetering en heeft zich ook altijd kunnen verplaatsen. Ze heeft nu wel nog een beetje een scheef hoofdje maar kan verder nog alles.

Ik denk dat je de juiste keuze gemaakt hebt. Sterkte met het verlies van je konijntje.

[belleke]

Ik heb al heel veel EC konijnen gehad en iedere keer was het anders.

Sommige knapte op en bleven nog een tijd stabiel.

Bij een aantal heb ik ook de beslissing moeten nemen om het diertje toch te in te laten slapen.

Maar ze waren nooit zo slecht als ik hier lees toen ik ze liet inslapen.

Ik denk dat je de juiste keuze gemaakt hebt.

Alles voor je diertje gedaan hebt.

Heel veel sterkte knuffels Belleke