Konijn van 8 maanden onverwacht overleden, wat was de oorzaak?

[Sammie1]

Dag allemaal,

graag wil ik even mijn verhaal doen en ben benieuwd wat jullie reactie is. Ik heb in januari van dit jaar mijn konijn Liesje gekocht. Alles ging prima, totdat ze vorige week opeens ziek werd. In eerste instantie viel alleen op dat ze erg snel ademde, maar ik dacht dat het door het warme weer kwam. Omdat ze ook een nat neusje had, besloot ik de volgende dag (zaterdag) bij de dierenarts langs te gaan (die op dit forum ook wordt genoemd in de lijst van een goede konijnendokter). Liesje at en dronk wel normaal, maar ik wilde het zekere voor het onzekere nemen, omdat ik had gelezen dat konijnen snel kunnen overlijden als het mis is. Ik had gezien dat ze ook plasjes had achtergelaten, maar ik dacht dat het ermee te maken had dat ze de laatste tijd was begonnen met sproeien. Achteraf weet ik niet of dit ook een slecht teken is geweest. Voor de goede orde: Liesje bleek na de koop een mannetje te zijn, maar ik heb nooit haar naam veranderd en ben over Liesje in de vrouwelijke vorm blijven spreken.

De dierenarts heeft Liesje vorige week niet verder onderzocht. Hij haalde haar alleen uit de transportbox om een antibiotica-injectie te geven, omdat hij uit de symptomen die ik beschreef concludeerde dat het wel om snot moest gaan. Na het toedienen deed hij Liesje weer terug in de box en zei hij dat ik naar huis moest gaan. Het was namelijk niets voor zo'n beest om met dit warme weer op stap te zijn. Hij had het warm, dus Liesje zeker. De injectie zou vier dagen werken.

De dagen erna had ik zelf het idee dat het stukken beter ging. Het natte neusje was verdwenen. Wel at ze minder biks, maar daarvoor meer groenvoer etc., en ze was ook erg actief met kranten/wc-rolletjes. Het was weer zo goed als mijn oude Liesje zoals ik haar kende.

Totdat ik afgelopen donderdagmiddag haar lievelingshapje wilde geven (peterselie) en opmerkte dat ze wel wilde eten, maar ze er veel moeite mee had. Normaal gesproken had ze de peterselie direct op, maar nu bleef ze maar langzaam kauwen op een stengeltje en later liet ze de rest zelfs liggen. Toen ze wilde lopen, zag ik dat ze hier veel moeite mee had. Normaal gesproken kwam Liesje altijd achter me aan gerend als ik naar de badkamer ging, omdat ze het fijn vond om voor me te zitten op de mat en zich te laten strelen als ik op de wc zat (klinkt misschien raar, maar dat had ze zich aangewend om voor me te gaan zitten op haar achterpoten en aandacht te vragen). Maar deze keer kwam ze niet over de drempel heen. Ik weet niet hoe ik het goed moet omschrijven, maar ze kon haar pootjes niet goed meer bewegen. Alsof ze steeds door haar pootjes zakte en de kracht niet had om er op te blijven staan. Ik schrok hier ontzettend van en was direct overstuur. Wat was er opeens aan de hand? Was het slapte, of verlamming, of iets anders? Had ze zich bezeerd? Toen ik iets was gekalmeerd, was ik in staat om de DA te bellen. Hij zei dat ik het maar even aan moest kijken en over een half uur terug moest bellen. Volgens hem had het weer te maken met de warme temperatuur.

Maar mijn gevoel zei me direct dat het mis was. Ik zette voer bij haar neer en een bakje water, omdat ik dacht dat ze misschien niet in staat zou zijn om zelfstandig naar haar hok te gaan als ze wilde eten of drinken. Ik hoorde verder geen borrelende geluidjes, maar ik zag wel steeds op haar ruggetje op verschillende plekken het vel iets omhoog "springen". Ik begreep niet wat er aan de hand was. Verstopping? Gas? Op zo'n moment ga je aan vanalles denken wat je ooit gelezen hebt over aandoeningen. Toen ik haar op wilde tillen, verzette ze zich niet zoals anders en hing ze slap in mijn handen. Ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien. Wel probeerde ze nog te drinken en ze likte ook aan mijn been. Na een half uur belde ik de DA opnieuw, en hij wilde mij laten beslissen of ik het noodzakelijk vond dat hij er even naar keek.

Ik nam Liesje natuurlijk direct mee en was om 19:00 in de praktijk. De DA zei dat hij zag dat Liesje zich knap ellendig voelde (ja, dat wist ik ook). Volgens hem had ik 2 keuzes: of er helemaal voor gaan, of euthanasie. Ik wist niet wat ik hoorde, natuurlijk wilde ik er helemaal voor gaan! Liesje had toch alleen een konijnenverkoudheid een aantal dagen daarvoor, en het ging eerst weer beter, dus hoezo euthanasie? Ik was ervan overtuigd dat ze met wat hulp beter zou worden en ik begreep niet waarom de DA direct over inslapen sprak, terwijl hij niet wist wat er met Liesje aan de hand was. Hij wilde geen onderzoek doen, omdat een diagnose volgens hem niet zou helpen. Bloedonderzoek zou bv. kunnen uitwijzen dat het om een nierprobleem ging, maar dan zou hij daar toch niets aan kunnen doen. Belangrijk was dat Liesje aan moest sterken. Liesje kreeg onderhuids vocht ingespoten, 2 spuitjes dwangvoer Olvarit, een pijnstiller (volgens de DA had ze geen pijn, maar het zou haar opmonteren) en een middel om de darmen te stimuleren. Toen ik Liesje weer in de box legde, lag ze zo slap, dat de DA toch besloot om haar een extra olie-achtig middel in te spuiten, misschien had ze toch last van E. cuniculi zei hij. De DA zei dat Liesje zich nog wel verzette, en dat dat hoopvol zou zijn. Zou het echter de volgende morgen niet beter zijn, dan zag hij het somber in. Liesje moest het nu alleen doen. Om 22:00 zou ik nog een keer kunnen proberen om haar een spuitje Olvarit te geven. Voor de rest afwachten, rustig blijven en Liesje weer Liesje laten worden, aldus de DA.

Thuis aangekomen, tilde ik Liesje uit de box en legde haar op de grond neer. Daarna is ze niet meer van haar plek gekomen. Ik hield steeds in de gaten of ze nog ademde, en hoopte dat de interventies van de DA haar snel zouden helpen. Ondanks het warme weer, voelde ze niet warm aan, maar ik heb op dat moment niet gedacht dat het ernstig zou zijn. Ik legde alleen een handdoek om haar heen. Toen ik om 22:00 wilde voeren, lag ze heel slap met haar hoofdje in mijn hand. Ik probeerde haar Olvarit te geven zoals de DA had gedaan, maar deze keer slikte ze het niet door. Ik belde de DA opnieuw dat het niet goed ging. De DA zei dat ze aan het sterven was. Haar opnieuw vervoeren zou teveel stress zijn, ik moest maar een kop thee zetten en haar thuis laten wegglijden. Ik had nog niet opgehangen, of Liesje blies haar laatste adem uit...

Ik was helemaal overstuur en begreep er niets van. Hoe had dit kunnen gebeuren en ook zo snel? Liesje, nog geen 8 maanden oud, en nu leefde ze niet meer. Ik besefte niet dat ze was overleden. De DA zei dat ik haar de volgende dag langs kon brengen.

