Castratie voedster

[LiesbethBlacky]

Zoals jullie weten,is ons Rosalie afgelopen zondag bevallen.

Ik ga nu uittesten hoe ze zich binnenshuis gedraagt op mijn studio en als dat allemaal goed gaat,wil ik ze graag koppelen aan Blacky (ik hoor van mijn vriend dat het oké is uit te testen hoe ze binnenshuis is,dus dat wil zeggen dat ze zou mogen blijven joepie!! ).

Nu...Uiteindelijk moet ook zij geholpen worden om gezondheidsredenen.

Maar, wanneer is dat best?

Het kost bij mijn dierenarts 140€ ongeveer,kan wat meer zijn naar gelang de anesthesie.

Ik lees dat het voor een voedster veel zwaarder is dan voor een ram.

Onze Blacky heeft niks last gehad van zijn castratie.

Maar of het voor haar ook zo voorspoedig zou lopen is maar de vraag.

Als zij zou mogen blijven, als ze het dus goed doet in huis, kan ik haar dan beter eerst laten helpen voor ik ze koppel of kan het nadien nog?

En moet ik hen dan nadien best weer ff apart houden zodat zij heerlijk kan herstellen of kunnen ze best beide in de living blijven, mits zij haar plekje heeft om te herstellen (wat ze uiteraard zou krijgen) en gaat het geen problemen opleveren voor hen?

Ik zelf zou liever wachten en deftig sparen, zeker voor geval complicaties.

Momenteel zitten we immers wat door het budget heen.

Maar ik wil er goed over nadenken.

Tips!! En ervaringen

[Ruthie]

Eerst een vraagje: welke gezondheidsredenen? Velen doen het pas als ze echt lange duur hormonaal gedrag vertoont waarvan haar maatje de dupe kan zijn en het voor niemand meer prettig is.

Persoonlijk zou ik wachten tot je zeker weet dat ze goed overeen komen. Want als dat niet zo is, dan heb je wel een hele boel betaald terwijl ze dan toch weg moet.

Maar aan de andere kant, als ze dan terug uit elkaar moeten en dan terug samen, is het ook niet echt leuk om weer gescheiden te moeten worden.

Onze voedster Roxy is woensdag gecastreerd geweest (wij betaalden 200 euro). Alles is goed verlopen maar ze is nog altijd niet helemaal de oude. Dus ja, ze hebben meer tijd nodig om te recupereren. Het is ook een grotere ingreep dan castratie bij een ram. Ze eet wel terug alles, maar op verspreide momenten (voordien was alles in 5min op). En ze slaapt ook nog wel veel.

De dag na castratie hebben we ze samen gezet om te zien of hij haar zou steunen en dat zou ook veel gemakkelijker zijn voor ons allemaal. Helaas begon Stitch na een tijdje op haar te jagen waardoor ze nu nog apart zitten (en het huis helemaal vol staat met hindernissen ). Dit zal nog zijn tot woensdag ongeveer, dan heeft de wond een week kunnen helen.

Het is ook niet echt leuk om je kleine meid dit te moeten zien meemaken. Emotioneel kan het soms wel erg lastig zijn, zeker de eerste dagen. Bij de een natuurlijk al meer dan bij de ander. Vergeet ook niet dat er een kans is dat je zult moeten dwangvoederen en natuurlijk ook de medicatie toedienen (indien nodig). Maar eens je ze ziet beteren, is het wel een hele opluchting. En dan natuurlijk hopen dat de herkoppeling terug goed gaat.

Gezien Rosalie nog maar net bevallen is, zul je waaschijnlijk moeten wachten tot de kleintjes 8 weken zijn ivm melkproductie. Maar dat was waarschijnlijk wel de bedoeling .

[LiesbethBlacky]

Jaja, wat wachten betreft voor castratie zeker tot de jongen weg zijn. Eerder zou ik haar dat niet laten ondergaan natuurlijk.Het is zo al stresserend genoeg en er gebeuren weer maar es nieuwe dingen (zoals ik ze nu in huis ga observeren om te kijken of ze binnen wel gelukkig kan worden).

