Voedster steriliseren

[bloemmie29]

Goedemiddag BB-ers,

 

Ik wilde zo eens weten wat voor jullie de redenen zijn om jullie voedster te steriliseren. Zonder nu een dikke discussie te starten met voorstanders fel tegen de tegenstanders, zoek ik toch wat licht in dit dilemma. Misschien helpen wat persoonlijke overwegingen of meedenken wat jullie in mijn situatie zouden doen.

 

Ik kom tot nu toe tot:

 

Voor:

- geen kans meer op baarmoederhalskanker bij de ladies

- minder last van hormonen, mogelijk zindelijker en geen kans meer op schijnzwangerschap

- beter/makkelijker om op termijn te koppelen met een andere paar (ex-ram/voedster) of andere voedster

 

Tegen:

- hoge kosten, dit afgezet tegen een gemiddelde levensduur van 4-6 jaar voor een Frans meisje.

- risico van narcose, nazorg, mogelijke complicatie's

- hoge kosten

 

Zoals jullie zien, heb ik de kosten twee keer genoemd. Nu ben ik niet te beroerd om geld uit te geven als het nodig is. Maar de ram castreren was hier bij de goedkoopste dierenarts al €100. Ik denk dat een voedster al snel richting de 140€ a 175€ gaat. Dat is aardig wat geld voor een nijnsel met een verwachte levensduur van 4 tot 6 jr.

 

Nu ben ik, op termijn, van plan er nog konijnen bij te nemen. Het leukste zou zijn nog een koppeltje (ex-ram/voedster) en dan zou de koppeling evt. makkelijker gaan. Maar goed, dit is nog ver weg en nog niet aan de orde (eerst verhuizen).

 

De reden waarom ik het vooral overweeg is, omdat áls ik het op termijn van plan ben, dat ik het beter nu direct kan doen. Josephine weigert maar om zindelijk te worden, wat ik ook probeer. Dit zou dus evt. kunnen helpen. Hiermee sluit ik dan op een vroeg stadium ook alle risico's uit.

Ik was niet zo weg van de castratie van Napoleon dus overweeg dan wel een andere dierenarts te nemen, maar deze is dus nóg duurder. Daarnaast weet ik niet goed hoe ik de verzorging moet regelen met Jo-tje in de ziekenboeg in combinatie met de verzorging en Napoleon. (dat wijst zich vast wel, maar iemand misschien tips)

 

Iemand tips? Ideeën? Wat waren jullie overwegingen om het wel/niet te doen?

Bedankt alvast

http://www.bunnybunch.nl/forums/gallery/image/462-nomnomnom/

 

[yuki-chan]

Mijn dierenarts vroeg 60 voor de man en 120 voor de vrouw o.O Zeer tevreden over die mensen ... Dus wauw... Maar goed ^^ 

 

De korte levensduur was eigenlijk al het hele punt waarom ik uiteindelijk (onder andere) niet aan Fransen begonnen ben, maar ik heb van mijn dierenarts begrepen dat de operatie tegenwoordig, door steeds beter wordende technieken, steeds iets minder zwaar wordt en de gevaren ook (iets) minder. Hij had het erover dat ze de castratie via een hele kleine incisie gaan doen en dat het binnen een week weer genezen is ^^ 

 

De DA vertelde me ook dat de castratie best plaats vindt tussen het eerste halve en hele levensjaar van de voedster. 

 

De ene DA geeft de voedster een MPS aan, de andere hecht en lijmt met oplosbare hechtingen aan de binnenkant, zodat er niets te rotstralen valt voor de voedster. Het belangrijkste is eigenlijk dat ze netjes weer gaat en blijft eten, en je moet haar een paar dagen apart houden, voor de rest is er niet veel 'extra zorg'. Je kan de kamer van de kinders in tweeën delen, of tijdelijk een ren in de kamer bouwen zodat ze elkaar wel blijven zien, maar niet echt bij elkaar kunnen. Ik geloof dat het iets van twee weken apart zijn duurt voordat ze elkaar weer een beetje gaan vergeten, maar ze kan wel anders ruiken na de DA, dus Napoleon kan denken dat ze een ander konijntje is en naar tegen haar doen. Wees daarop voorbereid... 

