Zielig verhaal, heeft iemand misschien raad mee ?

[Bunnyluvr]

Goedemorgen allemaal,

Het is weer een nacht van drama geweest met mijn kleine beestje.

Ineens hield hij op met plassen en de darmen zijn proberen stil te zitten.

Ik heb vanmorgen de DA gebeld en even overlegt, ik moet hem om 12u daar naartoe brengen waar hij wordt waarschijnlijk een nachtje opnemen voor een infuus tegen uitdroging.

Ik krijg dus toch op eoa manier niet genoeg vocht in hem.

Misschien kunnen die ook eventueel mij laten zien hoe ik het slijm van zijn neusje moet uitspoelen maar ik zie het wel.

Ik moet hem nu alleen over de kritieke fase zien te krijgen en dan komt het allemaal wel goed hoop ik.

[Cisl0oveGeryon]

Wat zielig allemaal voor je konijntje! Ik hoop echt dat het goed komt, ik blijf voor je duimen en veel succes ermee!

[Bunnyluvr]

Dank je wel Cis.

Ik ben net thuis gekomen van de DA.

Het gaat helaas niet zo best met het beestje momenteel.. Cuddles is dus opgenomen in kritieke toestand.

Hij is in 2 dagen nog 10g afgevallen desondanks de dwangvoer en vocht, hij had vloeiend pus uit zijn neus komen en was heel erg aan het piepen.

Ik heb de verhaal uitgelegged wat er allemaal in het weekend was gebeurd en hoe ik dat heb aangepakt, die knikte met zijn hoofd en heeft gezegd dat ik toch alles goed doe maar waarschijnlijk vanwege het warmte en zijn ziekte is het allemaal veel sneller door het lichaam opgenomen dan wat ik eigenlijk zelfs bij kan houden.

Hij wordt dus op de infuus gelegd in een zuurstof kooitje met wat extra ondersteuning voor de darmen.

Ik begon te huilen toen ik mijn verhaal ging vertellen.

Ik voelde me schuldig alsof ik had nog meer kunnen doen maar volgens de DA was dat niet zo, ik heb volgens hun het beste gedaan wat ik zelfs kon en nu moet ik het hun eventjes laten overnemen.

Ik stond nog stom verbaasd te kijken hoeveel pit en zin in leven dat het beestje nog heeft.

Toen de DA wou hem onderzoeken was hij steeds zo stevig en pittig als normaal desondanks dat hij zo ziek is.

Ik zei van "joh! zie je dat nou wel weer? die is dood en dood ziek maar jeetje wat kan hij goed toneelspelen maar gelukkig zag die er wel door zijn schijngedrag heen.

Ik dacht weer dat ze zouden hem laten inslapen maar volgens de DA is daar nu nog geen sprake van want hij heeft gewoon teveel zin in het leven nog dus wij gaan ervoor!

Ik heb nog steeds niks terug van de wilhelminapark gehoord.

Misschien zijn die gewoon te druk om vandaag mijn email tewoord te staan maar ik zie het wel.

Ik ga toch nog voor een second opinion, maar hij moet nu eerst de kritieke fase een beetje overheen zien te komen.

Straks ga ik even bellen om te kijken hoe het met hem gaat.

Ik hou jullie wel op de hoogte.

[Cisl0oveGeryon]

Ik vind het echt super van je dat je zoveel voor dit beestje doet, echt super gewoon! Ik gun het jullie echt! Nu nog maar hopen en hopen..

[nathalie b]

Je moet jezelf niet schuldig voelen hoor!

Je doet alles voor je beessie......laat de zorg even aan de DA over en probeer zelf een beetje tot rust te komen!

Ik weet hoe het voelt als je beessie bij de DA moet blijven maar leg je er even bij neer...

Ik zal duimen voor Cuddles!

Kom op Cuddles...niet opgeven hoor!

[Bunnyluvr]

Bedankt voor alle lieve reakties en duimpjes draaien.

Het is nu echt nodig.

Ik heb in de tussentijd al 3x naartoe gebeld, in de eerste instantie ging het absoluut niet zo best.

Hij lag te hijgen en had veel moeite met ademen en zelfs met infuus kreeg die maar 5ml dwangvoeding binnen maar de dikke Critical Care spul wat hier niet thuis wil lukken, lukt daar wel maar alleen in klein beetjes.

Het heeft meer als een uur geduurd om die 5ml binnen te krijgen.

Paar uurtjes later heb ik weer gebeld, en het ging al een stuk beter met hem.

Hij was nog hartstikke benauwd maar hij had al een plassertje gepleegd van de infuus vocht en de snot begon te lopen dus dat hebben ze wel kunnen opvangen en heeft het opgestuurd (nog gratis ook!) voor bacteriele onderzoek.

Dus EINDELIJK kunnen die een kweekje van maken zonder hem onder narcose te brengen en nu maar even afwachten om te zien wat het nou p'cies is zodat ze kunnen bacterie specifiek antibiotica toedienen.

5ml dwangvoeding was in de tussentijd ook weer gelukt maar hij is nog in levensgevaar.

Tegen 19:30 heb ik weer gebeld om te kijken hoe het ging maar helaas was er eigenlijk weinig verandering sinds vanmiddag.

Dat geeft ook wel hoop dat hij misschien door de nacht wat stabiel blijft en die zouden nog een poging maken om weer wat binnen hem te krijgen voordat zij naar huis ging.

Dus het klinkt wel hoopvol op het moment maar ik blijf realistisch natuurlijk.

Vanavond toen ik thuiskwam ben ik langs zijn kamer gelopen en keek naar binnen en ging meteen huilen.

Ik zag zijn rinkelballetje liggen en het was mij teveel geworden.

Ik kon niet geloven ik ben vergeten die ding mee te nemen en ik wist al dat hij opgenomen zouden worden.

Als hij wat aandacht wil hebben of hij wil je op iets attent maken, gaat hij met die balletje rinkelen totdat je komt kijken.

Ik weet dat hij nu weinig energie heeft maar het is gewoon voor mij het idee dat hij op eoa manier kan roepen als hij wat wil zoals hij hier thuis doet en dan het idee al dat hij is daar vanavond helemaal alleen.

Ik weet dat het voor het best is maar toch ik zou niet willen dat hij alleen in een vreemde plek zou sterven.

Geen van mijn konijnen zijn alleen gestorven en ook niet in een vreemde plek.

Die zijn hier allemaal thuis gestorven met mij, hun maatjes, of met mij en hun maatjes ook erbij.

Dus dat zit me helemaal niet lekker als het nou fout gaat lopen.

Morgen gaat die om 0830 open dus ik ga meteen bellen en kijken als hij de nacht heeft overleeft en dan ga ik tussen de middag op pauze naar hem toe en zijn balletje meenemen.

Ik weet niet als hij het mag hebben maar dat zie ik dan wel verder maar voor nu ga ik lekker mijn nestje induiken en proberen zelfs wat te rusten alhoewel het zal niet makkelijk zijn en mijn gedachten zijn nog altijd bij hem.

Ik heb die beest met de fles groot gebracht, hij is dus voor mij heel speciaal.

Ik hou van alle mijn nijntjes en zou natuurlijk ook dezelfde doen voor hun zoals ik nu voor hem doet maar hij is echt mijn baby en hij is misschien nu een "ouwe mannetje" maar toch als ik naar hem kijk zie ik nog dezelfde jonkie wat op 4weken leeftijd zat in mijn hand uit een flesje te drinken en ik hoop echt dat ik doe wat is het beste voor hem maar ik weet ook hij is nog niet klaar met het leven.