De gezondheidsredenen heb ik als argumenten gekregen dat konijnen nog veel vatbaarder zijn voor zaken als baarmoederkanker, abcessen aan de tepels, problemen met de melkklieren, hormonen inderdaad ook, schijnzwangerschappen, gedrag dat daardoor verandert en gewoon niet prettig is voor haarzelf;

Hetgene dat daarin doorweegt voor mij, is de kans op grote gezondheidsproblemen als baarmoederkanker, problemen onderaan zeg maar die soms wel erg moeilijk tot niet te behandelen zijn en vaak erg pijnlijk zijn en de dood tot gevolg.

Ik heb mijn honden destijds ook om die rede laten castreren (zowel baarmoeder als eierstokken dus, niet alleen eierstokken).

En ik heb de dierenarts erachter gevraagd, gezien onze Blacky gecastreerd is, of het dan ook nodig is haar te laten helpen.

Ook de dierenarts gaf diezelfde argumenten, dat het om gezondheidsredenen toch wel aan te raden is en veel leed voorkomt bij de voedster;

Aldus is dat wel iets dat op het programma zou staan.

Voor mijzelf hoeft zoiets niet per direct te gebeuren natuurlijk, vandaar ook de vraag wat het beste voor haar zou zijn.

Stel nu dat het best oké is om hen eerst te koppelen en dan een dik half jaar tot jaar te wachten (wat financieel en praktisch ook beter uit zou komen) en ze dan ook gerust samen kunnen zitten als zij haar plekje maar heeft om te recupereren, dan zou ik daarvoor gaan.

Het is gewoon duur, dat is zo. En heb het geld nu ook niet op mijn rug groeien, helaas :(

Er zijn wel wat zaken om rekening mee te houden als ze blijft en castratie voor haar echt op het programma staat.

Momenteel zit ze op mijn studio in mijn badkamer met de jongen. Ze mag nu ook in de living en keuken. Heb het vandaag al maar gepoetst en konijnproof gemaakt. Kan ik haar observeren.

Desnoods zou ze na verloop van tijd weer even in mijn living kunnen dat ze op haar gemakje zit.

En dan weer herkoppelen,moesten ze niet samen kunnen na de operatie.

Moet ik wel meenemen in gedachten natuurlijk. Evident is het niet.

Ik sta nu niet gelijk te popelen om haar zulk een lastige operatie te laten ondergaan...

Ik weet niet of ik nu te hard van stapel loop, maar als het risico op problemen bij konijnen toch zoveel groter is als bij honden en katten en daar heb ik al zoveel leed bij gezien, dan is het mij het wel waard daarin te investeren...

Tenzij de dierenarts tegen argumentatie heeft, bv dat ze toch ouder is (de eerste dierenarts die haar zag, schatte haar ouder dan een jaar, maar jonger dan 5...Veel ruimte dus!), dat ze van zichzelf toch al niet zo gezond zou zijn ofzo. Dan hoeft extra risico niet, kans wordt dan veel kleiner dat ze het gaat overleven en deftig herstelt.

Het is zeker wikken en wegen.

Waarom zou ik het overigens beter niet doen?

Want daar hoor ik dan eigenlijk weer weinig goede argumenten voor,behalve dan dat de operatie zwaar is (wat natuurlijk wel een goed argument is en meegenomen moet worden in de beslissing het al dan niet te doen).

Vandaar ook de vraag hier natuurlijk

Bedankt alvast wel voor je antwoord Daar ben ik al wel heel wat mee.

[LiesbethBlacky]

En veel beterschap gewenst voor Roxy natuurlijk en veel succes met de herkoppeling!

[Eefje]

Ik heb, net als Ruthie, mijn voedster laten castreren (baarmoeder en eierstokken eruit) omdat zij hormonaal zo over de top ging dat ze de hele dag aan het rijden en sproeien was. Haar vriendje werd er knettergek van, en wij ook, een sproeiend konijn in huis is echt geen doen, dus moesten we wel. Als dat niet het geval was geweest had ik het niet gedaan, maar dat moet ieder voor zichzelf beslissen. Achteraf ben ik blij dat het gebeurd is en bijkomend voordeel natuurlijk dat ze nu geen baarmoederproblemen kan krijgen.

Hier kwam ze een beetje moeilijk op gang, 2 dagen moeten dwangvoeren voordat ze zelf weer wat begon te eten. Daarna knapte ze wel heel snel op ineens. Ik heb ze ook een week apart moeten houden omdat mijn ram haar opjoeg en zij als een gek voor hem wegrende, daarmee zou ze de wond open kunnen trekken, dus op advies van de dierenarts heb ik ze een week uit elkaar gehouden en daarna op neutraal terrein weer gekoppeld. Daar waren ze gelukkig binnen een half uur weer de dikste vrienden.

