Kiwi Geplaatst: 2 augustus 2009 Geplaatst: 2 augustus 2009 Volgens mij moet je je na 12 uur zorgen gaan maken, en na 24 uur wordt het echt kritiek. Misschien kun je proberen een paar biksjes met water te mengen zodat het een drabje wordt, en dat op een theelepeltje aanbieden? Of haar wat pesten met lekkere kruiden of zo?
max Geplaatst: 2 augustus 2009 Geplaatst: 2 augustus 2009 wat wil je zelf? ik vind het heel moeilijk om je een antwoord te geven.. je houdt natuurlijk zielsveel van haar en laat aldoor zien dat je alles voo rhaar over hebt, maar als ze niet meer eet...tja, hoe lang zie je dat nog aan en wil je haar wel gaan dwingen te gaan eten en wat is de prognose?.. ik zou overleggen met de da.. en eerlijk gezegd, op een gegeven moment is het op.... wordt er echt verdrietig van nu ik het zo opschrijf, maar is lotje niet op? heeel veel sterkte!!!
boghy Geplaatst: 2 augustus 2009 Auteur Geplaatst: 2 augustus 2009 Ik probeer jou tips Kiwi!Max, ik denk dat je gelijk hebt, mijn man en kids komen zo terug van een dagje weg en zal straks met mijn man overleggen.
tante10 Geplaatst: 2 augustus 2009 Geplaatst: 2 augustus 2009 Heel veel sterkte, wat je beslissing ook zal zijn.Ik weet zeker dat Lotje voelt dat je het allerbeste met haar voor hebt.
wupsie Geplaatst: 2 augustus 2009 Geplaatst: 2 augustus 2009 is moeiolijk te zeggen in dit geval denk ik. normaal gesproken is het na 12 uur gevaarlijk. maja...als je al twijfelt of je wel door moet gaan voor haar, weet ik niet of haar daar zo mee moet pesten. Als de ab na zo'n tijd nog geen verbetering geeft, maar juist verergering, ben ik bang dat het niet meer gaat werken. en tja die verlammingsverschijnselen. als haar koppie al aan de beurt is, kan ze dan nog wel eten? en slikken? dus weet ook neit of het dwangvoeren gaat lukken als ze niet kan slikken. Ik hoop voor jou en lotje op een wonder
Wim en Esther Geplaatst: 2 augustus 2009 Geplaatst: 2 augustus 2009 Wat een afschuwelijke situatie! Ik las dat je konijn steeds naar links valt. Heb je haar al wat steun gegeven door een handdoek opgerold neer te leggen langs de zijkanten van haar hok? Zo kan ze zich ook niet bezeren als ze valt. Misschien is dit nog een laatste tip die ik je kan geven... verder heel veel steun en wijsheid!
Yvon Geplaatst: 2 augustus 2009 Geplaatst: 2 augustus 2009 evt is peterselie een kruid dat eetlust opwekkend werkt, misschien dat je even met een sprietje voor Lot's neusje kan plagen? Ik wens je veel sterkte met het nemen van een besluit, ik denk dat je er verstandig aan doet om eerst met je gezin erover te praten, daarna met de DA en afwegen wat de opties zijn op een goed leven voor Lot.
boghy Geplaatst: 3 augustus 2009 Auteur Geplaatst: 3 augustus 2009 Ik kon gisteravond niet online komen, vandaar nu mijn update. Gisteravond heb ik met mijn man overlegd en die vind de beslissing net zo moeilijk als ik. Ik heb Lotje gister nog een theelepeltje voerpap voorgehouden, maar daar moest ze niets van hebben. Gisteravond toen we naar bed gingen heb ik haar een bakje biks gegeven met een stukje witlof en een aardbei. Vanacht nog bij haar gekeken en het stukje witlof was op. Gerustgeteld ben ik weer naar bed gegaan. Nu kijk ik net weer bij haar en blijkt dat ze een kwart van haar biks op heeft. De aardbei ligt er nog.Ze eet lang niet zoveel als anders, maar er is wat ingegaan. Verder wachten we niet tot morgen met naar de dierenarts gaan, maar probeer ik voor straks weer een afspraak te maken. Lotje komt namelijk nog steeds niet vrijwillig van haar plek af.Ik hou jullie op de hoogte, bedankt voor alle lieve tips!
