Weer schijnzwanger

[Jorieke]

Eefje is schijnzwanger.

Ze is 14 maart jl. 2 jaar geworden en ze is nu voor de 4e of 5e keer schijnzwanger. Ze heeft één (oeps) nestje gehad (zij was mijn tienermoeder, die met 3,5 maand zwanger bleek te zijn).

Na haar échte zwangerschap is ze dus nog 4 of 5 keer schijnzwanger geweest.

Annie (de moeder van Eefje, 2 (oeps) nestjes) heeft na haar zwangerschappen nooit meer een schijnzwangerschap gehad (ja, die keek wel uit, die had er geen zin meer in).

Maar afijn... wat kan ik het beste doen?

Is het normaal dat een voedster schijnzwanger wordt? En zo ja: wanneer is het niet normaal meer, bij hoeveel schijnzwangerschappen in één jaar tijd?

Ik weet dat castratie zou kunnen helpen om dit te voorkomen.

Maar ik ga nu even heel egoïstisch zijn... ik wil dat liever niet.

Waarom niet?

Ten eerste zijn we bezig met de bouw van een kasteel voor de kinders. Ze kunnen daar naar verwachting deze week in, dan is het eindelijk af. Ik wil dat alle konijnen de kans krijgen om te wennen aan dit nieuwe hok, zonder dat ik er dan later weer één tussenuit moet halen.

Ten tweede vind ik mijn groepje nu zo leuk. Ze zijn leuk met elkaar, hebben hun draai gevonden en jagen nauwelijks (alleen tijdens het eten, willen ze elkaar nog wel eens opjagen, maar dat is normaal. Ze vechten nooit).

Ik ben als de dood, dat ik na een castratie opnieuw moet gaan koppelen. Stel je voor dat ze dan niet meer door één deur kunnen met elkaar? Wat moet ik dan? Ik wil het nieuwe hok niet splitsen in 2 verblijven, dat gaat écht niet lukken! Of hoeft ze niet zo lang bij de groep weg, zodat ze er weer makkelijk bijgezet kan worden?

Ten derde weet ik niet wat castratie precies inhoudt bij een voedster. Geld speelt in principe niet echt een rol (wij hebben alles over voor de konijnen, dat staat voorop), maar ik ben wel benieuwd wat het bij een voedster (ongeveer) kost. Waar moet ik aan denken? En wat zijn de risico's. Voor- en nadelen? En is het dan aan te raden om Annie ook gelijk te castreren (3 jaar oud)?

Kortom: wat raden jullie aan?

Mag ik in dit geval "egoïstisch" zijn en aan mijn leuke groepje denken of is het in het geval van Eefje tóch beter om serieus over castratie na te denken?

[Jorieke]

Ik kon niet meer aanpassen, maar nog even extra info:

Eefje heeft er niet echt last van, denk ik. Ze is wel heel boos op me als ik haar wil aaien. Dan gaat ze piepen en grommen. Maar dit chagrijnige gedrag duurt altijd maar 2 dagen. Daarna is het ook weer over.

Ze had vandaag een nest gemaakt met vachthaar (ze zijn ook zo fijn in de rui nu, dus genoeg materiaal) en ik heb het gewoon verwijderd, omdat de andere konijnen het nest alweer verpest hadden. Ik heb gelijk het nachthok maar verschoont en daarna is ze niet meer aan een nieuw nest begonnen.

Dat chagrijnige gedoe (grommen, piepen) duurt dus nooit langer dan 2 dagen. Daarna is het groepje weer leuk en is zij ook weer lief.

Ik weet dus niet in hoeverre ze dit zelf als "vervelend" ervaart. Heeft een konijn überhaupt last van hormonen.

Het lijkt mij persoonlijk niet leuk om te denken dat je zwanger bent en er komt dan niets.