Ik heb haar in de box gelegd en haar de volgende morgen meegenomen. De DA was er niet, maar de assistent vroeg of ik een sectie wilde. Ik was niet in staat om weloverwogen een beslissing te nemen, en zei dat het niet hoefde. Ze zou contact met het crematorium opnemen om Liesje op te laten halen. 's Middags om 14:00 werd ik gebeld dat ze Liesje hadden opgehaald. De volgende dag, vandaag om 10:00 zou de crematie zijn. Maar gisteravond begon ik pas te beseffen dat Liesje echt weg was en ook niet meer terug zou komen. En dan ga je jezelf verwijten maken: wat heb ik gemist, had ik iets anders moeten doen, waar was Liesje plotseling aan overleden, hoe had dit kunnen gebeuren, ze was toch nog zo jong? Ik merkte dat ik met veel vragen zat en zonder duidelijkheid geen rust zou kunnen vinden. Ik kreeg spijt dat ik nee tegen de autopsie had gezegd. Het haalt Liesje niet meer terug, maar beantwoord misschien wel vragen waaraan ze gestorven is en zou kunnen helpen als ik in de toekomst opnieuw een konijn wil aanschaffen. Misschien heb ik iets fout gedaan en zolang ik niet weet wat er was, ben ik te bang om een nieuw diertje te halen. Straks komt hij/zij opnieuw snel te overlijden. Bij elk klein iets zou ik panisch zijn dat het weer foute boel is.

Vanochtend heb ik geprobeerd om contact te zoeken met een dierenkliniek in de plaats waar ook het crematorium gevestigd is, om te vragen of sectie toch nog zou kunnen. Liesje zou dan ook niet ver vervoerd hoeven te worden. Ik moest wel snel duidelijkheid krijgen, omdat de afspraak voor crematie voor 10:00 stond. Na overleg met de DA, kreeg ik van de assistente te horen dat ik contact op moest nemen met mijn eigen DA, die een aanvraag moest doen voor sectie bij de GezondheidsDienst in Deventer. Ik belde mijn DA, maar hij zei dat ik dat dan zelf maar moest regelen. Bovendien zou het geen nut meer hebben, omdat Liesje in de diepvries had gelegen en daardoor het weefsel zodanig zou zijn aangetast, dat autopsie niet geinterpreteerd kon worden. Ik wilde zelf bij de GD navraag doen, maar die blijken in het weekend niet aanwezig te zijn. Gelukkig kon ik met het crematorium de afspraak maken dat de crematie verzet zou worden naar volgende week, zodat ik maandagmorgen na kan vragen bij de GD of sectie nog mogelijk is. Aan een kant heb ik het idee dat mijn DA steken heeft laten vallen en daarom niet wil dat er een sectie komt. Mijn onderbuikgevoel zegt dat ik achterdochtig moet zijn. Hij zei ook dat Liesje bij het crematorium in de diepvries werd bewaard, maar het crematorium heeft mij verzekerd dat ze in de koeling ligt.

Ik weet het nu allemaal niet meer. Ik snap niet dat de DA niet heeft uitgezocht wat er aan de hand was toen Liesje nog leefde. Geen kweekje, geen bloedonderzoek, geen roentgen, helemaal niets. Ik weet niet of het misschien iets had uitgemaakt. Op internet staan allerlei verhalen: bv. dat als er sprake is van verstopping, dat de DA geen middel mag toedienen om de darmen te stimuleren, omdat de toestand van het konijn dan alleen maar erger wordt. Dat laat zien dat het wel degelijk van belang was geweest om bepaalde dingen uit te sluiten. Maar wat is er van waar? De DA zou een goede konijnendokter moeten zijn, dus misschien had hij gelijk om toch een stimulerend middel te spuiten. Toen ik zei dat ik had geprobeerd om de temperatuur te meten (dat was niet gelukt) omdat ik op internet had gezien dat het belangrijk is om in de gaten te houden, verklaarde de DA me voor gek. De mensen die dat op internet als advies geven, zouden geen verstand hebben van konijnen. Hij deed dat nooit bij konijnen. Het maakte me extra onzeker over wat ik moest doen met Liesje, wat wel goed is en wat niet. Maar misschien had de DA juist geen verstand van zaken?

Ik ben er kapot van dat Liesje er niet meer is en voel me nu een slecht baasje. Liesje was mijn eerste konijn, en ik wist (en weet) ook niet alles van konijnen. Misschien had ik bij de DA standvastiger moeten zijn en gericht om dingen moeten vragen, maar op dat moment heb ik de DA vertrouwd als iemand die er verstand van heeft. De hele week sinds dat Liesje ziek was geworden, was ik ontzettend onzeker. Ik wilde het beste voor mijn konijn en daarom ben ik ook direct weer naar de DA gegaan. Waarom heeft het niet mogen baten? Heeft de DA zijn werk wel goed gedaan?

Ik hoop nu dat het toch nog mogelijk is om een sectie uit te laten voeren en meer duidelijkheid te krijgen wat de diagnose was. Het hok, speeltjes e.d. heb ik tot nu toe niet weggehaald, ik kan me er nog niet toe zetten. Ik wil dat Liesje terugkomt, maar ze zal er nooit meer zijn. Als ik had geweten dat ze stervende was, dan had ik haar niet meer geprobeerd te voeren, maar haar in mijn armen genomen. Dan had ik haar gestreeld en was bij haar gebleven om haar rust te geven. Nu heb ik extra stress veroorzaakt, terwijl ze niet meer te redden was. Achteraf ben ik bang dat ze toch pijn had. En als ik bv. de diagnose had geweten (bv. dat het gas was), dan had ik haar darmmassage kunnen geven. Misschien had ik haar kunnen redden. Maar ik wist niet wat er met Liesje was en weet het nog steeds niet. Ik heb van de DA verder geen advies gekregen. Hoe ze daar lag, onvoorstelbaar... En het gekke was, dat toen ik zag dat ze was overleden, ik even ontzettend bang voor haar was! Ze zag er zo raar uit met wijd opengesperde ogen, je zag echt dat er geen leven meer inzat. Terwijl ik nooit bang voor haar ben geweest, maar op dat moment durfde ik haar even niet meer aan te raken. Ik vond het ook eng dat ze nog de hele nacht dood bij mij in de woonkamer lag.

Heeft iemand een idee wat er is gebeurd en of het idd niet meer mogelijk is om sectie uit te laten voeren?

Ik voel me schuldig en weet nog niet hoe ik moet gaan accepteren dat ik Liesje heb verloren. Veel mensen zeggen dat ze maar een konijn was, en ze was toch nog heel jong, dan kun je nog niet zo gehecht zijn. Maar ik heb me zo snel aan haar gehecht en Liesje aan mij... zo snel had ze blijk gegeven van vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde. Aan alles zag je dat ze zich bij mij op haar gemak voelde tot een week geleden. Dag lieve Liesje, ik ga je heel erg missen! Sorry als ik iets verkeerd heb gedaan. Rust zacht...

[Mireille]

Sectie is inderdaad niet meer mogelijk als het dier ingevroren is geweest of langer dan een bepaalde tijd dood is.

Een oorzaak valt dus niet meer te achterhalen.

Veel sterkte met het verwerken van je verlies

[MiEkEtJe]

Pff, jeetje wat een heftig verhaal.

Het enige dat ik jou kan zeggen, is dat je jezelf zeker niet schuldig hoef te voelen.

Zoals ik het nu hoor heb je gewoon gereageerd als iemand die zich zorgen maakt over haar nijn en wil dat het snel terug beter wordt. Ik vind het persoonlijk ook wat vaag wat die DA je allemaal heeft gezegd en wat hij niet heeft gedaan. Besluiten dat het snot is zonder verder onderzoek. Nadien als het duidelijk erger is geworden ook niets van onderzoek doen, maar gewoon wat inspuiten...