 

Wat ik wel zeker weet is dat het goedkoper kan, ik weet niet waar je precies woont, maar het kan echt lonen om eventjes rond te bellen, of een blik te werpen op de lijst van BB en een konijnkundige arts in de buurt te zoeken. 

 

Succes met je keuze in ieder geval! 

[Sanne1993]

Ik heb ze na de sterilisatie niet apart gehouden en dag ging heel goed. Turtle is ook niet mee geweest naar de dierenarts, maar hij is ook wel de grootste lieverd op aarde. Het ligt dus maar net aan je konijnen.

Nazorg was ook geen probleem. De eerste dag was ze nog een beetje van slag en heb ik er niet te veel aandacht aan besteed. De tweede dag begon ze alweer een beetje te eten, maar nog geen biks, dus dat had ik een beetje door Olvarit wortelhapje gemengd. Ik heb ook geen pijnstiller hoeven geven, ze is er zelf heel snel bovenop gekomen.

Ik heb het vooral laten doen vanwege de hormonen, ze begon te sproeien, werd 3 keer per maand schijnzwanger en bleef rijden op haar maatje. Dat de kans op baarmoederkanker is afgenomen tot 0% is een hele mooie bijkomstigheid.

Ik heb 133 euro betaald en dat was in de randstad, het zal vast ergens goedkoper kunnen, maar ik had veel vertrouwen in deze dierenarts. Ik kan me voorstellen dat een operatie bij een Franse hangoor iets duurder is, omdat ze meer narcose nodig hebben.

Ik zou het wel doen, maar het blijft je eigen keuze.

[Jill85]

Die 2 weken apart eer ze elkaar niet meer kennen klopt toch niet hoor. Mijne is 2 dagen weggeweest van de ram en hij viel haar direct aan, zelfs na 10 dagen. Ik heb ze opnieuw moeten koppelen en nu zijn het terug dikke vriendjes.

[bloemmie29]

waarom moeten ze apart dan eigenlijk? Is dat omdat de ram vervelend kan doen tegen de voedster en dat zij zich niet kan verdedigen?

Zou wel lastig worden om ze uit elkaar te halen, maar voor alles is een oplossing hoor.

 

@ sanne, had jij van tevoren al het idee om de voedster te castreren, of is dat idee echt geboren door het schijnzwanger zijn?

 

soms denk ik namelijk dat ik beter even kan aankijken hoe het gaat en als het dan toch nodig mocht zijn, dan altijd nog te beslissen.

[Sanne1993]

Ik wilde het ooit wel een keer laten doen, maar de hormonen hebben die beslissing wel echt vervroegd.

[JolandaS]

Exact dit vraag ik me ook af! Bij mij is het nog niet aan de orde, want mijn franse hangoor is nog maar 10 weken oud. Ik sta er eigenlijk hetzelfde in. Ik ben niet beroerd geld uit te geven aan mijn dieren, maar dan moet ik wel overtuigd zijn dat het voor het dier ook echt wat oplevert.

Ik vraag me af of de ontwikkeling van baarmoederkanker vaak ontstaat als ze halverwege hun levensverwachting zijn (dus bij een franse hangoor bijv. rond de 2 - 2,5 jaar) of dat dit echt 'pas' rond de 8 á 10 jaar is.

In dat laatste geval zou ik toch overwegen haar niet te castreren als ze verder geen klachten heeft, aangezien een franse hangoor vaak maar rond de 5 jaar wordt.

Daarnaast vind ik zo'n operatie toch nog best heel wat voor zo'n konijn. Gelukkig worden de risico's wel steeds kleiner. Maar toch kans op complicaties blijf je altijd houden.

