Castratie voedster

[laaura]

Ik zit zwaar in twijfel..

Mijn voedster Puk is net 1 jaar geworden en rijdt de laatste tijd vaak op Bailey. Ook is ze vaak schijnzwanger. Nu weet ik dat ze nog in de puberteit is maar of dit ook weer vanzelf over gaat weet je niet. Ik vind het zielig voor zowel Puk zelf als voor Bailey.

Nu zat ik dus te denken om Puk te laten castreren maar daar zie ik zoo erg tegen op. Met de castratie van Bailey was ik al erg zenuwachtig en dat is vergeleken met een castratie van een voedster een kleinere ingreep. Ik ben zo bang dat ze het niet zal redden oid.

Ook omdat 50 tot 80% van de voedster baarmoederkanker krijgt, las ik op de site van onze dierenkliniek, vind ik het toch wel belangrijk ..

Is het echt zo'n zware operatie en gaat het vaak fout?

[Eefje]

Het is wel een zware ingreep, maar hij gaat niet zo vaak fout hoor, ik lees dat hier bijna nooit. Mijn ervaring is dat ze zich de dag van de operatie erg ellendig voelen en de dag erna weer zoetjesaan wat gaan eten en keutelen, na 2-3 dagen was ze weer ongeveer zichzelf, maar wel nog moe, na een dag of 5 had ik mijn oude konijntje weer helemaal terug. Dit verhaal lees ik heel vaak terug op het forum, dus ik denk dat het redelijk standaard is. Het is wel vervelend om je lieve kleine meisje zo te zien, Wilma kwam echt als een zielig hoopje ellendig pluis weer thuis, heel sneu. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb, het huwelijk van mijn konijntjes is echt helemaal super nu, geen gerijd en gesproei meer, verder is ze helemaal niet veranderd en zoals je zelf al aangeeft, geen zorgen meer om baarmoederproblemen. Ik zag er ook echt tegenop, maar het moest gewoon gebeuren, het was voor niemand meer leuk hoe zij zich gedroeg. Achteraf vind ik dat ze er toch vrij snel bovenop was en dat het absoluut de moeite waard is geweest.

[Jolien_1999]

Omdat 50 tot 80% van de voedster baarmoederkanker krijgt, las ik op de site van onze dierenkliniek, vind ik het toch wel belangrijk ..

Daarom ben ik ook aan het twijfelen voor mn vrouwtjes te laten castreren. Toen heb ik voordelen en nadelen van de castratie op een rijtje gezet, ook van niet castreren de voor- en de nadelen. Ik heb een documentje daarover gemaakt. Als je wilt stuur ik ze wel door.

XxxJolien

[CynthiatB]

Ik heb Pip 24 juni laten castreren. Ze had al een paar keer paar dagen gehad dat ze niet wou eten, omdat er geen haakjes waren is de dierenarts verder gaan zoeken. Mevrouw reageerde heel vel op haar baarmoeder. Ze dacht dan ook dat hier het probleem bij zat. Heb toen ook best wel getwijfeld maar heb haar toch vrijdags 24 juni gebracht.

Ik heb ook altijd gezegd als ze er geen last van krijgt doe ik het niet. Ik heb ooit een cavia ook weggebracht voor zijn tanden die hebben we nooit meer levend op kunnen halen. Hij was al ouder en was er op dat moment gewoon heel slecht aan toe, maar zag toch best heel erg op tegen de operatie van Pip zoals je kunt begrijpen.

Maar inmiddels heb ik een heel gelukkig Pip hier naast me liggen met haar vriendje. De baarmoeder bleek inderdaad wat dik en rood te zijn dus waarschijnlijk heeft het probleem daar wel bij gelegen. Ik had gevraagd of de dierenarts mij wou bellen na de operatie ik heb tot half 1 nagelbijtend naar de telefoon zitten kijken wachtend tot dat ze zouden bellen. Geloof me ik weet echt hoe je je voelt. Toen ze belde en vertelde dat het goed was gegaan en dat ze nu weer lag bij te komen was ik zo blij. Ze was nog niet thuis maar het was al wel goed nieuws. Ben direct vanuit school haar op gaan halen, ze hadden haar al lekker ingepakt in het mandje dus heb haar verder niet gezien. Ze had ook nog niks gegeten.

Eenmaal thuis had ik een grote bench voor haar klaar staan, haar daar in gezet, langzaamaan ging dat kopje omhoog zoiets van hey ik ben weer lekker thuis. En ohh wat was ik blij, de tranen sprongen in mijn ogen. Ze zag er echt heel zielig uit, ze wankelde nog iets van de narcose en haar buikje was zo kaal. Ik kon alleen nog maar huilen, vond haar zo zielig.