Ik denk persoonlijk dat je deze DA niet echt konijnkundig kan noemen, maar ook ik heb voor de eerste keer konijntjes sinds twee maand ofzo dus ik ben zeker geen kenner. Ik weet alleen dat dit verhaal en deze DA mij geen goed gevoel heeft.

[Marie-Louise]

jeetje wat heftig zeg allemaal.

Ik ben ook geen kenner, maar toen ik bij mijn DA (den haag) kwam met vermoedelijke snot

heeft hij hem helemaal onderzocht en mij het ook laten zien hoe of wat.

sterkte met het verlies van liesje

[Fluffie&Bunny]

Klinkt niet als een kkda, ik wens je heel veel sterkte en voel je absoluut niet schuldig, je hebt alles gedaan wat je kon doen en vertrouwde op de da zoals velen doen.

[Dolphinlover1308]

Wat een naar verhaal! Heel veel sterkte! Je hebt je best gedaan, dus voel je niet schuldig!

[nathalie b]

Na het lezen van je verhaal zit ik hier met tranen in mijn ogen......

Het is heel naar dat er nu verder geen onderzoek gedaan kan worden naar de oorzaak.Je hoeft je ook helemaal niet schuldig te voelen...je bent tenslotte wel naar de DA geweest en heb uit goed vertouwen naar de man geluisterd en gedaan wat je kon.

Je zal het nu toch voor jezelf moeten afsluiten....het een plaatsje geven in je hoofd en hart.

Klinkt misschien vervelend maar begin met het opruimen van de spulletjes.....zet het even op een plek waar je niet steeds moet zijn.

Later kan je dan beslissen of je het wegdoet of niet.

Gun jezelf even rust en ontspanning en probeer niet meer te piekeren.....heel moeilijk ik weet het ........

Bewaar in je hoofd alle mooie dingen,gekke dingen en rare dingen die je met Liesje hebt meegemaakt.

(ikzelf heb veel steun aan 2 foto's van beide mannen met een kaarsje bij ze...elke avond gaat het kaarsje aan...en zeg ze gedag als ik naar bed ga)

Misschien ben ik een emo-miep (zo wordt ik hier genoemd..) maar het helpt mij wel met verwerken.

Vergeten zal je Liesje nooit,dat weet ik zeker....maar hij zal vast een keer in je droom tevoorschijn komen...spelend op een groot grasveld met bloempjes en een hoop vriendjes.

Heel veel sterkte met het verlies en succes met het verwerken van je verdriet.....

[Bas]

Och jee wat een naar verhaal.

Afgelopen Dinsdag is mijn nijn ook overleden. Ook ik dacht dat ik misschien meer had kunnen doen voor haar, maar het is nu eenmaal gebeurd. Zoals ik het nu zo hoor, denk ik dat je geen enkele reden hebt om je schuldig te voelen. Je hebt gedaan wat je kon, en je hebt vertrouwd op een (hopelijk) konijnkundige da. Een da waarvan je denkt dat het een man is met verstand van konijnen. En dat is denk ik waar je op moet vertrouwen. Maar ook ik twijfel nog steeds aan het feit of mijn da niet meer had kunnen doen. Maar dat is helaas achteraf. Ik kreeg net ook weer tranen in mijn ogen toen ik je verhaal las :(

Heel veel sterkte met je verlies, ik weet waar het over gaat :(

*omhelsd Sammie1*

Rust in vrede Liesje (en Stamper) :(:(:(

[Snoef]

Wat een bizar en tegelijkertijd treurig verhaal zeg! Sowieso sterkte toegewenst...

Jouw DA heeft iig heel vreemd en onprofessioneel gehandeld. Hij komt ongeinteresseerd over en erg 'dismissive' alsof het allemaal geen hol uitmaakt wat er met je konijntje aan de hand is en jij inderdaad maar een 'kop thee moet gaan drinken ofzo'. Bij een eventueel volgend konijn, zou ik sowieso op zoek gaan naar een DA mét hart voor dieren en kennis van zaken...

Ik geloof niet dat jouw konijn last heeft gehad van gas of een verstopping. Het feit dat Liesje nog wel wilde eten en nog wel de intentie had om naar jou toe te komen, wijzen erop dat er volgens mij iets naders aan de hand is geweest. Mijn ervaring wijst uit dat konijnen met een verstopping/gas veel pijn hebben en dan veelal blijven liggen of opgepropt in een bolletje blijven zitten, oogjes samengeknepen en absoluut geen trek hebben in eten, zelfs niet in hun lekkerste hapjes. In dat geval moet je idd wel darmstimulerende middelen geven en een pijnstiller.

Of jouw konijn last van snot heeft gehad, weet ik niet, want daar heb ik gelukkig niet zoveel ervaring mee. Maar VOLGENS MIJ kan snot niet zo snel gaan, dus zelfs al mocht ze wel snot hebben gehad, dan is het geen kwestie van uren en zo'n snelle achteruitgang. Maar daar kan ik me in vergissen.

Wat je nijn dan wel heeft gehad, weet ik ook niet. Het klinkt als een hele verzameling van allerlei symptomen. EC zou kunnen, want EC kan idd erg agressief zijn als het eenmaal op komt zetten. Mocht Liesje in 1e instantie wél snot hebben gehad, en dus mogelijk een verzwakte weerstand, dan kan die EC heel snel op hebben komen zetten. Maar daar staat weer tegenover dat een konijn met EC volegns mij niet binnen één dag sterft. Het is vaak een proces van allerlei (neurologische) verschijnselen, die erg agressief kunnen zijn, maar volgens mij nooit zo snel dodelijk...Maar correct me if I'm wrong...

Verder weet ik ook niks nuttigs aan te dragen. Voel je iig niet schuldig, soms gebeuren er dingen met je konijnen (of andere beestejs) die je van tevoren niet ziet aankomen en daar kun je dan niks aan doen. Zo gaat het gewoon soms....

[Chani]

gecondoleerd met het verlies van je konijn.

zoals jij het vertelt, komt de DA inderdaad nogal bot over, en het is denk ik ook best gek dat er destijds niet onderzocht is of er sprake was van snot/pasteurella, want dat kan dmv een snotmonster en -kweekje.

het niet goed meer kunnen lopen past wel bij EC, maar komt ook wel voor bij snot ,als de hersenen aangetast zijn, alleen zie je dan meestal wel een scheef kopje, en bij EC hoeft dat niet.

MAar ik denk dat je je er beter bij neer kunt leggen dat dit gebeurd is, hoe moeilijk ook, want sectie is dus niet meer mogelijk. En geef jezelf niet de schuld, je hebt adequaat gehandeld en hebt meer dan eens de DA bezocht, dus verwijt jezelf niks.

sterke

[Sammie1]

Bedank voor jullie steunende reacties allemaal! Dat is me erg veel waard en nu voel ik me ook gehoord en niet meer zo alleen...

Hoe langer ik er over nadenk, hoe slechter ik me voel over de werkwijze van de DA.

@ MiEkEtJe: ik heb hetzelfde dat de DA me geen goed gevoel geeft/ heeft gegeven!

Al lang voordat Liesje een nat neusje kreeg, heb ik gekeken naar een lijst met goede konijnendokters, omdat ik er van schrok dat lang niet alle dierenartsen verstand hebben van deze lieve dieren. Ik wilde dus absoluut een konijnkundige arts om problemen te voorkomen!