[Sanne1993]

Bij mijn vorige konijn was de baarmoeder al aangetast toen ze ongeveer 2 jaar was en dat was geen franse hangoor. Maarja je hebt ook konijnen die er nooit last van krijgen, dat is bij ieder dier anders.

[Marjoleintje]

Ik heb Diva echt puur vanwege mogelijke gezondheidproblemen in de toekomst laten castreren. Niet alleen baarmoederkanker, maar ook kanker in/rondom melkklieren en baarmoederontstekingen komen veel voor. Van haar hormonen had ze absoluut geen last, maar dat het ook wel zou kunnen helpen met koppelen was natuurlijk mooi meegenomen.

 

Ik heb de keuze redelijk snel moeten maken, want toen ik Diva overnam was ze al zo'n 2,5 jaar oud. En ik weet dat het qua narcose e.d. nog prima op een wat latere leeftijd kan, maar ik wilde toch liever niet langer wachten dan nodig. Ik durf niet te zeggen of bij konijnen het risico op tumoren/ontstekingen met elke schijnzwangerschap echt oploopt, maar ik kan me voorstellen dat dit wel het geval is. (Dit schijnt bij teven in elk geval wel zo te zijn; met elke loopsheid wordt het risico op baarmoederkanker verhoogd, en dit risico neemt daarna ook niet meer af. )

Bij mijn vorige dierenarts was ik 250 euro kwijt. En al woon ik in een dure stad/omgeving, ik ben toch blij dat na zijn pensioen zijn opvolgster wat lagere prijzen rekent (140 euro dacht ik, hoewel ik niet weet of daar de medicatie bij zit. ) Ook al heb ik dan op dit moment geen voedster die gecastreerd hoeft te worden....





 

[Dollie]

Exact dit vraag ik me ook af! Bij mij is het nog niet aan de orde, want mijn franse hangoor is nog maar 10 weken oud. Ik sta er eigenlijk hetzelfde in. Ik ben niet beroerd geld uit te geven aan mijn dieren, maar dan moet ik wel overtuigd zijn dat het voor het dier ook echt wat oplevert.

Ik vraag me af of de ontwikkeling van baarmoederkanker vaak ontstaat als ze halverwege hun levensverwachting zijn (dus bij een franse hangoor bijv. rond de 2 - 2,5 jaar) of dat dit echt 'pas' rond de 8 á 10 jaar is.

In dat laatste geval zou ik toch overwegen haar niet te castreren als ze verder geen klachten heeft, aangezien een franse hangoor vaak maar rond de 5 jaar wordt.

Daarnaast vind ik zo'n operatie toch nog best heel wat voor zo'n konijn. Gelukkig worden de risico's wel steeds kleiner. Maar toch kans op complicaties blijf je altijd houden.

 

In principe is er geen reden waarom het proces zou versnellen bij een Franse hangoor. De meeste problemen ontstaan onder invloed van hormonen en hebben gewoon tijd nodig. Overigens zie ik problemen ook al bij voedsters vanaf vier jaar en niet pas vanaf acht jaar. Maar dat neemt niet weg dat ik het op zich wel met je eens ben dat het bij Fransen misschien toch wat minder zinvol is. Wel is het zo dat een gemiddelde niet per se wil zeggen dat jouw konijn de acht niet kan halen natuurlijk. Helaas worden ze wel steeds ongezonder gefokt.