Heb haar toen eventjes met rust gelaten, maar ben een uurtje later toch lekker bij haar gaan liggen.

's avonds begon ze alweer te eten en te drinken. Pip is hier 2 daagjes ontzettend zielig geweest maar knapte toen behoorlijk op.

Achteraf gezien is het mij erg meegevallen. Natuurlijk is dit bij elk konijntje anders! Inmiddels ben ik blij dat ik toen die keuze heb gemaakt.

Omdat Pip de eerste week niks van Bram moest weten heb ik ze apart gehouden, ze konden elkaar wel zien door de tralies maar zaten niet bij elkaar. 10 dagen later heb ik ze weer bij elkaar gezet, en binnen 15 minuten was mevrouw weer dol gelukkig met haar mannetje aan het knuffelen.

Ik had er laatst nog met mijn moeder over, maar mochten er ooit nog meer vrouwelijke konijntjes in mijn leven komen dan gaat de baarmoeder er uit.

Als je je goed inleest en je weet wat je kan verwachten en je weet wat ze nodig hebben scheelt het een hoop.

Natuurlijk heb je soms van die spookverhalen, daar was ik ook heel bang. Maar kijk wat voor prachtig verhaal ik heb. Spookverhalen wegen altijd zwaarder, tenminste dat deden ze bij mij wel. Dus ik snap je :yes:

Maar ik kan wel zeggen, zorg dat je er zelf achter staat!

Ik denk dat je er Puk wel gelukkiger mee maakt want uit je verhaal te lezen heeft ze echt wel last van haar hormoontjes.

[laaura]

Dank jullie wel! Denk wel dat ik het ga doen. Puk knort ook heel erg als je haar wil aaien of oppakken om buiten in de ren te zetten en dat deed ze voordat Bailey er was absoluut niet. Dus zet nu een teiltje hooi neer waar ze dan inspringen en dan til ik ze naar buiten hahaha. Zal de DA even mailen van hoe en wat.

Bedankt voor je jullie berichtjes!

Als er nog meer ervaringen zijn hier, reageer gerust hahah.

[Noontje84]

Ook ik heb zitten twijfelen, maar ben al eerder een konijn verloren aan baarmoederkanker en dat was geen leuke ervaring, arm beest.... toen ik het er met de dierenarts over had, meldde ze me dat het "een leuk klusje was" en dat het eigenlijk altijd goed ging..

Haar gisteren weggebracht, een hoopje ellende opgehaald, maar 's avonds begon ze alweer wat te eten, heeft ze haar rompertje al twee keer uitgekregen en het toedienen van de pijnstillers was echt een enorme strijd, dus ze begon al duidelijk wat op te knappen.

Toen ik vanmorgen wakker werd vroeg ik aan mijn vriend hoe het ging met ons hoopje ellende? Vroeg hij: "bedoel je dat beest dat na het leegeten van de voerbak iedere keer haar broertje probeerde te bespringen en toen ik die naar buiten heb gelaten, maar met het slopen van de plinten is begonnen?":mdr:

Op dit moment is mevrouw de tuindeur aan het bewerken omdat ze naar buiten wil.

Gaat dus weer helemaal goed ;-)

[PYT]

Het is zeker een zware operatie voor een voedster, maar ik denk dat het heel afhankelijk is van hoe goed je dierenarts is! Ik had een konijn dat pas geopereerd was, en na aanraden van de dierenarts is ze een maandje later ook gecastreerd. Verder was ze ook nogal moeilijk qua eten want ze kreeg diarree van groenvoer. Je zou dus denken dat ze dit niet aan kon maar het is héél goed gegaan! Het is daarom belangrijk dat je een kundige dierenarts hebt!

[LaurieV]

Mijn meisje is vandaag gesterriliseerd en ze ziet er echt zo zielig uit! De dierenarts raadde aan om ze een paar dagen apart te zetten dus nu zit ze in een kooi met een zachte handdoek en hooi. Ze heeft al wel op een sprietje zitten knabbelen dus ik denk dat ze morgen wel weer zal beginnen eten.

Timo zit aan de andere kant van de tralies en zoekt steeds een ingang haha. Maar voor de eerste nacht vertrouw ik het toch nog niet samen...

[Gast]

Is het nodig dat een voedster een rompertje draagt na de castratie? Zoja, aan welke maat moet ik dan denken?

[LaurieV]

Bij ons hebben ze daar niks van gezegd.

Ik heb Furby vanmorgen terug in de ren gezet en Timo is heel lief en voorzichtig dus dat komt wel goed.

Ze heeft een klein stukje selder gegeten en vannacht ook wat hooi denk ik.

Ik hoop dat ze snel weer zichzelf is!