Als hij zou gewoon daar liggen en mij aankijken van "ik heb geen zin meer in" dan laat ik hem inslapen maar zolang als hij wil vechten ga ik ook voor hem vechten en gelukkig wil de DA nog ook voor vechten.

Wij blijven dus hopen en duimen!

[Bianca]

*plengt een traantje weg* Ik herken wat je beschrijft maar al te goed. Zolang er nog vechtlust zit in jullie allebei zou ik er voor gaan. Ik ga nu heel erg schietgebedjes doen dat het morgenochtend beter blijkt te gaan. Ik zal aan jullie denken.

[Bunnyluvr]

Dank je wel hoor.. het is een moeilijke periode voor ons dat zeker.

Ik ben net in gesprek met de DA geweest, het gaat vanmorgen niet zo goed.

Hij heeft het nacht overleeft maar hij schijnt nog meer benauwd als gistern te zijn volgens hun.

*Zucht*

Ik ga strakjes op mijn pauze even langs en een kusje geven.

Ik hoop dat hij zal een beetje opknappen als hij mama ziet maar dan wil ik natuurlijk niet dat hij al te erg zich gaat opfokken, anders krijgt hij het nog meer benauwd.

Hij wou iig vanochtend wel wat eten dus dat is weer een goed teken.

Ik kan alleen hopen dat de zoutoplossing wat meer slijm vandaag gaat wegspoelen.

Ik wil jullie ook allemaal heel erg veel bedanken voor alle reakties en ondersteuning.

Emotioneel gezien heb ik het heel zwaar de laatste dagen gehad.

Als je probeert erover te praten je krijgt te horen "aw wat zielig maar het is toch maar alleen een konijn en daar heb je nog meer van".

*GRRRRRR*

Niemand begrijpt het, behalve dan jullie hier.

[W&W]

Ik ben je topic hier al een tijdje aan het meevolgen, maar ik kan je niet echt nuttige tips geven op vlak van gezondheid van je konijntje maar ik wou toch even zeggen dat ik het super vind wat je al allemaal gedaan hebt voor je konijntje. Wees maar zeker dat veel mensen naar je opkijken.

Ik wens je mannetje veel beterschap en hoop écht voor je dat het alsnog goed komt!

Sterkte.

[Gast]

Ook ik heb geen tips verder, maar wil wel even laten weten dat ik aan jullie denk en zal duimen.

Hopenlijk heeft het gevecht dat jullie nu leveren zin.

Sterkte.

[Bunnyluvr]

Ik wil jullie allemaal wel weer bedanken.

Het mag niet mee zitten helaas.

Ik kom net van de DA, Cuddles ligt in de kooitje helemaal met open bek te hijgen, nog 5g in 24u afgevallen en hij ziet er niet zo best uit.

Hij is boos omdat ik heb hem naar de DA gebracht en dat heeft hij even laten merken voordat hij hijgend neerviel.

Ik zat hem te aaien en toen begont hij hevig zijn tanden te knarsen als ik over zijn rug of zij ging.

Ik ben dus zijn lieve koppie blijven wezen aaien, hij deed zijn oogjes dicht en lag zijn hoofdje tegen mijn hand was ineens heel rustig en stopte met de knarsen.

De doktor kwam binnen en heeft gezegd "hij gaat steeds verder achteruit en als ik eerlijk ben ik denk niet dat hij deze nacht gaat overleven maar wij gaan hem vanmiddag nog meer antibiotica geven en gaat doorzetten eventjes met dwangvoeding maar ik denk het is misschien beter als je hem laat inslapen".

Ik ging meteen huilen en heb gezegd ik zou dat liever thuis willen laten gebeuren maar dat is voor de DA geen optie.

Ik zat te denken misschien komt het van de extra stress dat hij zit opgenomen dat het ineens slechter met hem gaat want die beest heeft een schurfthekel aan de DA en dat ik hem weer thuis zou brengen en hij kon mij de middel geven en als hij nog zo blijft dan geef ik hem zelfs de spuitje maar dat mag hij natuurlijk niet doen.

Dus ik heb gezegd om even tot vanmiddag te kijken hoe het loopt, ik ben klaar met mijn werk tegen 16u dus ik ga direkt daarna naartoe.

Mijn vriend is pas om 18u klaar met zijn werk en hij komt dan ook even kijken.

Als hij wat verbetering laat zien in de tussentijd dan zetten wij nog even door, anders is het zeer waarschijnlijk vanavond afgelopen.

Ik hou heel erg veel van hem en ik wil niet dat hij teveel gaat lijden en als ik hem zo ziet, weet ik dat hij is erg aan het lijden.

Tot vandaag liet hij geen teken van pijn zien maar nu geeft hij dat duidelijk aan dat hij heel veel pijn heeft en heel erg veel lijdt dus wat moet ik anders doen?

Alweer bedankt dat ik hier mijn verhaal kan kwijtraken.

Voor andere mensen om mij heen behalve mijn vriend, is het maar een konijn en dwz niks om "emo" van te worden pffft.

Alleen andere konijnen liefhebbers kunnen dat begrijpen en gelukkig hier wordt ik niet uitgelachen omdat ik zoveel over voor "maar een konijn" heeft en alleen jullie kunnen begrijpen wat dit mij nou p'cies aan doet en daarvoor kan ik jullie nooit genoeg bedanken gewoon omdat je geluisterd hebt en begrijp tonen zelfs al hebben jullie zelfs geen raad mee hebt en dat was/is iets wat ik nodig heb.

Ik blijf natuurlijk hopen zelfs als de tranen loopt uit mijn ogen maar ik ben ook realistisch en ik weet hoe kwetsbaar konijnen blijven maar nu heb ik heel wat te verwerken.

[Bianca]

Hier snappen we je volledig hoor. Heb tweede helft van vroig jaar volgens mij tussen de 500 en 800 euro aan mijn konijn uitgegeven terwijl ze toch al 11 was. Maar ik wilde zeker weten dat ik alles voor haar gedaan had, zolang het nog in haar belang was. Dus ik weigerde haar te laten inslapen alleen omdat ze al 3 maanden ziek was terwijl we nog niet wisten wat het was. Uiteindelijk bleek ze een kaakabces te hebben wat onder gasnarcose is gedraineerd. Ze is toen 2 weken opgenomen geweest bij een specialist tegen wie ik van te voren al gezegd had dat die alles mocht doen wat nodig was (dus foto's maken en dergelijke). Tot dan toe was het namelijk een hele taaie geweest en kwam ze overal weer bovenop.

Maar na deze ingreep is ze nooit meer helemaal de oude geworden. Ze at wel maar net genoeg om op gewicht te blijven terwijl ze normaal als een gek op haar eten afkwam. Ze werd ook heel stil en sliep bijna alleen maar en had vaak last van haar darmpjes. Ik heb me die 4 maanden erna echt afgevraagd of ze nog wel een beetje kwaliteit van leven had of niet. Dus toen 4 1/2 maand later bleek dat het abces terug was wilde ik haar niet nog eens zo'n ingreep aandoen. We hebben toen nog wel geprobeerd antibiotica te geven, maar toen ze heel veel last van haar buik kreeg en de AB daar ook een 'massa' voelde heb ik haar niet eens meer een onderzoek aangedaan om te kijken wat die massa was, omdat we al wisten dat het toch iets zou worden wat geopereerd moest worden, net als dat abces. Dus toen heb ik haar toch in laten slapen.