 

Wat betreft de ingreep zelf ben ik na zeker honderd keer nog steeds van mening dat het toch prima te doen is zowel voor het konijn als voor het baasje, mits je een goede dierenarts hebt natuurlijk. Naar mijn idee wordt er toch vaak veel paniek gezaaid rondom de nazorg. Dit betekent niet dat er geen risico is en dat het niet mis kan gaan, maar negen van de tien dames komt er hier zonder enig probleem door en eet binnen 24 uur, zonder enig ingrijpen afgezien van de pijnstilling direct na de operatie, weer helemaal zelfstandig. (En ook bij die tiende valt het eigenlijk altijd wel mee, alleen net wat moeizamer.) Ze voelen zich wel een dag of wat ellendig, maar het is dan ook een flinke buikoperatie, dus dat is logisch. Jongere dames herstellen beter maar pas vanaf een jaar of vijf/zes OF als er al problemen zijn merk je dat de ingreep en narcose echt wat zwaarder vallen. 

 

De kosten afgezet tegen de levensjaren zou ik zelf niet zo zwaar aan tillen, want het loopt toch nooit zoals je verwacht. Ik heb één van mijn dwergjes laten castreren omdat ze enorm veel last van haar hormonen had, omdat ze wat vage klachten had (met plassen) en omdat ik sowieso mijn voedsters graag gecastreerd heb. Een half jaar later was ze dood. Uiteraard blijft het wel een hoog bedrag en snap ik wel dat je dat in je overwegingen meeneemt, maar als je er toch wel echt voor bent dan zou ik het niet daar van af laten hangen. 

[belleke]

Ik heb twee van mijn voedsters ook laten steriliseren. Omdat ze allebei nogal last van hun hormonen hadden. Reden op hun partner. Daarna werden ze een stuk rustiger en stabieler in hun gedrag.

Knuffels Belleke

[MaddyB]

Zoals Dollie al zegt zou ik ook niet kijken naar de kosten tegenover de gemiddelde leeftijd dat een Franse word.

Het kan altijd anders lopen: veel ouder/jonger sterven...

 

Ik heb mijn dame laten castreren omwille van de gezondheidsproblemen die kunnen ontstaan.

De verzorging verschilt weinig van de normale verzorging. Je moet misschien pijnstiller geven.

Normaal zorgt de dierenarts er ook voor dat ze al gegeten heeft voor ze terug naar huis mag.

Dit was bij mijn toch het geval.

 

Flint is 2 nachten alleen bij de dierenarts geweest en dan nog 2 nachten alleen bij ons.

Daarna hebben wij Fluffy terug bij haar gezet en hij ging even rijden.

Heb ze dan uit elkaar gehaald en de dag erna terug samen gezet.

Fluffy heeft niet meer gereden en ze waren direct super lief voor elkaar.

Flint zocht Fluffy echt op om haar te troosten en ze bleef een hele tijd met haar hoofdje onder zijn kin zitten.

Dit hangt denk ik vooral af van het karakter van je konijnen maar ook hiervoor zou ik het zeker niet laten.

 

Ik heb een heel goede dierenarts waar ik heel tevreden van ben.

Niet de goedkoopste maar dat maakt mij eigenlijk niet uit!

Vooral het gevoel moet bij mij goed zitten en hier zit het helemaal goed.

Ik heb 240euro betaald voor de castratie van Flint en medicijnen.

 

Als je het kan en wilt, zou ik het zeker doen.

[Noontje84]

Er zijn al veel topics over, misschien kun je daar nog even kijken voor wat extra meningen.

 

Ik zou me inderdaad niet al teveel aantrekken van de levensverwachting. Ookal heb je een ras dat 10 jaar kan worden dan kunnen ze nog na een paar jaar overlijden.

 

Ik heb het inmiddels drie keer laten doen. Onze dierenarts doet het gelukkig erg vaak dus dat gaf mij wel vertrouwen. Een vroegere voedster van me is overleden op vierjarige leeftijd aan baarmoederkanker (inslapen) dus toen ik Niki had was de keuze snel gemaakt, mede omdat mijn dierenarts zei dat ze het vaak deden, het eigenlijk altijd goed ging etc.