[Dollie]

Ik zou zeker het belang van je groep in gedachten houden. Schijnzwangerschap is niet echt goed, maar vooral ook vaak niet prettig voor het konijn. Dit o.a. omdat het een grote invloed op het humeur kan hebben en voor veel onrust in de groep kan zorgen. Feline bijv. was geen prettig konijn om mee samen te leven, wanneer ze schijnzwanger was. Jasmijn is nooit schijnzwanger geweest bij mij maar had bij vlagen (om de paar weken) extreem veel last van haar hormonen en was non stop op met name Fred aan het rijden. Nu moet ik zeggen dat ik mijn voedsters altijd laat castreren, maar in dit geval liet Jasmijn mij ook echt geen keuze. Ik maak uit jouw bericht op dat dat nu geen rol speelt. Dat maakt wel dat ik er extra goed over na zou denken.

De reden dat ik mijn voedsters laat castreren is toch met name het gezondheidsaspect. Mijn voedsters kunnen nu geen baarmoederkanker meer krijgen en dat vind ik een prettig idee. Daarbij kunnen ze niet drachtig worden, dat is voor jou minder van belang, maar ik heb hier regelmatig ongecastreerde rammen over de vloer en hoe voorzichtig ook.. het kan mis gaan.. en overal kan een ontsnapt konijn terecht komen natuurlijk. En het is absoluut niet de bedoeling dat er hier kleine konijntjes rondhuppelen. Het zijn dus compleet nutteloze organen voor mijn dames, die hormonen zorgen vaak voor veel onrust en irritatie onderling (en daardoor ook bij mij) en ook dat is voor mij een reden om ze te laten helpen.

Daar zitten natuurlijk wel bepaalde risico's aan vast. Met een kundige dierenarts en gezonde konijnen is dat risico vrij minimaal, al kan de nazorg pittig zijn. De kosten liggen meestal tussen de €80,- en €180,-, ik heb voor Feline €90,- betaald en voor Pip en Jasmijn €120,- geloof ik.

Zelf zou ik Annie ook mee laten gaan, als je besluit Eefje te laten helpen. Ik ben er verder groot voorstander van om ze z.s.m. na de operatie (in elk geval de zieke dames, maar liefst ook de heren) te herenigen. Zien eten doet eten, ze hebben vaak veel steun aan elkaar en het kan je akelige herkoppelingen besparen. Fred en Feline hebben twee dagen naast elkaar gewoond met onder toezicht samen lopen, maar Pip mocht gelijk weer met Fred en ook Jasmijn heb ik meteen tussen haar vriendje en vriendinnetje gezet. Ze had veel pijn de eerste 24 uur maar daarna merkte je dat ze sterk reageerde op de reacties van de andere twee: Doken zij enthousiast op eten af, dan stond Jasmijn er al naast, dat doet ze immers altijd. Ik denk ook dat ze proberen zich 'sterk' te houden in een groepje, normaal gezien een groot nadeel van konijnen maar als zij nu denken 'ik heb pijn, maar mag niet laten merken dat ik zwak ben dus gedraag me zo normaal mogelijk en eet gewoon mee', dan komen ze vaak algauw op het punt waarop ze niet eens pijn hebben en weer gewoon functioneren. (Pijnbestrijding kan wel erg belangrijk zijn na zo'n ingreep. Verschilt hier per keer hoe lang ik het geef, maar echt ,zorg dat je het hebt!!!)

Het is een pittige ingreep, maar het is mij telkens mee gevallen. Schijnzwangerschappen zijn niet goed voor het lichaam en niet prettig voor het konijn, dus ik er echt nog eens goed over na denken, hoewel ik ook de groep niet uit het oog zou verliezen. Persoonlijk zou ik wel nog even wachten. Het is na de ingreep wel goed om ze een week (in elk geval een aantal dagen) binnen te houden en die overgang kan nu nog te groot zijn. Daarbij kan een nieuw hok ook voor onrust i nde groep zorgen, terwijl je rond zo'n ingreep juist stabiliteit wil.

[Jorieke]

We hebben sowieso besloten om even af te wachten. Over een paar weken is het mooier weer (en heb je het gedoe binnen/buiten niet meer) en zitten ze ook al een paar weken in hun nieuwe hok.

Als het nodig is, dan zullen we haar laten helpen. En waarschijnlijk Annie dan ook gelijk.