@Nathalie: Ik ben ook een emo-miep hoor, en dat is helemaal niet erg! Toen het niet goed met Liesje ging, ging het met mij ook beroerd. En nu ben ik even ontroostbaar... Een mooi idee van de foto en hartverwarmend hoe jij je konijnen herinnert, eert en aan ze denkt! Na de crematie ga ik een gedenkplaatsje inrichten ter herinnering aan Liesje. Het klinkt misschien raar, maar misschien is Liesje in een andere vorm nog in huis, en dan is het toch niets als ik nu al haar hok/speeltjes/lievelingsdeken weghaal wat vertrouwd voor haar is? Ik denk dat ik wacht totdat ik Liesje heb laten cremeren volgende week en me er dan toe probeer te zetten om spulletjes op te gaan ruimen. Het is idd wel heel raar en pijnlijk dat alles nu nog bij mij staat zoals voordat ze overleed, omdat het lijkt alsof Liesje ieder moment terug zal komen. Bij alles wat ik doe of denk, is het op Liesje gericht. Soms betrap ik me er op dat ik haar roep of wil begroeten, haar iets lekkers wil geven, de deur binnenkom en direct wil kijken waar ze is om een aai over haar bolletje te geven, ik gooide zelfs automatisch de wc-rol in de gang toen het papier leeg was (Liesje zou er direct op af zijn gegaan om mee te spelen) etc., maar dat kan natuurlijk nu helemaal niet meer :( Wat moet ik nu toch zonder haar??? Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om haar spullen boven weg te zetten. Zelfs haar drinkflesje is nog met water gevuld, haar bakje met korreltjes en haar hok met hooi en stro. Haar lievelingsdeken ligt gespreid op de grond, haar knuffel in de gang en haar spulletjes in de speeldoos. Ik wil nog niet overgaan tot de orde van de dag, maar ik weet wel dat het belangrijk is om het begin volgende week te gaan doen, zeker gezien de verwerking. Maar misschien huppelt ze hier nog rond en mocht dat zo zijn, dan het liefst in haar herkenbare, vertrouwde omgeving. Opruimen voelt momenteel nog zo alsof ik haar dan tekort zou doen. Is natuurlijk belachelijk, maar als ik me voorstel dat ze hier nog zit en ik dan dingen weg ga halen, dan zal Liesje denken: "wat doe je nou?", en dat vind ik hartverscheurend!!! Het moet een keer weg, maar nu nog even niet...

@Bas: heel erg bedankt voor je omhelzing en veel troost en sterkte met het verwerken van jouw overleden konijn Stamper. Het klopt wat je zegt dat het allemaal achteraf is w.b. twijfel over het handelen van de DA. Maar volgens mij is het ook weer heel menselijk: als er zo iets ergs gebeurd en je konijn overlijdt, dan ga je automatisch nadenken over de laatste dagen en/of uren waar je konijn nog wel in leven was om te kijken of je misschien toch nog iets had kunnen doen of het anders aan had moeten pakken. Bij mij speelt zich steeds een filmpje af in mijn hoofd! Zeker als baasje/vrouwtje voel je je verantwoordelijk voor het welzijn van je dier (en uiteindelijk ben je natuurlijk ook verantwoordelijk, omdat je bij het aanschaffen van een dier hebt ingestemd om voor hem of haar te zorgen met de allerbeste intenties). Door te denken dat je het anders had kunnen doen of de DA het anders had kunnen doen, hoop je daarmee voor de volgende keer te kunnen voorkomen dat je in een zelfde soort situatie terecht komt waarbij je afscheid van je konijn moet nemen (natuurlijk komt ieder dier een keer te overlijden, maar als het op een natuurlijke manier is door ouderdom, dan is dat makkelijker te accepteren). Als ik voor mezelf spreek, heb ik er alleen maar meer last van door er op zo'n manier op te reageren (met schuldgevoel, etc.), maar als ik dat niet zou doen, als ik me niet af zou vragen of ik anders had moeten handelen en invloed zou kunnen hebben gehad, betekent het dat ik de onmacht onder ogen moet zien. Het erkennen dat je soms niets kunt doen, dat je soms machteloos staat, vind ik juist nog veel moeilijker! Misschien probeer ik me er op deze manier voor te wapenen dat ik (als ik er aan toe ben om een nieuw konijn te nemen) weer dit verdriet mee moet maken... Dat ik van dichtbij heb meegemaakt hoe slecht het onverwacht met Liesje ging en haar uiteindelijk op zo'n manier heb zien sterven, is iets waar ik me op dit moment nog geen raad mee weet. Maar daar moet ik een weg in vinden en dat heeft tijd nodig. Ik hoop dat het jou lukt om het een plek te geven. Ik leef met je mee!

Helaas zijn we niet allemaal afgestudeerd als dierenarts. Soms beland je in een situatie waar je een deel van je verantwoordelijkheid af moet staan op een professional en erop moet vertrouwen dat diegene weet wat die doet. Zelf heb je het beste voor met je konijn en wil je alleen maar het beste, maar als het konijn zo ziek is dat je hulp nodig hebt van een DA, kun je niet anders dan hopen dat diegene de beste intenties heeft. Helaas blijkt toch dat je konijn niet altijd automatisch in goede handen is bij een DA. En soms, ook al is een DA wel kundig en heeft hij/zij wel al het mogelijke gedaan, dan kan het nog zijn dat het konijn niet geholpen kan worden en sterft. Soms is het onvermijdelijk en is er geen garantie op herstel na behandeling bij een DA. Maar in mijn geval vraag ik me toch sterk af of het bij Liesje echt onvermijdelijk was. Iets klopte er niet en mijn gevoel zegt dat de dierenarts inderdaad onverschillig was en niet de moeite heeft genomen om goed te kijken wat Liesje mankeerde en nodig had. Misschien is het zelfs zo dat de DA Liesje nog zieker heeft gemaakt door maar iets te doen zonder te weten waartegen. Misschien had ze nog wel geleefd als ik niet naar hem was toegegaan, of naar een andere DA was gegaan. Maar dat weet ik dus niet, dat zijn alleen vermoedens en het is achteraf. Die onzekerheid en onduidelijkheid speelt me nu echt parten. Kon ik de tijd maar terugdraaien...

@ Snoef: bedankt dat je zo duidelijk hebt omschreven wat jij denkt dat er misschien aan de hand was met Liesje. Idd is het volgens mij zo dat een konijn niet zo snel sterft door snot. Als het o.a. snot was, dan had Liesje er niet op een acute manier last van zoals anderen het omschrijven (ze had alleen een klein beetje natte neus en af en toe niezen en een vochtig oogje, maar geen natte pootjes, gerochel, pus uit de ogen etc.) Na de antibiotica heb ik steeds haar neus gecontroleerd, en die was na twee dagen weer helemaal droog! Daarom begreep ik ook niet hoe het opeens kon dat het zo slecht met Liesje ging. Dat kan niet (of niet alleen) snot zijn geweest. Ik vroeg de DA nog of het door de snot zou kunnen komen, maar de DA noemde dat hij dat dus niet wist, het zou vanalles kunnen zijn... En zoals ik al eerder beschreef, zouden Liesje en ik er volgens hem niets aan hebben als er een diagnose gesteld zou worden. Belangrijk was in eerste instantie (als ik dat wilde) symptoombehandeling i.p.v. kijken naar de oorzaak, en anders direct laten inslapen. Verder heb ik ook over EC gelezen dat het niet zo snel fataal is. Ze had geen scheef koppie. Ik dacht aan gas/verstopping doordat ik plekjes van haar velletje steeds omhoog zag springen (ik dacht geborrel wat je kunt zien??), maar idd heeft ze nog wel geprobeerd te eten, alleen ging dat opeens nauwelijks tot niet (waarom geen idee). Ze heeft wel eens aan haar lievelingshanddoek geknabbeld, dus ik was bang dat er daardoor misschien een verstopping was ontstaan. Als je niet weet wat je konijn scheelt, ga je aan al het mogelijke denken! Na thuiskomst van de DA is Liesje wel de laatste paar uren stil blijven liggen, met haar koppie plat op de grond, haar voorpootjes uit elkaar gespreid en haar achterwerkje omhoog. Haar oogjes heeft ze niet dichtgedaan. Haar ademhaling was wel rustig, maar ze was heel slap en voelde niet heel erg warm aan. De laatste momenten van haar leven, nadat ik had geprobeerd om haar dwangvoer te geven, lag ze languit op haar zij en in die houding is ze ook weggegleden. Alsof ik op dat moment gewoon een kopje thee had kunnen drinken...