Jsmn Geplaatst: 3 augustus 2009 Geplaatst: 3 augustus 2009 Het is toch wat vooruitgang aangezien je gisteren nog zei dat ze geen witlof wou eten. Maar toch blijft het natuurlijk heel lastig, zowel voor jou als voor je man. Ik hoop nog steeds heel erg dat Lotje er gewoon helemaal bovenop komt! Want dat moet gewoon gebeuren:yes:
boghy Geplaatst: 3 augustus 2009 Auteur Geplaatst: 3 augustus 2009 11.40 uur heb ik weer een afspraak bij de dierenarts :(
Jsmn Geplaatst: 3 augustus 2009 Geplaatst: 3 augustus 2009 Heel veel succes!Zet 'm op Lotje, doe eens gek en word helemaal beter!
Katrien Geplaatst: 3 augustus 2009 Geplaatst: 3 augustus 2009 Veel sterkte en succes bij de dierenarts!
max Geplaatst: 3 augustus 2009 Geplaatst: 3 augustus 2009 wat een vechter zeg... toch weer eten...sterkte zo bij de da...
miesje890 Geplaatst: 3 augustus 2009 Geplaatst: 3 augustus 2009 Super veel sterkte! We denken allemaal aan jullie.. en wat je keuze ook is, we staan allemaal achter je!!
boghy Geplaatst: 3 augustus 2009 Auteur Geplaatst: 3 augustus 2009 Bedankt voor jullie lieve woorden en adviezen.Helaas hebben we afscheid van ons meisje moeten nemen. Om 12.00 uur hebben we haar in laten slapen. Op de regenboogbrug heb ik een gedicht geschreven, waarin ik mijn gevoelens een plek probeer te geven. Liefs Bo
haconi Geplaatst: 3 augustus 2009 Geplaatst: 3 augustus 2009 wat verschrikkelijk , ik wens je heel veel sterkte
De-Lionlopjes-gek Geplaatst: 3 augustus 2009 Geplaatst: 3 augustus 2009 he bah, wat een naar bericht. Dit is niet waar je op hoopt als je terug komt van vakantie. Heel veel sterkte en ik hoop op meer geluk voor je met je andere konijn(en)
Kiwi Geplaatst: 3 augustus 2009 Geplaatst: 3 augustus 2009 Ah wat naar zeg! Maar waarschijnlijk wel het beste voor jullie kleine meisje, ik denk dat je dat goed voor ogen moet houden. Heel veel sterkte!