Ik heb met de rammen gezien dat ze enorm veel steun aan elkaar hadden na de ingreep. Nu snap ik inmiddels dat de ingreep bij een voedster een stuk pittiger is, maar ik denk dat Annie en Eefje dan wel steun aan elkaar kunnen hebben.

Ik vind het ook wel erg zielig.

Zojuist gaf ik ze biks en dan laat ik ze altijd eerst wat biksjes uit mijn hand eten (ritueel, om te zien of ze allemaal eten) en daarna geef ik ze allemaal ff een aai over hun bol. De rammen zijn altijd al schuw geweest en spurten gelijk weg. Eefje en Annie blijven altijd zitten en vinden het allemaal wel best. Maar Eefje begon enorm te piepen toen ik haar aaide. Ze lijkt gewoon heel erg boos.

Ze doet gelukkig niet lelijk tegen haar broers en moeder, maar aaien vindt ze nu echt niet leuk.

Er zijn wel weer nieuwe haren bij gekomen (ik heb gister alles verwijderd), maar dat kan ook van de rui komen. Alle 4 de konijnen zijn enorm aan het verharen. Ze zitten alle 4 onder de plukken, geen gezicht!

Bedankt in ieder geval voor je info, Iris! Daar kunnen we wel wat mee!

Ben eerlijk gezegd ook wel opgelucht dat jij ook zegt dat het belang van de groep voorop moet staan. Zo dacht ik er zelf ook over, maar ik was bang dat ik dan egoïstisch zou zijn. Ik heb gewoon echt geen zin om straks mijn leuke groepje kwijt te zijn.

Ik kan ook erg in paniek raken bij het idee dat er in de toekomst heus wel eens een konijn kan overlijden en je het groepje wil aanvullen met een nieuw konijn (uit de opvang). Ik ben zó bang dat dat dan niet goed gaat. En ja, het kan nog járen duren voor het zover is, maar toch... ik kan daar nu al over piekeren

[NinaV]

Ik vind het ook zeker niet "egoïstisch" als je ook denkt in het belang van je groep.

hoeveel schijnzwangerschappen "normaal" zijn: geen idee. Maar mijn Monita heeft het na haar echte zwangerschap (oepsnestje)toch een hele tijd lastig gehad met schijnzwangerschap, zeker zo'n keer of 6. Omdat we al die maanden bezig waren met verbouwingswerken en tijdelijk bij iemand inwoonden ging het gewoon niet om haar te laten steriliseren. Toch was ik er ook niet zeker van of ik het eigenlijk wel wilde. Ze is nl een heel schuchter en ik weet dat de operatie en naverzorging heel stressvol zouden zijn voor haar. Bovendien heeft ze echt wel haar ventje nodig. Dus ik zat ook met de schrik dat ze alleen zou zitten en daarna terug zou moeten koppelen.

Ik heb het dus (deels door omstandigheden) niet gedaan. Haar laatste schijnzwangerschap dateert nu toch van juli vorig jaar. En (ook al durf ik het niet te luidop te zeggen) ze heeft nog geen last van lentekriebels

Ik zou echt alles goed afwegen: het karakter van het konijn, de groep, en het gedrag. Een konijn dat echt agressief wordt zou ik mss al sneller laten steriliseren.

Je hebt wel het "voordeel" dat je 2 voedsters hebt, dus als die goed met elkaar kunnen opschieten, hebben ze steun aan elkaar na de operatie.

Succes met de beslissing!

[Nimfee]

Wat ik wel als advies wil meegeven (en wat ik juist weer heb gekregen van de opvang); laat wel het nest liggen, want anders gaat je voedster weer opzoek naar haar nest en blijft ze nesten bouwen. Lelie was toen ik haar net had ook schijnzwanger en ontzettend chagrijnig.

Zelf zou ik dus wel gaan voor een castratie, maar het is voor ieder konijn ook weer heel anders. Draakje wilde gewoon weer zsm terug naar haar vriendje. Lelie daarentegen had 4 dagen nodig om bij te komen, Frummel wilde ze dan ook absoluut niet in de buurt hebben. Dat is denk ik wel een stuk lastiger omdat je natuurlijk een groep hebt en dit moet wel stabiel blijven. Ik heb alleen nog maar koppels gehad dus daar kan ik je helaas geen advies in geven.