Maar ik heb geen seconde spijt gehad van deze handelswijze. Want ik kon van te voren niet weten dat ze zo op de drainage zou reageren dus ik ben toch blij dat ik haar nog een kans heb gegeven. Maar nadat ik zag hoe haar kwaliteit van leven achteruit was gegaan was het me ook duidelijk dat ik haar echt niet nog een ingreep wilde aandoen. Zeker niet op haar leeftijd. En daarom voelde inslapen uiteindelijk ook als de juiste beslissing.

Dus al dat geld en die moeite is zeker niet weggegooid geweest. Ik heb nu 'peace of mind' zeg maar en dat was het me wel waard.

Ik hoop nog steeds dat ie er doorheen komt, maar als dat niet zo is, dan hoef je in ieder geval niet met een schuldgevoel te zitten omdat je alles gedaan hebt wat mogelijk was. En omdat je zoveel om het beestje geeft heb ik er ook het volste vertrouwen in dat je zelf het juiste moment voelt wanneer inslapen toch de beste oplossing zou zijn.

6 juli 2010 aangepast door Bianca

[Bunnyluvr]

Jeetje, ik heb op een helse emotionele achtbaan gezeten vandaag maar ik heb iets wonderbaarlijks te melden!

De duimpjes draaien mochte wel baten!

Even een klein update:

Ik had even gebeld voor ik was vertrokken voor de DA om afscheid van mijn lieve beestje te nemen, er was geen verandering.

Het heeft meer als een uur geduurd vanwege opengebroken wegen en begin spits.

Ik dacht het zo oneerlijk was dat ik zat in file en kreeg daardoor nog minder met hem.

Eenmaal aangekomen bij de DA zat ik bij zijn hokje lekker hem te aaien en tegen hem praten.

Het ging beter met hem, hij was niet meer uit zijn bek aan het ademen en ik kon zijn neusgaatjes zien, die waren dus eventjes vrij van snot wat in 3 dagen is niet zo geweest!

Ik kon het nauwelijks geloofen dat hij leek wel 10x beter als vanmiddag!

De assistente was bezig en ik zat op de DA te wachten, het gaat wel gek klinken, maar ik begon tegen hem te praten.

Ik heb hem gezegd "zeg me nou wat je wil want ik weet het niet meer. Wil je nog leven of ben je moe en ligt te lijden en wil verlossed worden? Je moet me een duidelijk teken geven en een beetje snel ook... voor hij komt binnenlopen tenminste."

Er was een stukje hooi die zat zijn neus te kietelen en hij pakte die en begon meteen op te happen!

Hij heeft vanzelf 2 plukjes hooi gegeten!

Toen stond hij op, en hij was erg aan het wankelen, begon zijn neus tegen zijn rinkelbal te duwen.

Ik wist wat hij wou en pakte de water schaal en heeft het naar zijn bek gebracht en hij heeft de schaal vanuit eigen bijna leeggedronken!

Toen begont hij flink te niezen en de snot ging lopen, ik pakte een papiertje en hij liet toe dat ik het wegveegte en nieste nog een klonter uit!

Ik veegte die weg en hij gaaf aan dat hij meer water wou, dus ik had even de bak weer gevulled en weer voor zijn bek gehouden en heeft ie weer een hoop gedronken en alweer een hoop gesnottered erna.

En toen liep de DA binnen en hij heeft zijn handen getoond, Cuddles viel hem aan toen hij wou hem injecteren met medicijn net na ik was vertrokken alsof hij had onze gesprek begrepen en was voor zijn leven aan het vechten!

Hij wou hem daarna niet meer laten inslapen en wil het nu minstens tot vrijdag geven en gewoon met de dag het toestand bekijken.

Net voor de assistentes waren naar huis gegaan wou die hem gaan dwangvoeren, maar dat hoefte niet!

De assistente was zo blij zij heeft mij meteen gebeld om door te geven dat Cuddles heeft vanzelf de pap gegeten, die hoefte het niet te dwingen!

Zij zat de pap aan tafel begon spuitje te vullen en hij viel de bak aan net zoals de water!

Ik kon echt niet blijer zijn... ik weet dat hij is nog niet uit levensgevaar want hij is nog zwaar onder gewicht en hartstikke zwaak maar ik blijf duimen en hoop houden.

Ik zou dus zeggen wij blijven er voor gaan!

Hij heeft laten zien dat is wat hij wil en ik ben een beetje dankbaar hij heeft het me duidelijk laten weten precies op het moment wanneer ik het moest weten en meer kan ik er nu op het moment niet vragen.

Jij hebt dus groot gelijk Bianca

En daarna zit Nederland in de WK finale en wat begon als een van de rotste dagen van mijn leven is uiteindelijk geweldig geworden!

Laten wij maar hopen dat Cuddles vanaf nu blijft lekker aansterken.

Ik weet ook dat hierna zou hij nog vaatbaar en nog zwaak blijven, dus ik zou zeer waarschijnlijk weer net zoals jou Bianca naar de levenskwaliteit kijken maar ik weet nu al 100% zeker ik wil hem dit nooit meer aan doen dus ik blijf nog altijd realistisch.

[Bianca]

Oh wow, en nou hopen dat het de goede kant op blijft gaan (en niet alleen een tijdelijke opleving was). Duim duim duim duim duim duim duim duim duim!!!

[YvonneH]

Ik ben heel benieuwd of hij weer verder opknapt.

Weet je al wanneer je iets hoort van het kweekje?

[wupsie]

wat een bijzonder verhaal zeg!!!! maar dan gaan we nog gewoon even door met duimpjes draaien

[nathalie b]

Kom op Cuddles doorgaan zo!!!!!!!!!!!

Ik vind het een prachtig en herkenbaar verhaal.....klinkt raar maar ze kunnen volgens mij echt met hun baasje zo communiceren in tijden van ellende....

Ik blijf voorlopig duimen voor Cuddles.....Ik hoop dat zowel hij als jij daar wat aan hebt....

Je kan nu in ieder geval even proberen te ontspannen en ik hoop dat hij weer lekker snel naar huis mag.

Weer dikke knuf ......

[Bunnyluvr]

Het spijt me dat ik gistern geen tijd kon vinden om even een update te geven, ik was een beetje te druk om even achter de computer te kruipen.

Cuddles blijft het nog volhouden.

Hij eet nu de Critical Care zelfs uit de bakje en water kan hij ook niet genoeg van krijgen maar hij wordt nog benauwd bij inspanning alhoewel hij probeert nu rond te rennen.

De infuus hoeft nu niet meer dus hij mag naar huis komen met een heel apotheek mee (voor mijn gevoel dan).

De komende week moet wel aangeven als het echt mag baten of niet.

Als hij blijft langzaam aansterken en de snot blijft weglopen dan heeft hij nog een grote kans dat hij bij ons mag eventjes blijven en gaat wel door met een beetje kwaliteit van leven.

Feitelijk, komt het nooit meer goed, het is maar een kwestie van tijd en kijken als hij nog wat kwaliteit van leven kan terugkrijgen en als niet dan ga ik hem niet langer laten lijden.

Als hij hier wel weer bovenop kan komen (alhoewel langzaam) dan schatten de DA dat hij nog een goede jaar heeft voor hem zitten voordat het weer moeilijker voor hem gaat worden en hij gaat weer achteruit zoals van de week.

In andere woorden kan hij zo'n zomer niet meer aan gewoon vanwege de warmte en als hij deze zomer overleeft met wat kwaliteit van leven dan volgend jaar zomer zeker niet, hij is gewoon te verzwakt en zit nu waarschijnlijk met littekens op de longen maar dat kunnen ze niet onderzoeken vanwege de narcose.