 

Zij was er zo weer bovenop, heeft zelfs geen pijnstillers gehad (dat was een enorm gevecht en echt stevig vastpakken is lastig met zo'n buikwond, dus toen ze compleet gestressed werd van de pogingen, hebben we het maar opgegeven). Maar die at 's avonds alweer en liep toen ook weer wat rond en twee dagen later stuiterde ze door het huis, omdat ze teveel energie had en van mij niet naar buiten mocht. Haar vriendje is meegeweest en naar de dierenarts en heeft er verder altijd bijgezeten. Ze had wel een rompertje aan, maar ja die had ze sneller uit dan dat wij hem aankregen dus dat hielp ook niet ;-)

 

Voedster nummer twee zat toen nog alleen, die was echt veranderd in een overal stinkende keutels neerleggend, op kussens en voeten rijdend zoemend hormoonbommetje. Ook zij at 's avonds alweer en liep weer wat rond. De dag erna was ze zo goed te pas dat we gestopt zijn met de pijnstillers. Ook zij was binnen een paar dagen helemaal de oude, maar gelukkig excl dat hormonale gedrag en weer zindelijk, jeeee.

 

Bij de derde heb ik toch even getwijfeld, maar mede omdat mijn vriend het wel zo'n veilig idee vond heb ik haar ook laten steriliseren, zij is een hoopje ellende geweest tot de volgende dag (stond zelfs niet op om te plassen dus was drijfnat van haar eigen plas 's ochtends). maar zij knapte in de loop van de ochtend ineens helemaal op, at weer als een bootwerker, huppelde weer rond. Haar twee vriendjes zijn meegeweest naar de dierenarts, daar waren ze superlief voor haar. Maar eenmaal thuisgekomen had mijn andere voedster het door dat ze zwakker was dus die flipte een beetje door met rijden en bijten. Die heb ik dus wel uit elkaar gehaald. Zij heeft  een nachtje in een kooi naast de andere twee geslapen en toen ze de dag erna weer enigszins fit was, heb ik haar teruggezet. Dit leverde alleen wel veel onrust op.

 

Dus ik zou er niet zo snel voor kiezen ze apart te zetten na een sterilisatie. Zolang de ram niet rijdt, zou ik ze lekker bij elkaar laten zitten. Onze dierenarts geeft dus ook een rompertje mee, dit vind ik zelf wel een veilig gevoel (ookal gebruiken ze inwendige hechtingen).

 

Als je een goede dierenarts hebt, zou ik me niet al teveel zorgen maken om de risico's (alhoewel het spannend blijft ;-)). Mijn voedsters zijn er wel zindelijker van geworden, maar als ze zo'n bui hebben, dan blijven het hormonale heksjes (veel rijden en weer keutels naast het toilet). 

[Modwain]

wij hebben heel lang gewacht met het castreren van onze voedster omdat mij in eerste instantie duidelijk was gemaakt dat dit niet perse moest en er wel een klein risico aan zat. De dierenarts vertelde wel dat het risico er bij kwam kijken maar dat hij nog nooit had mee gemaakt dat het fout gegaan was. maar goed, dat kan ook iets zijn wat je gewoon zegt. Hoe dan ook, omdat het niet noodzakelijk was hebben we het uiteindelijk het eerste jaar niet gedaan. Wel heeft ze een aantal schijnzwangerschappen gehad en merkte we bij haar veel spanning. Uiteindelijk is dat de rede geworden om haar toch te laten behandelen en sindsdien is ze een stuk rustiger. Ze is nog steeds af en toe een beetje wchuw, maar ze komt makkelijker naar ons toe, likt ons af en toe en laat zich aaien. En het grootste verschil is dat niet alleen zij meer ontspannen is in haar gedrag maar haar vacht voelt ook een stuk soepeler aan.

 

Ik kan nu alleen maar adviseren om wel je voedster te castreren omdat wat ik beschrijf bij een aantal mensen waar ik hierna mee gesproken heb ook zo bleek te zijn. Het moet niet, maar je konijn ervaart meer rust als ze gecastreerd is.