Het is zoals Ruthie zegt, echt een zware ingreep. Ik vond het emotioneel zwaar om haar als zo'n hoopje ellende te zien, wetende dat ik in een gezond konijntje had laten snijden, maar niet iedereen is zo'n emo als ik natuurlijk .

Ik heb trouwens 135 euro betaald, exclusief dwangvoer en medicatie, dat had ik zelf al in huis.

7 april 2013 aangepast door Eefje

[LiesbethBlacky]

Ben zelf zeker ook een erg emotioneel mens hoor...

Daar zeg je wat, hoe ga ik ermee omgaan als Rosalie daar als een hoopje ellende ligt. Ik was al in paniek toen ze bijna geen poot meer verging toen ze op bevallen stond...

Voor mij moeten de gezondheidsredenen opwegen. Voor mijn eigen plezier is het niet natuurlijk.

En als het risico van de operatie echt groter is dan het risico op baarmoeder problemen....Ja, misschien moet ik dan maar beter overwegen haar niet te willen castreren. Tenzij hormonale problemen dan weer.

Ga ik ook eens met de dierenarts overleggen binnenkort,als zij ook voor haar vaccinatie kan gaan en weer een algemeen nazicht.

Toch maar beter over nadenken dan :O

Ik schrik er wel ff van.

[Eefje]

Eerlijk gezegd heb ik wel het idee dat het risico op baarmoederproblemen op termijn groter is dan het risico van de operatie. Probleem is alleen dat er geen betrouwbare cijfers zijn om dat te onderbouwen. Het is niet zo dat het vaak voorkomt dat een voedster komt te overlijden bij een castratie, ik heb het hier op het forum nog nooit gehoord, wel 1 keertje bij een ram, maar er kleeft natuurlijk altijd wel een klein risico aan een operatie, daar ontkom je helaas toch niet aan.

[Dollie]

Eerlijk gezegd heb ik wel het idee dat het risico op baarmoederproblemen op termijn groter is dan het risico van de operatie. Probleem is alleen dat er geen betrouwbare cijfers zijn om dat te onderbouwen. Het is niet zo dat het vaak voorkomt dat een voedster komt te overlijden bij een castratie, ik heb het hier op het forum nog nooit gehoord, wel 1 keertje bij een ram, maar er kleeft natuurlijk altijd wel een klein risico aan een operatie, daar ontkom je helaas toch niet aan.

Ik ben hier nu vijf jaar lid en ik kan mij van alle honderden, misschien wel duizenden, voedsters maar twee herinneren die overleden zijn tijdens de nazorg van de castratie. Natuurlijk is dat alsnog gigantisch sneu en vreselijk als het jouw eigen konijn is, maar puur naar de cijfers kijkende is het natuurlijk nagenoeg niks.

Ik heb zelf het afgelopen jaar 25 voedsters laten helpen en nagenoeg geen problemen ervaren met herstel. Natuurlijk liepen ze niet allemaal direct weer rond te springen (sommigen wel overigens...) maar over het geheel gezien binnen een dag weer zelfstandig aan het eten etc.

Om op jouw vraag terug te komen overigens.. Je zit een beetje met een lastige situatie. Over het algemeen heeft eerst castreren dan koppelen de voorkeur. Je neemt alvast hormonen weg wat de koppeling makkelijker maakt en geen risico op moeten herkoppelen na castratie. Maar de financiën zijn natuurlijk een nadeel en daar komt bij: Ik zou persoonlijk niet snel een voedster die net een nest van acht kleintjes heeft grootgebracht direct laten castreren. Ze was al zwakker, dus ze zal straks echt niet topfit zijn. Ik heb zelf twee jaar geleden een dame gehad die echt uitgemergeld was, die is van zes kleintjes bevallen en met vijf/zes weken heb ik vier daarvan bij haar weg moeten halen omdat ze er gewoon bijna bij neerviel. Je kunt je voorstellen dat je zo'n konijn niet kunt laten castreren. Koppelen kan op zich wel als ze even rust heeft gehad en wat opgeknapt is, terwijl je misschien wel twee maanden verder bent voor ze te castreren is. Ja dan vind ik het zelf weer onzin om haar en Blacky al die tijd alleen te laten zitten.

7 april 2013 aangepast door Dollie