Dus op de langere termijn ziet het niet zo gunstig uit..en dat heb ik eerlijk gezegd verwacht want wij zijn hier zolang bezig geweest om het snot te vechten.

Ik heb al gezegd als dat gebeurd, dan laat ik hem niet meer lijden...

Het is eigenlijk wel en sombre mededeling maar na de afgelopen week ik ben nu klaar om hem te laten gaan.

Hij moet mij alleen duidelijk zeggen wanneer dat is en hij heeft aangegeven voor wat dan ook reden hij is daar nog niet klaar voor, dus wij doen het eventjes op zijn manier.

De komende week moet echt duidelijk aangeven wat de volgende stap is.

Het ligt nu aan helemaal aan hem, zelfs kan ik niks meer doen behalve hem ondersteunen.

Ik moet hem nu gaan ophalen, ik hou jullie wel op de hoogte.

[Bunnyluvr]

Cuddles is nu thuisgekomen en tot nu gaat het wel oke.

Hij lijkt veel meer comfortabel te zijn nu dat hij thuis is, hij was net eventjes aan het rondsnuffelen in zijn kamer.

Ik moet toegeven hij is een vechtertje.

Je merkt wel dat hij nog hartstikke ziek is en dat hij wil graag zoveel doen maar het lukt hem nog niet maar dat geeft niet, zelfs als het een maand gaat duren voor hij weer een beetje bovenop komt, merk ik wel dat hij nog altijd zin heeft om te spelen.

Zolang als hij blijft vooruit gaan en krijgt hierna een beetje kwaliteit van leven, daar gaat het nou eenmaal om.

Ik ga zo goed als mogelijk voor hem zorgen en lekker genieten van de tijd wat wij nog samen hebt.

8 juli 2010 aangepast door Bunnyluvr

[Sammie1]

Dag allemaal,

graag wil ik even mijn verhaal doen en ben benieuwd wat jullie reactie is. Ik heb in januari van dit jaar mijn konijn Liesje gekocht. Alles ging prima, totdat ze vorige week opeens ziek werd. In eerste instantie viel alleen op dat ze erg snel ademde, maar ik dacht dat het door het warme weer kwam. Omdat ze ook een nat neusje had, besloot ik de volgende dag (zaterdag) bij de dierenarts langs te gaan (die op dit forum ook wordt genoemd in de lijst van een goede konijnendokter). Liesje at en dronk wel normaal, maar ik wilde het zekere voor het onzekere nemen, omdat ik had gelezen dat konijnen snel kunnen overlijden als het mis is. Ik had gezien dat ze ook plasjes had achtergelaten, maar ik dacht dat het ermee te maken had dat ze de laatste tijd was begonnen met sproeien. Achteraf weet ik niet of dit ook een slecht teken is geweest. Voor de goede orde: Liesje bleek na de koop een mannetje te zijn, maar ik heb nooit haar naam veranderd en ben over Liesje in de vrouwelijke vorm blijven spreken.

De dierenarts heeft Liesje vorige week niet verder onderzocht. Hij haalde haar alleen uit de transportbox om een antibiotica-injectie te geven, omdat hij uit de symptomen die ik beschreef concludeerde dat het wel om snot moest gaan. Na het toedienen deed hij Liesje weer terug in de box en zei hij dat ik naar huis moest gaan. Het was namelijk niets voor zo'n beest om met dit warme weer op stap te zijn. Hij had het warm, dus Liesje zeker. De injectie zou vier dagen werken.

De dagen erna had ik zelf het idee dat het stukken beter ging. Het natte neusje was verdwenen. Wel at ze minder biks, maar daarvoor meer groenvoer etc., en ze was ook erg actief met kranten/wc-rolletjes. Het was weer zo goed als mijn oude Liesje zoals ik haar kende.

Totdat ik afgelopen donderdagmiddag haar lievelingshapje wilde geven (peterselie) en opmerkte dat ze wel wilde eten, maar ze er veel moeite mee had. Normaal gesproken had ze de peterselie direct op, maar nu bleef ze maar langzaam kauwen op een stengeltje en later liet ze de rest zelfs liggen. Toen ze wilde lopen, zag ik dat ze hier veel moeite mee had. Normaal gesproken kwam Liesje altijd achter me aan gerend als ik naar de badkamer ging, omdat ze het fijn vond om voor me te zitten op de mat en zich te laten strelen als ik op de wc zat (klinkt misschien raar, maar dat had ze zich aangewend om voor me te gaan zitten op haar achterpoten en aandacht te vragen). Maar deze keer kwam ze niet over de drempel heen. Ik weet niet hoe ik het goed moet omschrijven, maar ze kon haar pootjes niet goed meer bewegen. Alsof ze steeds door haar pootjes zakte en de kracht niet had om er op te blijven staan. Ik schrok hier ontzettend van en was direct overstuur. Wat was er opeens aan de hand? Was het slapte, of verlamming, of iets anders? Had ze zich bezeerd? Toen ik iets was gekalmeerd, was ik in staat om de DA te bellen. Hij zei dat ik het maar even aan moest kijken en over een half uur terug moest bellen. Volgens hem had het weer te maken met de warme temperatuur.

Maar mijn gevoel zei me direct dat het mis was. Ik zette voer bij haar neer en een bakje water, omdat ik dacht dat ze misschien niet in staat zou zijn om zelfstandig naar haar hok te gaan als ze wilde eten of drinken. Ik hoorde verder geen borrelende geluidjes, maar ik zag wel steeds op haar ruggetje op verschillende plekken het vel iets omhoog "springen". Ik begreep niet wat er aan de hand was. Verstopping? Gas? Op zo'n moment ga je aan vanalles denken wat je ooit gelezen hebt over aandoeningen. Toen ik haar op wilde tillen, verzette ze zich niet zoals anders en hing ze slap in mijn handen. Ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien. Wel probeerde ze nog te drinken en ze likte ook aan mijn been. Na een half uur belde ik de DA opnieuw, en hij wilde mij laten beslissen of ik het noodzakelijk vond dat hij er even naar keek.

Ik nam Liesje natuurlijk direct mee en was om 19:00 in de praktijk. De DA zei dat hij zag dat Liesje zich knap ellendig voelde (ja, dat wist ik ook). Volgens hem had ik 2 keuzes: of er helemaal voor gaan, of euthanasie. Ik wist niet wat ik hoorde, natuurlijk wilde ik er helemaal voor gaan! Liesje had toch alleen een konijnenverkoudheid een aantal dagen daarvoor, en het ging eerst weer beter, dus hoezo euthanasie? Ik was ervan overtuigd dat ze met wat hulp beter zou worden en ik begreep niet waarom de DA direct over inslapen sprak, terwijl hij niet wist wat er met Liesje aan de hand was. Hij wilde geen onderzoek doen, omdat een diagnose volgens hem niet zou helpen. Bloedonderzoek zou bv. kunnen uitwijzen dat het om een nierprobleem ging, maar dan zou hij daar toch niets aan kunnen doen. Belangrijk was dat Liesje aan moest sterken. Liesje kreeg onderhuids vocht ingespoten, 2 spuitjes dwangvoer Olvarit, een pijnstiller (volgens de DA had ze geen pijn, maar het zou haar opmonteren) en een middel om de darmen te stimuleren. Toen ik Liesje weer in de box legde, lag ze zo slap, dat de DA toch besloot om haar een extra olie-achtig middel in te spuiten, misschien had ze toch last van E. cuniculi zei hij. De DA zei dat Liesje zich nog wel verzette, en dat dat hoopvol zou zijn. Zou het echter de volgende morgen niet beter zijn, dan zag hij het somber in. Liesje moest het nu alleen doen. Om 22:00 zou ik nog een keer kunnen proberen om haar een spuitje Olvarit te geven. Voor de rest afwachten, rustig blijven en Liesje weer Liesje laten worden, aldus de DA.