Ik denk dat het verschillende dingen zijn geweest en wellicht samenloop van omstandigheden: verminderde weerstand waar de antibiotica misschien een aanslag op haar darmstelsel/flora is geweest en daardoor EC of iets anders snel heeft kunnen uitbreiden. De DA zei dat haar buikje helemaal leeg was, maar ik had haar dus (al waren het maar een paar hapjes) nog Peterselie gegeven een uur voordat ik naar de DA mocht komen. En ze heeft een beetje gedronken, En mij lief gelikt De DA heeft niet eens met de stetoscoop geluisterd of hij nog darmgeluiden kon horen, hij heeft niets gedaan om haar te onderzoeken... ik snap het niet, injecties erin en klaar. Misschien had ze iets aan de luchtwegen, nier/ of leverfalen, i don't know. Ik zou heel graag willen weten waardoor ze ziek is geworden en waardoor ze uiteindelijk is overleden. Maar dat gaat dus zeer waarschijnlijk niet meer lukken.

Maandagmorgen ga ik direct proberen om nog contact met de GD te zoeken. Ik ben niet meer erg hoopvol, omdat jullie ook zeggen dat sectie nu niet meer kan, maar ik ga het in ieder geval nog even navragen. Waarschijnlijk moet ik gaan proberen om te accepteren dat ik geen antwoord op mijn vragen ga krijgen. Ik schreef al eerder, Liesje krijg je er niet mee terug, maar het zou voor mij een begin zijn in het verwerkingsproces. Als je weet wat er aan de hand was, dan begrijp je misschien ook beter dat het zo is afgelopen en kun je er aan gaan werken om jezelf er bij neer te leggen dat je wellicht idd niets meer had kunnen doen. Nu blijf ik zitten met piekergedachten en schuldgevoelens. Ik zal het maandag wel horen. Ik hou jullie op de hoogte!

Daarna bel ik het crematorium voor een nieuwe afspraak en ga ik definitief afscheid nemen van mijn lieve Liesje. Haar as zal ik daarna direct mee mogen nemen en dan komt Liesje weer thuis... Wat is het toch stil en leeg zo zonder haar :(

[nathalie b]

Dat lege en stille blijft nog een tijdje......

Ik heb zelfs nog een tijd de neiging gehad om eten en groente te halen voor Ollie.....Je hebt zo je vaste ritme ontwikkeld hè...

[Fluffie&Bunny]

Ik leef zo erg met je mee en ik weet hoe je je voelt. Het is een leeg gevoel, een gemis en ik hoop dat je het snel een plekje kan geven.

Ik wens je heel veel sterkte in het verwerken en ik hoop dat je nog antwoorden op je vragen kan krijgen. Mocht dit niet zo zijn dan voel je niet schuldig, je bent meteen naar de da gegaan en je hebt alles geprobeerd wat in je macht lag.

Groetjes,

Jolanda

[Snoef]

@Sammie1: ik heb niet alles gelezen emer wat er gezegd en gedaan is want ik zit momenteel zelf ook met een konijn te kwakkelen :( en ik kom er ook maar niet achter wat er aan de hand is...

Maar hoe dan ook, ik blijf erbij dat jouw DA niet optimaal heeft gehandeld. Dat wil niet zeggen dat hij er iets aan had kunnen doen, maar hij heeft (gebaseerd op jouw verhaal) niet het onderste uit de kan gehaald. Toch blijft het helaas zo dat zelfs al had hij dat wel gedaan, konijnen heel vaak alsnog sterven. Of omdat dierenartsen zelf niet weten wat er aan de hand is, of omdat een konijn gewoon te ziek is en het op gegeven moment dan ook opgeeft. Je hebt je absolute best gedaan voor Liesje, dus het enige dat je nog rest, is rouwen om het verlies. Geen schuldgevoel nodig...Ik snap desondanks dat je graag wilt weten wat nou eindelijk de oorzaak is, want zo kun je het in de toekomst mss voorkomen of er iig íets aan doen...En nu tast je int donker, wat soms moeilijk te accepteren is...Uiteindelijk denk ik ook adt het een combinatie van allerlei dingen is geweest...het snot, de hitte, een verzwakte weerstand en wie weet wat daar bovenop nog bij is gekomen, waardoor het fataal is geworden? Aan EC twijfel ik sterk, omdat EC zelf niet direct dodelijk is, maar gewoon een combinatie van de vele symptomen die het lichaampje uitputten en verzwakken..Maar omdat het zo snel is gegaan, geloof ik daar niet in. Maar wie weet? Een ontsteking, infectie? Toch gas? Of mss wel iets heel anders waar wij allemaal niet aan denken omdat we idd geen dierenartsen zijn...Het enige dat je als baasje kunt doen, is op een verantwoorde en goede manier voor je dieren zorgen...het beter maken en diagnoses stellen, kunje alleen aan de professional overlaten...

[nathalie b]

Wat het voor Sammie wel extra zuur maakt is dat er een bezoek is gebracht aan een KK DA hier uit de lijst.....

[Dollie]

Jeetje, wat verschrikkelijk.. Ik voel echt met je mee. Ookal weet je diep in je hart wél dat je alles hebt gedaan, toch dat schuldgevoel.. Maar dat moet je echt proberen kwijt te raken, jij hebt je best gedaan en dat je zo'n *** van een dierenarts treft.. En, ik ben natuurlijk geen DA, heb het konijn niet gezien etc, maar mijn gevoel zegt dat zelfs de meest konijnkundige DA van de wereld hem niet had kunnen redden.. Wat mij persoonlijk nog meer beangstigd dan een DA die er weinig verstand van heeft, het idee dat je soms écht niks meer kunt doen.. Als er hier iemand een topic opent, mijn konijn heeft dit en dat wat moet ik doen, zeggen we altijd, hup naar de DA.. En dan komt het wel goed, denk je er haast achteraan. Het idee dat dat niet zo is, vind ik verschrikkelijk.

Mijn eigen kereltje is in februari overleden, hij kwakkelde al een tijd met zijn gezondheid maar overleedt aan iets totaal anders, heel onverwacht en heel snel. 's Ochtends was alles nog goed maar binnen enkele uren kon hij niet meer staan van de pijn, ging telkens anders liggen, rolde om.. Vlak voor de middagpauze was dat. Gelijk daarna de DA gebelt en ik kon om drie uur terecht. Oh, wat heb ik mezelf vervloekt dat ik niet gezegt heb dat ik NU moest komen en niet over twee uurtjes.. Alsof die twee uurtjes verschil hadden gemaakt. Hij is daar 's nachts overleden, was waarschijnlijk op geen enkele manier meer te redden. En toen had ik spijt dat ik niet bij hem ben gebleven, dat hij na al die ellende alleen moest sterven.. Heb het daar nog moeilijk mee, maar het heeft geen nut.. Alles wat binnen mijn kunnen lag, heb ik voor hem gedaan.