[Jorieke]

Bedankt voor de reacties en ik ben toch wel opgelucht dat niemand gelijk roept dat ik ze moet laten helpen. Daar was ik misschien wel een beetje bang voor, omdat ik zelf ook wel snap dat het een goede optie is.

Het belang van de groep telt dus wel zwaarder. En Eefje is toch ook wel het "opperhoofd" van de groep. Zij is degene die begint met oortjes en oogjes schoonlikken, zij is degene die haar broers bijna "dwingt" om bij haar hetzelfde te doen, ze ligt lekker in de groep, maar is ook onze mopperkont. Altijd al geweest. Het is echt een konijn met karakter, zeggen we wel eens.

Als je toch voor een castratie gaat, kan het dan zijn dat het karakter ook veranderd?

Ik weet dat het bij honden wel zo werkt, dan kan een hond bijvoorbeeld veel rustiger worden na de operatie. Veel hondenbezitters hebben dat ook als reden om hun hond te laten helpen, zeg maar.

Werkt dat bij konijnen ook zo? Want dat zou ik dan wel weer jammer vinden, juist omdat Eefje zo'n grappig, mopperend konijn is.

Maar goed, we wachten inderdaad nog even een paar weken af. Eerst goed wennen aan het nieuwe hok (ik hoop dat ze er donderdag in kunnen) en dan kijk ik het even aan.

En dat nestje zal ik niet meer verwijderen, Nimfee. Ik twijfelde er al aan, hoor. Maar het was al zo door de war geschopt door broers & moeder, dat ik dacht: 'dan verschoon ik dat hokje wel gelijk'.

Ze leven nu tijdelijk in de oude ren, met klein nachthokje. Het stelt niet zoveel voor en is ook wel erg klein voor 4 konijnen. Maar ik merk dat ze er alle 4 wel graag in liggen (overdag, op elkaar ) dus ik denk dat dat ook de reden is dat die haren alle kanten opgewaaid waren. Maar ik zal het nu gewoon laten zoals het is, totdat ze gaan verhuizen!

[Dollie]

Ik heb niet heel veel aan mijn dames gemerkt, maar het kan wel. En zo'n verandering kan heel positief zijn (obsessief gedrag weg, niet meer schijnzwanger, kalmer etc) maar het gebeurt ook wel eens dat het een negatieve verandering is.. Ik heb daar zelf geen ervaring mee. Ik denk dat het niet heel erg veel voorkomt, maar toch, het is wel iets dat je in gedachten moeten houden.

Bij mijn drie dames is alleen maar het hormonale gedrag afgenomen en dat was ook de bedoeling. Pip is ook zo'n pittige tante met een zeer eigen karakter, dat is gebleven. Zelfs toegenomen eigenlijk, ze was ook nog vrij jong (acht maanden) toen ze gecastreerd werd. En Feline is vrij territoriaal, ook dat is niet anders. Al lijkt het nu veel minder, omdat haar nieuwe vriend veel erger is haha.

[Jorieke]

Ah oke, want bij mijn honden werd castratie dus afgeraden. Eén van de honden is vrij onderdanig en soms wat angstig en de dierenarts zei dat het angstige gedrag alleen maar erger wordt, als hij gecastreerd zou worden. Zij raadde het dus af.

Dus vandaar dat ik het me ook wel afvroeg.

Bij mijn rammen heb ik ook niets gemerkt, hoor. Ik denk dat ze iets rustiger geworden zijn, maar zij waren pas 4 of 5 maanden dat ze geholpen werden, dus ze waren nog in de groei.

[Rian]

Om even in dit topic in te haken op negatieve gedragsverandering na castratie van een voedster: bij ons is Wortel na haar castratie nog minder tolerant naar haar zus Radijs geworden. Ze was al bazig en niet sociaal voor haar castratie; nu is dat nog erger geworden. Soms is het echt zielig voor Radijs en overwegen we om Wortel maar helemaal alleen te zetten, maar dat is ook weer zoiets. Ze tolereert zelfs Pooke niet, een van de liefste gecastreerde rammetjes die er op aarde rondloopt!