Thuis aangekomen, tilde ik Liesje uit de box en legde haar op de grond neer. Daarna is ze niet meer van haar plek gekomen. Ik hield steeds in de gaten of ze nog ademde, en hoopte dat de interventies van de DA haar snel zouden helpen. Ondanks het warme weer, voelde ze niet warm aan, maar ik heb op dat moment niet gedacht dat het ernstig zou zijn. Ik legde alleen een handdoek om haar heen. Toen ik om 22:00 wilde voeren, lag ze heel slap met haar hoofdje in mijn hand. Ik probeerde haar Olvarit te geven zoals de DA had gedaan, maar deze keer slikte ze het niet door. Ik belde de DA opnieuw dat het niet goed ging. De DA zei dat ze aan het sterven was. Haar opnieuw vervoeren zou teveel stress zijn, ik moest maar een kop thee zetten en haar thuis laten wegglijden. Ik had nog niet opgehangen, of Liesje blies haar laatste adem uit...

Ik was helemaal overstuur en begreep er niets van. Hoe had dit kunnen gebeuren en ook zo snel? Liesje, nog geen 8 maanden oud, en nu leefde ze niet meer. Ik besefte niet dat ze was overleden. De DA zei dat ik haar de volgende dag langs kon brengen.

Ik heb haar in de box gelegd en haar de volgende morgen meegenomen. De DA was er niet, maar de assistent vroeg of ik een sectie wilde. Ik was niet in staat om weloverwogen een beslissing te nemen, en zei dat het niet hoefde. Ze zou contact met het crematorium opnemen om Liesje op te laten halen. 's Middags om 14:00 werd ik gebeld dat ze Liesje hadden opgehaald. De volgende dag, vandaag om 10:00 zou de crematie zijn. Maar gisteravond begon ik pas te beseffen dat Liesje echt weg was en ook niet meer terug zou komen. En dan ga je jezelf verwijten maken: wat heb ik gemist, had ik iets anders moeten doen, waar was Liesje plotseling aan overleden, hoe had dit kunnen gebeuren, ze was toch nog zo jong? Ik merkte dat ik met veel vragen zat en zonder duidelijkheid geen rust zou kunnen vinden. Ik kreeg spijt dat ik nee tegen de autopsie had gezegd. Het haalt Liesje niet meer terug, maar beantwoord misschien wel vragen waaraan ze gestorven is en zou kunnen helpen als ik in de toekomst opnieuw een konijn wil aanschaffen. Misschien heb ik iets fout gedaan en zolang ik niet weet wat er was, ben ik te bang om een nieuw diertje te halen. Straks komt hij/zij opnieuw snel te overlijden. Bij elk klein iets zou ik panisch zijn dat het weer foute boel is.

Vanochtend heb ik geprobeerd om contact te zoeken met een dierenkliniek in de plaats waar ook het crematorium gevestigd is, om te vragen of sectie toch nog zou kunnen. Liesje zou dan ook niet ver vervoerd hoeven te worden. Ik moest wel snel duidelijkheid krijgen, omdat de afspraak voor crematie voor 10:00 stond. Na overleg met de DA, kreeg ik van de assistente te horen dat ik contact op moest nemen met mijn eigen DA, die een aanvraag moest doen voor sectie bij de GezondheidsDienst in Deventer. Ik belde mijn DA, maar hij zei dat ik dat dan zelf maar moest regelen. Bovendien zou het geen nut meer hebben, omdat Liesje in de diepvries had gelegen en daardoor het weefsel zodanig zou zijn aangetast, dat autopsie niet geinterpreteerd kon worden. Ik wilde zelf bij de GD navraag doen, maar die blijken in het weekend niet aanwezig te zijn. Gelukkig kon ik met het crematorium de afspraak maken dat de crematie verzet zou worden naar volgende week, zodat ik maandagmorgen na kan vragen bij de GD of sectie nog mogelijk is. Aan een kant heb ik het idee dat mijn DA steken heeft laten vallen en daarom niet wil dat er een sectie komt. Mijn onderbuikgevoel zegt dat ik achterdochtig moet zijn. Hij zei ook dat Liesje bij het crematorium in de diepvries werd bewaard, maar het crematorium heeft mij verzekerd dat ze in de koeling ligt.

Ik weet het nu allemaal niet meer. Ik snap niet dat de DA niet heeft uitgezocht wat er aan de hand was toen Liesje nog leefde. Geen kweekje, geen bloedonderzoek, geen roentgen, helemaal niets. Ik weet niet of het misschien iets had uitgemaakt. Op internet staan allerlei verhalen: bv. dat als er sprake is van verstopping, dat de DA geen middel mag toedienen om de darmen te stimuleren, omdat de toestand van het konijn dan alleen maar erger wordt. Dat laat zien dat het wel degelijk van belang was geweest om bepaalde dingen uit te sluiten. Maar wat is er van waar? De DA zou een goede konijnendokter moeten zijn, dus misschien had hij gelijk om toch een stimulerend middel te spuiten. Toen ik zei dat ik had geprobeerd om de temperatuur te meten (dat was niet gelukt) omdat ik op internet had gezien dat het belangrijk is om in de gaten te houden, verklaarde de DA me voor gek. De mensen die dat op internet als advies geven, zouden geen verstand hebben van konijnen. Hij deed dat nooit bij konijnen. Het maakte me extra onzeker over wat ik moest doen met Liesje, wat wel goed is en wat niet. Maar misschien had de DA juist geen verstand van zaken?

Ik ben er kapot van dat Liesje er niet meer is en voel me nu een slecht baasje. Liesje was mijn eerste konijn, en ik wist (en weet) ook niet alles van konijnen. Misschien had ik bij de DA standvastiger moeten zijn en gericht om dingen moeten vragen, maar op dat moment heb ik de DA vertrouwd als iemand die er verstand van heeft. De hele week sinds dat Liesje ziek was geworden, was ik ontzettend onzeker. Ik wilde het beste voor mijn konijn en daarom ben ik ook direct weer naar de DA gegaan. Waarom heeft het niet mogen baten? Heeft de DA zijn werk wel goed gedaan?

Ik hoop nu dat het toch nog mogelijk is om een sectie uit te laten voeren en meer duidelijkheid te krijgen wat de diagnose was. Het hok, speeltjes e.d. heb ik tot nu toe niet weggehaald, ik kan me er nog niet toe zetten. Ik wil dat Liesje terugkomt, maar ze zal er nooit meer zijn. Als ik had geweten dat ze stervende was, dan had ik haar niet meer geprobeerd te voeren, maar haar in mijn armen genomen. Dan had ik haar gestreeld en was bij haar gebleven om haar rust te geven. Nu heb ik extra stress veroorzaakt, terwijl ze niet meer te redden was. Achteraf ben ik bang dat ze toch pijn had. En als ik bv. de diagnose had geweten (bv. dat het gas was), dan had ik haar darmmassage kunnen geven. Misschien had ik haar kunnen redden. Maar ik wist niet wat er met Liesje was en weet het nog steeds niet. Ik heb van de DA verder geen advies gekregen. Hoe ze daar lag, onvoorstelbaar... En het gekke was, dat toen ik zag dat ze was overleden, ik even ontzettend bang voor haar was! Ze zag er zo raar uit met wijd opengesperde ogen, je zag echt dat er geen leven meer inzat. Terwijl ik nooit bang voor haar ben geweest, maar op dat moment durfde ik haar even niet meer aan te raken. Ik vond het ook eng dat ze nog de hele nacht dood bij mij in de woonkamer lag.