En dat geldt ook voor jou. Jij hebt je best gedaan, meer kun je niet doen. Het is nu eenmaal zo en niet anders. En dat is verschrikkelijk. Zo'n beestje hoort bij je, is overal. Mijn Indy had heel veel zorg nodig vanwege zijn gezondheid, vanwege mijn gezondheid had ik heel veel tijd.. Indy was mijn dagtaak. En toen was dat weg! Zo maar weg. De kooi leeg. En al die spullen.. Brokjes die nooit meer gegeten gaan worden. Ik denk dat de meesten hier heel goed begrijpen wat je nu doormaakt, en het anders met heel hun hart vrezen. Hoop dat je daar toch wat steun aan hebt.. Je zult er toch doorheen moeten.. En dat doet gewoon pijn. Maar geloof me, over een tijdje zul je ook met een lach aan hem kunnen terug denken.

It's better to have loved and lost, than to have never loved at all.

[konijn1981]

ten eerste ontzettend veel sterkte met je verlies.

en ten tweede hoef jij je helemaal niet schuldig te voelen jij hebt gedaan wat je kon, je dierenarts is wat mij betreft degene die steken heeft laten vallen. bv olvarit is al eigenlijk niet de meest geschikte dwangvoer voor konijnen en dat had hij toch eigenlijk wel moeten weten en dus iets anders moeten geven. is maar een ding hoor uit zijn verhaal waar ik mijn vraagtekens bij zet.

[Sammie1]

Even een update... :(

Omdat de GD in het weekend niet te bereiken was, maar ik toch graag een antwoord wilde hebben van een deskundig patholoog over de mogelijkheid voor wel of geen sectie, vond ik een site van Vetipath (instelling die onderzoek verricht). Zij verwezen me door naar het NOIVBD (Nederlands Onderzoeks Instituut Voor Bijzondere Dieren) De patholoog zei dat sectie nog wel degelijk mogelijk was. Wellicht was niet alles meer te onderzoeken, maar dan kon in ieder geval aannemelijk worden gemaakt wat zich had afgespeeld. Als ik Liesje zsm naar hem toe zou brengen, wilde hij zijn best voor mij doen. Ik was daar ontzettend blij mee, maar vroeg me af hoe ik het vervoer moest regelen (de afstand van het crematorium naar Veldhoven is 135km...) Ik nam eerst contact op met het crematorium om een afspraak te maken voor een laatste afscheid, omdat ik wist dat ik Liesje na sectie niet nog een keer mocht zien. Ik vond haar reactie aan de telefoon niet leuk "Oh, het gaat om DAT konijn", "Ja mevrouw, het gaat om Liesje"... Ik zei er verder maar niets van. Maar ik kon maandag om kwart voor negen langskomen. Vervoer naar Veldhoven konden ze (waarschijnlijk vanwege de grote afstand) niet verzorgen.

Ik legde in een mail naar een gekoelde transportdienst uit, dat het belangrijk was om Liesje maandagmorgen te vervoeren. Ik wilde meer info over de mogelijkheden en kosten. Tevens probeerde ik het bij de Dierenambulance. Maandagochtend om 04:00 kreeg ik een mail dat ik beter even kon bellen. Ik belde dus direct (ik dacht, als ze zo vroeg een mail kunnen sturen, dan zijn ze nu ook wel aanwezig), maar ik kreeg een vrouw aan de lijn (die ik dus wakker had gebeld) die niet precies snapte waar het over ging. Zij zou navraag doen en me terugbellen. Toen ik niets hoorde, was het inmiddels al tijd om richting het crematorium te gaan. Kort voordat ik het crematorium binnenstapte, belde ik met de GD in Deventer, uit angst dat Veldhoven misschien toch niet ging lukken. Zij zei dat ik Liesje wel mocht brengen voor een beoordeling. Adhv die beoordeling zou gezegd kunnen worden of sectie uitgevoerd werd of niet. Zou het laatste het geval zijn, dan zouden er geen kosten in rekening worden gebracht. Ik zou het crematorium vragen of ze Liesje konden brengen en weer contact met haar opnemen.

Toen ik het crematorium binnenging, begreep ik niet goed waar ik moest zijn. Ik liep dus maar de gang door op zoek naar een medewerker, maar alle deuren stonden open en ik zag in een ruimte links van me opeens een hele grote oven en rechts Liesje op een tafel liggen. Ik schrok daar zo van dat ik direct terugliep en maar besloot vooraan te wachten :eyes: Ik werd opgehaald door een vrouw die niet had gehoord dat we er al waren en bracht ons naar de afscheidsruimte (gelukkig waren de andere deuren in de gang toen al dicht)Ik ben even bij Liesje wezen kijken... maar mijn hart brak! Misschien komt het omdat ik zo verdrietig ben, maar ik vond Liesje niet mooi opgebaard. Ze lag op de andere zij dan de kant waar ze op lag toen ze stierf, haar ene oortje stond raar omhoog, haar oogje half open en ze hadden nog niet eens de moeite genomen om de resten Olvarit van haar bekje te poetsen :( Ik had haar thuis al wel een beetje schoongemaakt, maar had niet alles weggekregen (ik was ook te overstuur) en omdat ze het dwangvoer niet meer had kunnen doorslikken, was er naderhand schijnbaar nog een beetje uitgelopen. Haar mond, kin en hals waren nog oranje van het wortelhapje. Ze hadden Liesje mijns inziens beter andersom neer kunnen leggen, zoals ik in herinnering had hoe Liesje erbij lag toen ik haar bij de DA achterliet. Dan had ik haar mooi gekleurde vachtje op de rug nog kunnen zien, i.p.v. de buik met haar iets uitgestrekte, niet op de grond rustende pootjes (door de stijfheid zweefden ze als het ware een beetje in de lucht). Waarschijnlijk had ik dan eerder het gevoel gehad, dat ze er mooier en rustiger bij had gelegen. Maar nu zag je volgens mij echt dat Liesje heeft geleden die laatste paar uurtjes. Liesje straalde een angstig, ellendig voelend konijntje uit en het was alsof ik de doodsstrijd op haar gezichtje kon zien :aww:. Arme Liesje, had ik nog maar iets voor je kunnen doen! Als ik had geweten wat je nodig had gehad, dan had ik dat gedaan...

Op mij kwam het over alsof ze Liesje daar maar liefdeloos hadden "neergekwakt". Maar misschien kon het wel niet anders, ik weet het niet... Het doet me pijn dat ik haar zo op deze manier nog een keertje heb gezien. Ik had een camera meegenomen in de hoop nog een laatste foto te kunnen maken, maar zo zat ik daar nu niet op te wachten. Zo wilde ik Liesje niet herinneren. Wel waren kaarsjes aan en lagen er witte kunststof rozen boven Liesje.