[bloemmie29]

bedankt voor de ervaringen zo ver. Eigenlijk allemaal dus erg positief, al zullen de mensen die niet castreren misschien ook niet reageren.

Wat zijn nu goede vragen voor de dierenarts? Ik lees al over de soort van buikwond/ hechting die ze maken? Wat kan ik nog meer vragen?

[Laniboekje]

Ik castreer niet. Heb twee koppels. Twee zusjes en een voedster + ex-ram. Zie nu nog geen reden om te castreren, iedereen is hormonaal in balans en niemand is ziek.

Mocht het wel zo zijn dat er een ziek wordt vanwege ontsteking oid dan zou ik de operatie uiteraard wel laten uitvoeren. Ik denk ook dat als eenmaal een van mijn voedsters iets heeft gehad, ik de rest ook laat doen.

Maar ik heb in al mijn jaren van konijnen, toevallig ook veel voedsters, nooit gecastreerd.

[Noontje84]

Wat voor narcose ze gebruiken.

 

En ik zou graag willen weten of ze het vaak doen. Dat geeft natuurlijk geen garantie dat ze het goed doen, maar als het geen reguliere ingreep voor ze zou zijn, zou ik het niet doen.

[bloemmie29]

Ik bump deze even omhoog.

 

Ik had me voorgenomen het te doen als haar gedrag met het voorjaar de spui gaten uit zou lopen en ze schijnzwanger zou zijn. Zo ver is het nooit gekomen.

 

In december begon ze een grommend, stampend, continu rijdend monstertje te worden die ineens alweer twee schijnzwangerschappen achter de rug had. Ik heb dus direct besloten een castratie in te plannen. De goede dierenarts vroeg een shocking whopping 250€ en daarvan heb ik zeker 10 minuten naar adem moeten happen. Uiteindelijk bij eigen dierenarts 150€ mogen achterlaten.

 

Na 2 dagen dwang voeren en pijnstilling was mevrouw alweer dozen aan het slopen, hooi aan het eten en aan het rond scharrelen, dus nu een week later kan ik wel zeggen dat alles goed gegaan is. Ik ga straks de wond weer bekijken en zien hoe het ervoor staat.

 

Qua gedrag merk ik overigens nu nog niet zo veel. Ze was nog steeds op Napoleon aan het rijden van de week, maar ze is een stukje minder chagrijnig.

[Modwain]

na behandeling zal ze nog wel een periode lang nog hormonen hebben, een week of 3 a 4 geloof ik, dan ga je pas echt verschil zien.

[Rian]

Twee van onze voedsters die gecastreerd werden (de andere twee hebben we niet laten castreren) veranderden uberhaupt niet van gedrag. Bij een van hen bleef het hetzelfde, bij de ander nam het vervelende gedrag zelfs toe. Castratie is dus zeker geen garantie, ik hoop voor je dat het bij jouw voedster wel het geval is. Sterkte!

[Eefje]

Bij mijn voedster was het verschil direct zichtbaar. Ze is qua karakter nog precies dezelfde, maar rijden en sproeien heeft ze sinds haar castratie niet meer gedaan. Of ja, niet zo obsessief non-stop, nu doet ze het heel af en toe om mijn ram er aan te herinneren dat ze nog steeds de baas is. In de meeste gevallen verandert dat gedrag wel, hopelijk gaat het rijden bij haar nog afnemen. 

[bloemmie29]

Nog weer even een update. Het rijden gaat gewoon door, maar ze is minder fanatiek, ze klemt zich niet meer zo bezeten vast maar rijden doet ze nog wel.

Maar verder: als een blad om een boom!!! Ze komt naar me toe!!! Ze wil geaaid worden!! (Alleen lijf, niet het koppie). Ze knort nog steeds als een bezettene als je in de buurt komt, terwijl ze eet maar zolang ze door kan eten, blijft ze rustig zitten en kan ik haar aaien ( en plukken). Had dit echt nooit gedacht.