Heeft iemand een idee wat er is gebeurd en of het idd niet meer mogelijk is om sectie uit te laten voeren?

Ik voel me schuldig en weet nog niet hoe ik moet gaan accepteren dat ik Liesje heb verloren. Veel mensen zeggen dat ze maar een konijn was, en ze was toch nog heel jong, dan kun je nog niet zo gehecht zijn. Maar ik heb me zo snel aan haar gehecht en Liesje aan mij... zo snel had ze blijk gegeven van vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde. Aan alles zag je dat ze zich bij mij op haar gemak voelde tot een week geleden. Dag lieve Liesje, ik ga je heel erg missen! Sorry als ik iets verkeerd heb gedaan. Rust zacht...

[nataly]

Dag allemaal,

graag wil ik even mijn verhaal doen en ben benieuwd wat jullie reactie is. Ik heb in januari van dit jaar mijn konijn Liesje gekocht. Alles ging prima, totdat ze vorige week opeens ziek werd. In eerste instantie viel alleen op dat ze erg snel ademde, maar ik dacht dat het door het warme weer kwam. Omdat ze ook een nat neusje had, besloot ik de volgende dag (zaterdag) bij de dierenarts langs te gaan (die op dit forum ook wordt genoemd in de lijst van een goede konijnendokter). Liesje at en dronk wel normaal, maar ik wilde het zekere voor het onzekere nemen, omdat ik had gelezen dat konijnen snel kunnen overlijden als het mis is. Ik had gezien dat ze ook plasjes had achtergelaten, maar ik dacht dat het ermee te maken had dat ze de laatste tijd was begonnen met sproeien. Achteraf weet ik niet of dit ook een slecht teken is geweest. Voor de goede orde: Liesje bleek na de koop een mannetje te zijn, maar ik heb nooit haar naam veranderd en ben over Liesje in de vrouwelijke vorm blijven spreken.

De dierenarts heeft Liesje vorige week niet verder onderzocht. Hij haalde haar alleen uit de transportbox om een antibiotica-injectie te geven, omdat hij uit de symptomen die ik beschreef concludeerde dat het wel om snot moest gaan. Na het toedienen deed hij Liesje weer terug in de box en zei hij dat ik naar huis moest gaan. Het was namelijk niets voor zo'n beest om met dit warme weer op stap te zijn. Hij had het warm, dus Liesje zeker. De injectie zou vier dagen werken.

De dagen erna had ik zelf het idee dat het stukken beter ging. Het natte neusje was verdwenen. Wel at ze minder biks, maar daarvoor meer groenvoer etc., en ze was ook erg actief met kranten/wc-rolletjes. Het was weer zo goed als mijn oude Liesje zoals ik haar kende.

Totdat ik afgelopen donderdagmiddag haar lievelingshapje wilde geven (peterselie) en opmerkte dat ze wel wilde eten, maar ze er veel moeite mee had. Normaal gesproken had ze de peterselie direct op, maar nu bleef ze maar langzaam kauwen op een stengeltje en later liet ze de rest zelfs liggen. Toen ze wilde lopen, zag ik dat ze hier veel moeite mee had. Normaal gesproken kwam Liesje altijd achter me aan gerend als ik naar de badkamer ging, omdat ze het fijn vond om voor me te zitten op de mat en zich te laten strelen als ik op de wc zat (klinkt misschien raar, maar dat had ze zich aangewend om voor me te gaan zitten op haar achterpoten en aandacht te vragen). Maar deze keer kwam ze niet over de drempel heen. Ik weet niet hoe ik het goed moet omschrijven, maar ze kon haar pootjes niet goed meer bewegen. Alsof ze steeds door haar pootjes zakte en de kracht niet had om er op te blijven staan. Ik schrok hier ontzettend van en was direct overstuur. Wat was er opeens aan de hand? Was het slapte, of verlamming, of iets anders? Had ze zich bezeerd? Toen ik iets was gekalmeerd, was ik in staat om de DA te bellen. Hij zei dat ik het maar even aan moest kijken en over een half uur terug moest bellen. Volgens hem had het weer te maken met de warme temperatuur.

Maar mijn gevoel zei me direct dat het mis was. Ik zette voer bij haar neer en een bakje water, omdat ik dacht dat ze misschien niet in staat zou zijn om zelfstandig naar haar hok te gaan als ze wilde eten of drinken. Ik hoorde verder geen borrelende geluidjes, maar ik zag wel steeds op haar ruggetje op verschillende plekken het vel iets omhoog "springen". Ik begreep niet wat er aan de hand was. Verstopping? Gas? Op zo'n moment ga je aan vanalles denken wat je ooit gelezen hebt over aandoeningen. Toen ik haar op wilde tillen, verzette ze zich niet zoals anders en hing ze slap in mijn handen. Ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien. Wel probeerde ze nog te drinken en ze likte ook aan mijn been. Na een half uur belde ik de DA opnieuw, en hij wilde mij laten beslissen of ik het noodzakelijk vond dat hij er even naar keek.

Ik nam Liesje natuurlijk direct mee en was om 19:00 in de praktijk. De DA zei dat hij zag dat Liesje zich knap ellendig voelde (ja, dat wist ik ook). Volgens hem had ik 2 keuzes: of er helemaal voor gaan, of euthanasie. Ik wist niet wat ik hoorde, natuurlijk wilde ik er helemaal voor gaan! Liesje had toch alleen een konijnenverkoudheid een aantal dagen daarvoor, en het ging eerst weer beter, dus hoezo euthanasie? Ik was ervan overtuigd dat ze met wat hulp beter zou worden en ik begreep niet waarom de DA direct over inslapen sprak, terwijl hij niet wist wat er met Liesje aan de hand was. Hij wilde geen onderzoek doen, omdat een diagnose volgens hem niet zou helpen. Bloedonderzoek zou bv. kunnen uitwijzen dat het om een nierprobleem ging, maar dan zou hij daar toch niets aan kunnen doen. Belangrijk was dat Liesje aan moest sterken. Liesje kreeg onderhuids vocht ingespoten, 2 spuitjes dwangvoer Olvarit, een pijnstiller (volgens de DA had ze geen pijn, maar het zou haar opmonteren) en een middel om de darmen te stimuleren. Toen ik Liesje weer in de box legde, lag ze zo slap, dat de DA toch besloot om haar een extra olie-achtig middel in te spuiten, misschien had ze toch last van E. cuniculi zei hij. De DA zei dat Liesje zich nog wel verzette, en dat dat hoopvol zou zijn. Zou het echter de volgende morgen niet beter zijn, dan zag hij het somber in. Liesje moest het nu alleen doen. Om 22:00 zou ik nog een keer kunnen proberen om haar een spuitje Olvarit te geven. Voor de rest afwachten, rustig blijven en Liesje weer Liesje laten worden, aldus de DA.