Terwijl ik voor Liesje stond, begon de vrouw te praten dat ik nu dus toch sectie wilde, maar dat ik er rekening mee moest houden dat er toch niets uit kwam want dat was vaak zo, etc. Waarom liet ze me niet even met rust? Ik probeerde uit te leggen dat ik graag wil weten wat er is gebeurd en dat ik twijfel of de DA er wel alles aan heeft gedaan en ik niets meer kon doen omdat het onvermijdelijk was, waarop ze alleen zei dat ze gehoord had dat konijnen vaak "zomaar" plotseling sterven en dat dus niet bijzonder was. Ze ging verder dat de dieren na de sectie terugkomen, helemaal ingepakt in een plastic zak, die ze dan niet meer mogen openen vanwege besmettingsgevaar, en dus meteen de oven inschuiven... Het waren niet de dingen die ik op dat moment wilde horen, ik wilde rustig afscheid van Liesje kunnen nemen! Ik voelde onbegrip. Ik vond dat ze mijn verlies probeerde te bagatalliseren, maar ik deed mijn best om er verder maar geen aandacht aan te schenken. Ik was gekomen voor Liesje om afscheid te nemen, in de hoop haar een laatste keer te kunnen zien op een manier wat me een beetje rust kon geven. Maar ik had het me anders voorgesteld en wat ik me had voorgenomen, lukte niet. Ik had haar willen aanraken, een laatste keer over haar bolletje willen aaien, haar nog een aantal dingetjes willen toefluisteren, maar ik kon alleen maar voor haar staan en kijken. Wat ben ik toch ook een stomme miep...

Ze zette een kop koffie op tafel en zei dat het beter was als ik Liesje zelf weg zou brengen, omdat niet duidelijk was hoe het bij de GD zou lopen. Anders moest ze misschien lang wachten etc., dus kon ik beter zelf gaan want het was toch om de hoek. Mijn vriendin was mee, dus ik vroeg haar of ze het wel prettig vond om mijn overleden konijn te vervoeren (ik had begrip gehad als ze dat niet had gewild). Maar ze wilde Liesje wel meenemen. De vrouw zette een kartonnen doos neer en zei dat we Liesje daar dan in konden doen. Ze zou dan wel horen wat er verder ging gebeuren. Daarna liep ze weg.

Ik voelde me daar niet fijn, niet op mijn gemak en wilde zsm weg. Ik vond niet de rust om goed afscheid van Liesje te kunnen nemen. Ik belde de GD om te zeggen dat ik Liesje zelf kwam brengen. Ze zou me opwachten. Ik wilde Liesje oppakken, maar merkte dat ik dat niet durfde. Het was weer net zo'n angst als toen Liesje net was overleden. Ik was zo bang dat ik zou schrikken als ik zou voelen hoe stijf en koud ze was! Ik heb het een paar keer geprobeerd om alleen het doekje vast te pakken waar ze op lag, maar het lukte me niet. Ik wilde de vrouw halen om te vragen of zij Liesje in de doos wilde leggen. Maar ze was nergens te bekennen. Uiteindelijk heeft mijn vriendin het uiteinde van de doek gepakt en ik de punten van de doek waar Liesje haar hoofdje op rustte. Daarna schoof mijn vriendin haar arm onder Liesje en legde haar voorzichtig in de doos. Dat wat ik eigenlijk had moeten doen, deed mijn vriendin. Ik pakte de doos op en we liepen de deur uit zonder nog iemand te zien. In de auto legde ik Liesje op de achterbank.

Na wat zoeken op het industrieterrein, reden we het terrein van de GD op, waar alles zeer hygienisch wordt benaderd vanwege besmettingsgevaar. Er was een verplichtte rijrichting en we stopten waar de vrouw samen met een man in een witte jas ons opwachtten. Ik vond het verschrikkelijk om Liesje zelf te brengen en daar uit handen te moeten geven. Ik haalde Liesje uit de auto met de zin: "ze hebben ons alleen een doos gegeven om Liesje in te leggen". Ik gaf Liesje in de doos aan de man met de witte jas en hij wilde weglopen. De vrouw vroeg nog of ik voor de laatste keer afscheid wilde nemen en de man wachtte (wat ik wel respectvol vond en ik voelde meer begrip bij de GD dan bij het crematorium), maar op dat steriele terrein, met Liesje in de doos, wilde ik haar niet meer gedag zeggen. Daar heb ik nu alweer spijt van. Ik zei dat het zo goed was (dat was het natuurlijk helemaal niet, maar ik kon niet meer, wat een rot laatste moment)...

Binnen (nadat je op een mat met desinfectiemiddel was gestapt) werd een aanvraagformulier ingevuld (met ziekteverloop/symptomen), de eventuele kosten werden besproken en ze zei dat ze Liesje 's middags zouden beoordelen en dan zou ik gebeld worden of er al dan niet een sectie werd uitgevoerd. Daarna zouden ze met het crematorium contact leggen, om Liesje weer op te laten halen voor de crematie. Voor het verlaten van het terrein werden de banden bespoten, en konden we uiteindelijk gaan.

Ik hoopte maar dat ze iets konden doen, omdat ik bang was dat ik mezelf anders zou gaan verwijten dat ik niet naar Veldhoven was gegaan. Ik was bang voor een soort 'massaproductie', maar probeerde er op te vertrouwen dat ze kundig waren. Ik merkte hoe zeer de toestand met de DA mijn achterdocht had aangewakkerd en dat crematorium gaf me ook al een slecht gevoel. Wat als Liesje weer niet in goede handen terecht was gekomen? Had ik toch opnieuw een verkeerde keuze gemaakt? De patholoog in Veldhoven had me vertrouwen gegeven doordat hij had aangegeven zijn best te willen doen om me te helpen. De mogelijkheid die het GD had gegeven, was ook wel ok, maar daar bestond toch nog een kans dat ze geen sectie gingen uitvoeren, terwijl ik in Veldhoven wel zekerheid had dat hij naar Liesje zou kijken. Maar ik kon nu niets meer doen.

Pas 's middags om half drie werd ik door de transportdienst gebeld met de mededeling dat hij had gehoord dat ik een vraag had. Ik zei dat het nu niet meer nodig was (tevens was het dan praktisch gezien al niet meer mogelijk geweest als ik niet bij de GD terecht had gekund, Liesje zou dan niet meer op tijd bij de patholoog aangekomen zijn). "Oh, dus het probleem is opgelost?", "Ja, bedankt dat u me hebt teruggebeld..." Ik wilde niet gaan zeuren aan de telefoon en beeindigde het gesprek.

De hele verdere middag heb ik gewacht op een telefoontje van de GD. Maar helaas, zoals alles maar verkeerd blijft lopen, ben ik niet teruggebeld. Ik hoopte nog dat ze misschien pas na 17:00 tijd hadden om te bellen, nadat het laboratorium officieel dichtging, maar toen ik om half 6 nog niets had gehoord, nam ik zelf contact op. Natuurlijk, antwoordapparaat met de mededeling dat ze momenteel gesloten zijn :neutral: Nu heb ik weer zo'n klote slecht onderbuikgevoel (sorry voor mn woordgebruik)... Ik weet nu niet wat ze met Liesje hebben gedaan en al helemaal niet waar ze nu is! Wat als er iets mis is gegaan? De afspraak was dat ze me zouden bellen vandaag, straks vergeten ze ook dat Liesje terug naar het crematorium moet. Ze zouden toch niet uit vergissing Liesje in een container hebben gedumpt? Afgevoerd naar de destructie? Help!

Die onzekerheid maakt me gek en breekt me op, niet wetende wat er met Liesje is gebeurd en ik kan pas morgen weer bellen. Ik vertrouw al die zogenaamde vakkundigen even niet meer! Maar misschien is het allemaal toch wel goed gegaan en zijn ze gewoon vergeten te bellen (ook een slechte zaak, maar ja), laten we dat maar hopen...