Wat wel heel fijn is, is dat ze niet meer sproeien. Dat liep echt de spui (of sproei? haha) gaten uit, alles zat onder de pies. Nu zien we dat Pien dat heel erg doet, zij is dan ook om de haverklap schijnzwanger.

Haar vriendje Pooke laat ze niet met rust, je ziet dat hij veel meer slaapt als zij "op pad" is buiten. Arm manneke. Dat is dus vooral ons motief om haar te laten opereren. En....de kans op baarmoederkanker.

[Rian]

(Even aanvullen nog: Wortel en Radijs liggen trouwens ook met momenten lief bijelkaar en wassen elkaar. Dus ze vinden elkaar toch wel heel lief! Misschien verzacht dat bij Radijs de stress die ze de rest van de tijd met haar zus heeft...)

[Jorieke]

Het piepen en grommen is inmiddels weer over. En er wordt weer lief gewassen en geknuffeld. Eefje heeft het haar broers en moeder niet lastig gemaakt, ze is eerder heel anders (chagrijnig) als ik het hok in kom met eten (en haar een aai wil geven).

Bij haar vorige schijnzwangerschap (na de zomer) heeft ze m'n hand gepakt. Met d'r voorpootjes sloeg ze van zich af en ze gaf een hap in m'n hand. Gewoon omdat ze niet aangehaald wilde worden, denk ik. Maar ik was het enige slachtoffer, haar soortgenoten heeft ze geen pijn gedaan (ik controleerde dagelijks op eventuele wondjes).

Nu lijkt alles weer normaal te zijn. Ze is weer leuk.

Ga zo de kinders verhuizen naar hun nieuwe hok, hopelijk geeft het niet al te veel stress voor madame.

[Jorieke]

En het is weer zover. Wéér schijnzwanger... ik begin het zelf ook wel zat te worden. Ik vind het gewoon zó zielig voor Eefje.

Ze is duidelijk chagrijnig, ze gromt, jaagt achter haar broers aan (die dan weer achter hun moeder aan jagen). Kortom: het groepje is weer even van slag, dankzij Eefje.

Vanmiddag toch maar even overleg gepleegd met partner en we gaan toch even informeren naar het castreren (of steriliseren?) van Eefje en waarschijnlijk Annie dan ook maar meteen (gezien het feit dat ze dan steun aan elkaar kunnen hebben bij het herstel én voor hun gezondheid uiteraard, gezien de kans op baarmoederkanker).

Het gedrag van Eefje duurt altijd maar een dag of 2, hoor. Dus het is ook weer opeens over. Maar ik vind het gewoon zo zielig. Niet alleen voor Eefje (die verwacht kindjes die er nooit zullen komen), maar ook voor de rest van het groepje.

Een vriendin van mij zei dat haar konijn het ook regelmatig had. Haar dierenarts had gezegd dat het ook door het weer kan komen. Het is nu al een paar keer lekker warm geweest. Konijnen schijnen dan te denken: "Ha, lente! Ik ga nestelen!" maar omdat het steeds van warm, ook weer naar koud gaat, is het wat lastiger voor konijnen om te beseffen wanneer het dan écht lente is.

Ik snap de gedachte, maar vraag me af of het écht zo werkt bij dieren.

Ik ben deze week nog aan het werk, maak lange dagen. Dus de dierenarts bellen zit er deze week niet in, ben ik bang.

Dus dat doe ik volgende week. En ik denk dat ik e.e.a. dan na onze vakantie (eind mei) plan. Als ik het voor de vakantie doe en er gaat wel iets mis (met de operatie óf met het opnieuw koppelen van het groepje), dan krijg ik de neiging om m'n vakantie te annuleren en dat verdien ik ook niet (haha).

Ik vind het wel eng, hoor. Vooral het opnieuw koppelen van het groepje. Daarom ook maar even wachten totdat het wat warmer is, dan kunnen de vrouwtjes snel weer naar buiten