Thuis aangekomen, tilde ik Liesje uit de box en legde haar op de grond neer. Daarna is ze niet meer van haar plek gekomen. Ik hield steeds in de gaten of ze nog ademde, en hoopte dat de interventies van de DA haar snel zouden helpen. Ondanks het warme weer, voelde ze niet warm aan, maar ik heb op dat moment niet gedacht dat het ernstig zou zijn. Ik legde alleen een handdoek om haar heen. Toen ik om 22:00 wilde voeren, lag ze heel slap met haar hoofdje in mijn hand. Ik probeerde haar Olvarit te geven zoals de DA had gedaan, maar deze keer slikte ze het niet door. Ik belde de DA opnieuw dat het niet goed ging. De DA zei dat ze aan het sterven was. Haar opnieuw vervoeren zou teveel stress zijn, ik moest maar een kop thee zetten en haar thuis laten wegglijden. Ik had nog niet opgehangen, of Liesje blies haar laatste adem uit...

Ik was helemaal overstuur en begreep er niets van. Hoe had dit kunnen gebeuren en ook zo snel? Liesje, nog geen 8 maanden oud, en nu leefde ze niet meer. Ik besefte niet dat ze was overleden. De DA zei dat ik haar de volgende dag langs kon brengen.

Ik heb haar in de box gelegd en haar de volgende morgen meegenomen. De DA was er niet, maar de assistent vroeg of ik een sectie wilde. Ik was niet in staat om weloverwogen een beslissing te nemen, en zei dat het niet hoefde. Ze zou contact met het crematorium opnemen om Liesje op te laten halen. 's Middags om 14:00 werd ik gebeld dat ze Liesje hadden opgehaald. De volgende dag, vandaag om 10:00 zou de crematie zijn. Maar gisteravond begon ik pas te beseffen dat Liesje echt weg was en ook niet meer terug zou komen. En dan ga je jezelf verwijten maken: wat heb ik gemist, had ik iets anders moeten doen, waar was Liesje plotseling aan overleden, hoe had dit kunnen gebeuren, ze was toch nog zo jong? Ik merkte dat ik met veel vragen zat en zonder duidelijkheid geen rust zou kunnen vinden. Ik kreeg spijt dat ik nee tegen de autopsie had gezegd. Het haalt Liesje niet meer terug, maar beantwoord misschien wel vragen waaraan ze gestorven is en zou kunnen helpen als ik in de toekomst opnieuw een konijn wil aanschaffen. Misschien heb ik iets fout gedaan en zolang ik niet weet wat er was, ben ik te bang om een nieuw diertje te halen. Straks komt hij/zij opnieuw snel te overlijden. Bij elk klein iets zou ik panisch zijn dat het weer foute boel is.

Vanochtend heb ik geprobeerd om contact te zoeken met een dierenkliniek in de plaats waar ook het crematorium gevestigd is, om te vragen of sectie toch nog zou kunnen. Liesje zou dan ook niet ver vervoerd hoeven te worden. Ik moest wel snel duidelijkheid krijgen, omdat de afspraak voor crematie voor 10:00 stond. Na overleg met de DA, kreeg ik van de assistente te horen dat ik contact op moest nemen met mijn eigen DA, die een aanvraag moest doen voor sectie bij de GezondheidsDienst in Deventer. Ik belde mijn DA, maar hij zei dat ik dat dan zelf maar moest regelen. Bovendien zou het geen nut meer hebben, omdat Liesje in de diepvries had gelegen en daardoor het weefsel zodanig zou zijn aangetast, dat autopsie niet geinterpreteerd kon worden. Ik wilde zelf bij de GD navraag doen, maar die blijken in het weekend niet aanwezig te zijn. Gelukkig kon ik met het crematorium de afspraak maken dat de crematie verzet zou worden naar volgende week, zodat ik maandagmorgen na kan vragen bij de GD of sectie nog mogelijk is. Aan een kant heb ik het idee dat mijn DA steken heeft laten vallen en daarom niet wil dat er een sectie komt. Mijn onderbuikgevoel zegt dat ik achterdochtig moet zijn. Hij zei ook dat Liesje bij het crematorium in de diepvries werd bewaard, maar het crematorium heeft mij verzekerd dat ze in de koeling ligt.

Ik weet het nu allemaal niet meer. Ik snap niet dat de DA niet heeft uitgezocht wat er aan de hand was toen Liesje nog leefde. Geen kweekje, geen bloedonderzoek, geen roentgen, helemaal niets. Ik weet niet of het misschien iets had uitgemaakt. Op internet staan allerlei verhalen: bv. dat als er sprake is van verstopping, dat de DA geen middel mag toedienen om de darmen te stimuleren, omdat de toestand van het konijn dan alleen maar erger wordt. Dat laat zien dat het wel degelijk van belang was geweest om bepaalde dingen uit te sluiten. Maar wat is er van waar? De DA zou een goede konijnendokter moeten zijn, dus misschien had hij gelijk om toch een stimulerend middel te spuiten. Toen ik zei dat ik had geprobeerd om de temperatuur te meten (dat was niet gelukt) omdat ik op internet had gezien dat het belangrijk is om in de gaten te houden, verklaarde de DA me voor gek. De mensen die dat op internet als advies geven, zouden geen verstand hebben van konijnen. Hij deed dat nooit bij konijnen. Het maakte me extra onzeker over wat ik moest doen met Liesje, wat wel goed is en wat niet. Maar misschien had de DA juist geen verstand van zaken?

Ik ben er kapot van dat Liesje er niet meer is en voel me nu een slecht baasje. Liesje was mijn eerste konijn, en ik wist (en weet) ook niet alles van konijnen. Misschien had ik bij de DA standvastiger moeten zijn en gericht om dingen moeten vragen, maar op dat moment heb ik de DA vertrouwd als iemand die er verstand van heeft. De hele week sinds dat Liesje ziek was geworden, was ik ontzettend onzeker. Ik wilde het beste voor mijn konijn en daarom ben ik ook direct weer naar de DA gegaan. Waarom heeft het niet mogen baten? Heeft de DA zijn werk wel goed gedaan?

Ik hoop nu dat het toch nog mogelijk is om een sectie uit te laten voeren en meer duidelijkheid te krijgen wat de diagnose was. Het hok, speeltjes e.d. heb ik tot nu toe niet weggehaald, ik kan me er nog niet toe zetten. Ik wil dat Liesje terugkomt, maar ze zal er nooit meer zijn. Als ik had geweten dat ze stervende was, dan had ik haar niet meer geprobeerd te voeren, maar haar in mijn armen genomen. Dan had ik haar gestreeld en was bij haar gebleven om haar rust te geven. Nu heb ik extra stress veroorzaakt, terwijl ze niet meer te redden was. Achteraf ben ik bang dat ze toch pijn had. En als ik bv. de diagnose had geweten (bv. dat het gas was), dan had ik haar darmmassage kunnen geven. Misschien had ik haar kunnen redden. Maar ik wist niet wat er met Liesje was en weet het nog steeds niet. Ik heb van de DA verder geen advies gekregen. Hoe ze daar lag, onvoorstelbaar... En het gekke was, dat toen ik zag dat ze was overleden, ik even ontzettend bang voor haar was! Ze zag er zo raar uit met wijd opengesperde ogen, je zag echt dat er geen leven meer inzat. Terwijl ik nooit bang voor haar ben geweest, maar op dat moment durfde ik haar even niet meer aan te raken. Ik vond het ook eng dat ze nog de hele nacht dood bij mij in de woonkamer lag.

Heeft iemand een idee wat er is gebeurd en of het idd niet meer mogelijk is om sectie uit te laten voeren?