[Sammie1]

@Dollie: Wat een herkenbaar verhaal en wat verschrikkelijk dat Indy zo snel is overleden. Het is voor mij zo herkenbaar en begrijpelijk dat je je schuldig voelde! Maar omdat het zo'n pijn doet om je konijn te moeten missen, zal je je waarschijnlijk om iets anders schuldig gevoeld hebben als je wel direct naar de DA was gegaan of wel bij haar was geweest, omdat uiteindelijk het onvermijdelijke is gebeurd en dat is moeilijk om te accepteren. Volgens mij hoort het bij het proces (verwijten, schuldgevoel). Je schiet er zelf niets mee op, maar toch werkt het meestal zo. Daar hoort die angst ook bij dat je soms echt niets meer kunt doen. Het is die machteloosheid, wat het zo oneerlijk maakt. DA, ook al is die wel kundig, is geen garantie dat een konijn het altijd red. Helaas hoort dat bij het leven. Met je verstand weet je misschien nog dat je alles hebt gedaan wat je kon, maar je gevoel is een heel ander verhaal. Ja, de leegte die achterblijft terwijl alle spullen er nog staan en je hele dagritme op je konijn was afgestemd, is wat ik hartverscheurend vind.

@Jolanda: Dank je wel voor je steunende woorden!

@Konijn1981: Ja, ik schrok ervan toen ik op het forum las dat Olvarit helemaal niet zo goed is! Wat raar dat een DA dat dan toch meegeeft...

@Snoef: Ik zag net je bericht over Lily (ik ben ook zo met mezelf bezig, terwijl er ook andere konijnenbaasjes zijn die hulp/ondersteuning nodig hebben...) Ik snap zo goed dat je heel erg gefrustreerd bent door niet te weten wat er precies aan de hand is! Soms zou het zo goed zijn als een konijn je kon zeggen waar hij/zij last van heeft, zodat je zeker weet wat het allerbeste is om te doen om je konijn snel weer op de been te helpen. Maar zoals ik lees doe je er echt alles aan om Lily te helpen, dus ik duim voor je dat het snel beter gaat en je meer duidelijkheid krijgt! De DA is ervoor om diagnoses te stellen, maar het is wel fijn dat andere leden met je mee denken over wat er precies aan de hand zou kunnen zijn, want misschien denkt een DA misschien niet zo snel aan iets wat hier wel wordt geopperd! Heel veel sterkte met Lily!

[Fluffie&Bunny]

Jeetje wat een verhaal, ik hoop dat je al wat meer duidelijkheid hebt nu.

[Sammie1]

Gisteren was het eerste telefoontje wat ik kreeg van het crematorium, dat ze Liesje maandagmiddag nog hadden opgehaald... Of sectie was uitgevoerd of niet, dat kon ze niet zeggen, alleen dat Liesje nu was verpakt in een grote plastic zak :beurk: en ik daardoor niet zelf meer bij de crematie mocht zijn. Liesje zou misschien gisteren nog gecremeerd worden, maar ze hadden een storing gehad, dus ze liepen iets achter! Echter, hoogstwaarschijnlijk wordt ze nu, op het moment dat ik dit schrijf gecremeerd. Zoals de vrouw zei, is haar as vanaf vanmiddag 16:00 'beschikbaar'. Ik zie er enorm tegenop om er heen te gaan en voel me nu ook misselijk als ik er aan denk dat Liesje momenteel in de verbrandingsoven ligt. Mijn arme Liesje... Hoe moet ik dit in hemelsnaam gaan verwerken?

Gisteren heb ik direct de GD opgebeld, en ze hadden nog wel sectie uit kunnen voeren. Het zag er allemaal nog goed uit, zodat ze zowel microscopisch, bacteriologisch als macroscopisch onderzoek konden doen. De eerste bevindingen heb ik aan de telefoon te horen gekregen:

geen afwijking(en) luchtwegen

longoedeem

gering(e) stevig(e) longen

verhoogde bloedrijkdom van de long

normale weinig inhoud in de maag

normale weinig inhoud in de darm

rest sektie: niet afwijkend

Aan het eind van de middag kan ik bellen om te vragen of er al een uitslag is van het microscopisch onderzoek. Het bacteriologische kweekje duurt 3 tot 5 dagen voor er een uitslag is.

Zoals het er nu dus uitziet, was er toch een longprobleem. Of dit door de snot kwam, weet ik niet, omdat er geen afwijkingen aan de luchtwegen waren. Dat ze niet meer goed kom lopen en raar bewoog, had dus waarschijnlijk toch met de pijn te maken :(

Toen ik de eerste keer bij de DA was, concludeerde hij direct dat de snelle ademhaling die ik beschreef van de dag ervoor, te maken had met de hitte. Waarom heeft hij gvd niets nagekeken of onderzocht?! En afgelopen donderdag had hij ook gewoon weer antibiotica moeten geven, misschien had ze dan nog een kans gehad? Blijkbaar kun je er dus niet zomaar van uitgaan dat het alleen met de warmte te maken heeft, er kan dus ook iets anders aan de hand zijn. Ik hoop niet dat Liesje uiteindelijk door verstikking om het leven gekomen is... :aww:

Eind van de week krijg ik waarschijnlijk de eindconclusie. Ik zou er niet mee kunnen leven als blijkt dat Liesje nog gered had kunnen worden.

[Margot]

veel sterkte met dit verlies en met het ophalen van liesje vanmiddag! ga jezelf niks verwijten oid want jij vertrouwde op de DA en dat doet iedereen! geef haar maar een mooi plekje en herinder liesjes mooie momenten. het is misschien mooi dat ze nog sectie konden doen maar als er iets uitkomt ga jezelf nou alstjeblieft niks verwijten of jezelf schuldig voelen! hier krijg je liesje natuurlijk niet mee terug maar ik zou wel de DA hierop aanspreken wanneer jij dit aankan, zo kan hij jullie toch niet behandelen! nogmaals ongelovelijk veel sterkte! en liesje speel maar fijn op de regenboogbrug!

[EliseD]

Jeetje, wat een verhaal.. Ben er echt even stil van! Sterkte met het verlies van Liesje en voel je niet te schuldig ajb..

[Sammie1]

Ik heb net gesproken met de patholoog, en Liesje is toch overleden aan de eencellige parasiet encefalitozoon. De nieren, lever en hersenen waren aangetast en dat verklaard waarom het opeens zo slecht met Liesje ging qua lopen/bewegen terwijl ze nog wel wilde eten (al lukte het niet) en drinken, me likte, en naar me toe probeerde te komen. De slapte korte tijd later werd waarschijnlijk veroorzaakt door het werk van de parasiet in de hersenen en niet omdat ze pijn heeft gehad. Dat ze de Olvarit niet meer inslikte, was het laatste stadium en daarna is ze ook binnen 10 minuten overleden. Waarschijnlijk was Liesje al besmet toen ik haar kocht.

Inmiddels is Liesje weer thuis, ik heb haar gistermiddag opgehaald op het crematorium. Ik heb het blik (jeetje, klinkt dat naar...) met haar as in haar hok gezet naast haar voerbakje met een kaarsje erbij. Ik wist zo snel geen andere plek, maar het leek me voor nu het meest geschikt. Het is wel heel raar om dat rare, grijze doosje op de plek te zien staan waar een week geleden mijn konijn lag als ze er in was gesprongen om iets te eten of te drinken. Maar ik moet toch snel beginnen om haar hok schoon te maken en haar spulletjes e.d. opruimen, omdat het belangrijk is dat alles wordt gedesinfecteerd.

[Dollie]

Dus toch EC. Dan weet je dat nu in elk geval.. Hopelijk kun je het nu ook laten rusten. Ik denk niet dat er veel meer aan te doen was, als alles al zo aangetast was. Ze heeft ook Panacur gehad nog toch? Of herinner ik me dat verkeerd? In dat geval was er echt niks meer aan te doen.. Mijn konijntje is zelfs na een maand behandelen nog overleden aan EC. 't Is een verschrikkelijk naar ding gewoon.