boghy Geplaatst: 3 augustus 2009 Auteur Geplaatst: 3 augustus 2009 Goed, na een dag vol emoties schrijf ik even op hoe het vandaag is gegaan. Door het op te schrijven, geef ik dingen meestal een plek. Het is een wonder dat ik nog geen RSI heb… ! Vanmorgen om 11.40 uur konden we bij de DA komen. Ik had Lotje meegenomen in een kooitje van plexiglas. Er was nog geen definitieve beslissing gemaakt over het inslapen, maar ik zag wel dat het niet goed ging met Lotje. Deze keer zette ik haar naast me neer op de voorstoel. Anders gaat ze altijd op de achterbank. Dit was denk ik ook een soort van voorgevoel. De dierenarts is erg dichtbij mijn huis, maar ik probeer de ritjes altijd in de auto te doen, om zoveel mogelijk stress te voorkomen. Bij de dierenarts moesten we even wachten. Het bakje van Lot, kon aan de bovenkant open en ik heb haar en de wachtkamer veel over haar koppie geaaid. Lotje lag op haar zij en was erg rustig. Bij de dierenarts hebben we nog gesproken over de behandeling en de kansen die Lotje nog zou hebben. De dierenarts had het weekend haar huiswerk gedaan en was niet optimistisch over de verlamming verschijnselen die Lotje had.Toen ik haar vroeg “Wat we nog konden bereiken” kreeg ik als antwoord dat we konden proberen om het proces te stoppen, maar de kans op herstel was er nauwelijks. Lotje zou dus verlamd blijven. Iedere dag meer, zag ik als een dag vol ellende voor Lot. Ik had haar met liefde iedere avond gewassen en geföhnd. Mijn kinderen moeten ook dagelijks douchen en die verzorging gaat vanzelf. Maar het idee, dat Lotje meer dan de helft van de dag alleen, ziek en hulpbehoevend in haar hok zou liggen, de komende jaren? Nee! Toen de dierenarts zei dat de medicatie nu al aan had moeten slaan, zeker de prednison kuur en we geen verbetering zagen, kon ik ineens mijn emotie omzetten in bovenstaande rationele gedachten. Ik heb de beslissing genomen voor Lotje. En ik kan alleen maar hopen dat het de juiste is. Om 12.00 uur precies is ze doodgegaan. Ik heb haar tijdens het inslaap proces alleen maar geknuffeld en op een zachte toon aangesproken. Een moment dat me mijn levenlang bij zal blijven en ik iedere eerste maandag van de maand aan word herinnerd, omdat de sirenes buiten af gingen om te testen. Met een handdruk, de woorden sterkte, de afspraak dat ik ’s middags nog langs kon komen met mijn dochter om definitief afscheid te nemen, een leeg bakje, een paar natte wangen en rode ogen ben ik in de auto gestapt. Ik ben eerst een blok omgegaan, voordat ik naar huis wou om het mijn dochter te vertellen. Toen ik thuis kwam was mijn dochter er niet, dus ik ben eerst maar gaan zitten schrijven. ’S Middags heb ik het aan de rest van de familie verteld. Zoals verwacht, was mijn dochter erg overstuur en die zei dat ze naar Lotje wou. Ik ben meteen met haar naar de dierenarts gegaan. Lotje werd op een handdoek in de behandelkamer gebracht, ze hadden haar lekker warm gehouden en mijn dochter heeft haar nog geknuffeld. Het was een emotioneel moment, maar ik denk dat het wel goed is geweest dat ze echt afscheid van lotje heeft kunnen nemen. We konden echt de tijd nemen voor het afscheid. Mijn dochter wou Lotje mee naar huis om in de tuin te begraven. Ik wil dit niet. De dierenarts zorgt verder voor haar crematie. We zullen ons meisje vreselijk missen!
ivory Geplaatst: 4 augustus 2009 Geplaatst: 4 augustus 2009 Veel sterkte! Ik heb tranen in mijn ogen. Je hebt er goed aan gedaan. Ik weet als moeder hoe moeilijk het is om het aan je kind te vertellen....nogmaals sterkte.
Nero & Indy Geplaatst: 4 augustus 2009 Geplaatst: 4 augustus 2009 :( Ik kan het nu dus echt niet droog houden :(. Wat heb je het allemaal mooi verteld. Je hebt er alles aan gedaan om Lotje weer beter te maken. Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Het is idd moeilijk om dit aan je dochter te vertellen. Nog moeilijker is het om Lotje daarna weer bij de DA te zien. Voor je dochter is het natuurlijk wel goed dat zij ook afscheid kon nemen. Mijn dochter was erbij toen wij Indy in lieten slapen. Ik had haar vast en stond niet anders dan te huilen en haar te knuffelen. Esmée begreep er op dat moment niet zo heel veel van (ondanks dat we het haar goed uitgelegd hebben), maar nu beseft ze het wel. Ik wil jullie heel veel sterke wensen.
Aanbevolen berichten