Ik voel me schuldig en weet nog niet hoe ik moet gaan accepteren dat ik Liesje heb verloren. Veel mensen zeggen dat ze maar een konijn was, en ze was toch nog heel jong, dan kun je nog niet zo gehecht zijn. Maar ik heb me zo snel aan haar gehecht en Liesje aan mij... zo snel had ze blijk gegeven van vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde. Aan alles zag je dat ze zich bij mij op haar gemak voelde tot een week geleden. Dag lieve Liesje, ik ga je heel erg missen! Sorry als ik iets verkeerd heb gedaan. Rust zacht...

misschien beter even een eigen topic openen

[yena]

En hoe gaat het nu met Cuddles ?

[Bianca]

Ik maak me een beetje zorgen dat we zo lang niks gehoord hebben. Hoop niet dat het alleen een tijdelijke opleving was....

[Bunnyluvr]

Sorry dat ik zo stil bent geweest, ik heb het hartstikke druk gehad met het zorgen van mijn kleine liefje beestje maar helaas mocht het toch niet baten. :'(

Cuddles is vanmorgen om 10:47 heel snel en rustig in slaap gebracht.

De weekend heeft hij vrijwel redelijk doorgebracht en hij leek te reageeren op de medicijn, tot gisternavond.

Gisternavond tijdens de WK ging het ineens begaafwaarts.

Hij kreeg toevallen wat op een EC konijn leek, en ik bellen met spoedlijn en dierenambulance maar niemand kon niks voor ons toen betekenen want het ging om chronisch ziekte etc.

Een paar uurtjes daarna tegen 2:00 vannacht ging het wat beter, hij probeerde rond zijn kooitje te huppelen en was opgevrolijkt wanneer hij heeft zijn snoepjes buisje horen rinkelen.

Ik ging met zwaar hoofd naar bed, lag voor 3 uurtjes te woelen ipv slapen, stond weer op om hem weer water en dwangvoeding ondersteuning te geven en hij lag helemaal rechtuit te piepen als een hond zou doen als die pijn ofzo heeft en toen keekte hij mij aan van "mama help!" en dat was het, ik had de beslissing genomen om hem vanmorgen weer naar de DA te brengen voor evaluatie.

Eenmaal bij de DA aangekomen, die ging luisteren en kijken naar zijn bacteriele onderzoek uitslag, het was meteen duidelijk.

Hij was met een bacterie geinfecteerd die heet "Pseudomonas luteola" (geen pasturella dus) wat een menselijke ziekenhuis bacterie is die veroorzakt septisch schock o.a in mensen.

Het komt wel vaker voor in dieren maar in konijnen is de type "Pseudomonas aeruginosa" wat meeste voorkomt (dat is dus de konijnvariaant zeg maar).

Hij heeft dus op een of andere manier een menselijk vorm van deze bacterie gekregen en daarom sloeg de antibiotica niet aan.

Die zijn dierengeneesmiddelen wat probeert een menselijke bacterie te vechten en dat gaat niet en er is geen bekende behandeling voor zoiets bij deze dieren want het komt niet vaak voor dat menselijke ziektes en bacterie worden overgedragen aan dieren en al helemaal niet bij konijnen.

Volgens de uitslag moet het bacterie gevoelig voor Amoxycilline, Ampicilline, Enrofloxacine, Gentamycine, en Polymixine zijn.

Die heeft hij al meerdere kuren van gehad wat heeft waarschijnlijk het bacterie gemuteerd vanwege te zwakke doseering en dus heeft het "resistant" gemaakt tegen de antibiotica.

Met de Duplo zou hij dus wat beter moeten reageren tegen als wat gebeurd en de continuu "terugslagen" wijzen op dat de bacterie wordt ook gemutateerd tegen de Duplo.

De slijm is taai en te dik te oplossen dus er was geen keus.

Het was duidelijk, de beest zou nooit meer bovenop komen en zou alleen maar lijden tot uiteindelijk hij stikt tot de dood en dat kon ik hem echt niet aan doen.

Hij begont weer dezelfde hoogtoon piepjes te maken met de ademing als vannacht en dat was het voor mij, ik heb gezegd dan doen wij wat is het beste voor hem.

Het ging allemaal heel erg snel en rustig gelukkig.

Volgens de DA heeft die nog nooit een dier zo snel zien gaan dus was alleen maar een duidelijke teken dat de eind was zowieso dichtbij en ik had de juiste beslissing genomen.

Ik heb hem bij de cramatorium daarna afgezet en vandaag vrij genomen.

Ik kan me niet op mijn werk zo concentreren.

Helaas alle gevecht heeft niet mogen baten.

Om 10:47 vanochtend was het vechtpartij afgelopen en ik hoop dat hij mij daarvoor kan vergeven.

Ik wil jullie alweer bedanken voor alle ondersteuning, met name van jou Bianca.

Het was waarschijnlijk emotioneel 10x zwaarder geweest als ik mijn verhaal nergens kwijt kon raken want ja het was maar "een konijn" (sorry dat erger ik me aan dat mensen kunnen dat zeggen).

Ik moet nu alles zien te verwerken en het leven gaat verder.

Zijn 2 maatjes zijn er nog (wel in een andere kamer gelukkig en nog allebei hartstikke gezond) en merken dat er zeker iets niet goed is en dan moet ik zijn kamer opruimen.

Ik wou de overgebleven hokje geven aan de konijnen opvang maar ik denk nu dat is geen goed idee.

Ik wil niet dat misschien een andere nijntje die oud is of met zwakke weerstaand ook zoiets gaat krijgen.

Ik heb wel de kooitje en alles wat moet er te maken mee hebben goed schoongemaakt met dettol complete care wat zou eigenlijk 99,9% van alles moeten killen maar ik wil geen risico daar op nemen.

Ik wou dat er op een of andere manier een beetje goeds van dit ellende kan komen.

Ik heb het bacterie zeer waarschijnlijk onwetenlijk mee van het ziekenhuis naar huis genomen waar hij heeft het van mijn kleding, schoenen of zoiets heeft opgepakt.

Dit is de eerst bekende geval volgens mijn DA waar een konijn een echte menselijke ziekte heeft opgepakt en het heeft hem waarschijnlijk geslagen juist omdat hij ouder was maar het kan in dat geval ook bij jong of andere zwakkere konijntjes gebeuren.

Mensen dus OPLETTEN: als je een oud, jong, of zieke konijn in huis hebt en jij moet naar de ziekenhuis voor controle, foto laten maken, bloed prikken, of als je in een ziekenhuis werkt, je kleding veranderen en waarschijnlijk ook even een douche nemen voordat je een kijkje op je konijntje neemt... wie weet wat je dan misschien tegenwordig aan hun overdraagt.

De ellende wat ik heb hiermee meegemaakt zou ik nooit dat een ander mee moet maken.

Volgens de DA was het ONMOGELIJK om menselijke ziektes over te dragen aan konijnen, nu is het gebeurd, vanwege mutatie in het bacterie of wat dan ook reden, het is gebeurd dus mensen je nijntjes daar tegen beschermen!

Ik vraag me af als ik zou ooit mezelf hier voor vergeven... ik blijf zeggen "kop op je hebt het nooit kunnen weten, het zou niet mogen gebeuren." maar eerlijk gezegd het helpt niet zo veel.

Rust in vrede mijn kleine mannetje. Ik zou je nooit vergeten en ik mis je nu al zo veel.

Slaap zacht lieve Cuddles.

12 juli 2010 aangepast door Bunnyluvr
spelling correctie

[nathalie b]

Heel veel sterkte met het verlies van Cuddles.......