Konijn helaas laten inslapen

[Dilara]

Hi allemaal,

 

Ik heb helaas gisteren afscheid moeten nemen van mijn 9 jarige vriendje. Ik ben er kapot van en dit gaat gepaard met vragen in mijn hoofd die ik niet van me af kan zetten. 
 

Sinds eind januari zagen we dat hij enorm was afgevallen. Hij at zijn brokken steeds minder maar at wel veel hooi en andere dingen. Hij had af en toe ook last van evenwichtsstoornis, als hij stond was hij aan het wiebelen en op de bank springen deed hij niet meer. Bij de dierenarts konden we zo snel niks vinden, los van het vermoeden dat het misschien door zijn oren kwamen. Die waren erg vies en misschien veroorzaakte dit ongemak. 
 

Hiervoor is hij een week behandeld en in tussentijd ben ik overgestapt naar ander voer. Dit begon hij heel goed te eten, dus ik was opgelucht. Tot hij weer stopte met eten. Bij de dierenarts getest op nierfalen, dit was negatief. Hierna foto’s gemaakt en hij zag een gezwel in zijn buik. Hij heeft hier een biop van genomen en verstuurd naar het lab, uitslag: infectie en bacteriën aanwezig. Direct begonnen met antibiotica en daarbij ook de kans op ec gewaagd omdat hij onverklaarblaar bleef afvallen. Een konijntje van 2 kilo was inmiddels nog maal 1 kilo en 100 gram. 2 weken lang geprobeerd. Na een week leek het goed tr gaan en hij at weer, maar niet genoeg. Tot hij met een paar dagen weer weigerde te eten, langs geweest bij de da en vermoedelijk gas. Hij heeft injecties gehad en de da was bezorgd. Het kon namelijk of komen door wat hij gegeten had, of het minder eten of deze infectie zorgde ervoor dat zijn maag- en darmstelsel niet meer goed werkte. De dagen erna at hij steeds minder en bewoog hij bijna niet. Ik ben aan het dwangvoeren geweest en heb alles aangeboden wat hij lekker vind of zou kunnen vinden. Hij at wat hooi, wortel, soms 1 brokje maar dat was het ook wel. 
 

Vrijdag zag ik dat zijn rechter achterpoot niet meer goed stond, alsof het uit de kom was. Hij gebruikte het pootje wel bij het zetten van stappen. Maar hij was zo vermagerd dat hij geen evenwicht meer had. Ik heb die dag en ook nacht van alles geprobeerd, het leek wel alsof zijn lichaam aan het opgeven was. Medicatie hielp ook niet. Als ik hem ging dwangvoeren had hij niet eens kracht om te kouwen, zijn mondje bewoog met moeite. Ik ben bij de da geweest en die kon eigenlijk niet meer dan zeggen dat zijn poot goed op zijn plek zit en dat zijn lichaam de reserve spiermassa inmiddels aan het verbruiken is. Hij woog nog maar 900 gram. Met andere woorden: hij had niks meer. Het advies was inslapen maar ik kon die beslissing gewoon niet nemen. Hij is zo vaak ziek geweest en elke keer zijn we er bovenop gekomen, maar deze keer is het mij ook niet gelukt… 

 

In overleg hebben ze hem pijnstilling gegeven om te kijken of hij hier op ging reageren. Dit was in de ochtend om 10u tot 2u in de middag heeft hij stil gelegen en reageerde hij bijna niet meer. Ik heb geprobeerd om met een spuitje water te geven maar ook dat kwam er weer uit. Ik was die ochtend blij omdat hij 2 kleine appelstukjes had gepakt, bij de da kwamen we erachter dat dat nog in zijn mondje zat en dat hij het niet eens had kunnen doorslikken. Om 3u heb ik met pijn in mijn hart toegegeven dat ik hem op dit punt niet meer kan redden, samen met mijn moeder gekozen voor zijn rust. Althans, ik hoop dat dit engeltje rust heeft kunnen vinden. 
 

Ik heb zoveel vragen die onbeantwoord zijn, zo veel vraagtekens bij of ik het juiste heb gedaan. Misschien kon ik hem toch ergens mee redden. 
 

Aan de andere kant weet ik ook dat ik al 2 weken de deur niet uit ben geweest en dag en nacht heb gevochten om hem weer fit te krijgen. Ik denk dat dit gewoon het einde van zijn levensfase had moeten zijn. Ik hoop dan ook dat hij het me niet kwalijk neemt, het doet erg pijn. 
 

heeft iemand dezelfde ervaring gehad? Ik had voor morgen een afspraak staan bij de da als controle, dit heeft hij niet gehaald. Ik wil ook met hem nogmaals in gesprek omdat ik niet kan begrijpen wat er allemaal is gebeurd afgelopen weken. Was het een combinatie van ouderdom en het lijfje dat aan het opgeven was? Ik weet het allemaal niet meer…

 

Ik weet alleen dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn 9 liefdevolle jaren waarin ik elke dag samen ben geweest. We sliepen samen, liepen samen door het huis. In één klap allemaal weg..

[Dilara]

Verder wil ik ook toevoegen dat we in die weken bloedonderzoek hebben gedaan, vocht injecties en pijstilling ondanks dat we niet het idee hadden dat hij pijn had. Zijn uitslagen wezen verder nergens op. 
 

Ik weet echt niet meer wat ik meer had kunnen doen. 

[Marjoleink]

Ik heb een vergelijkbaar verhaal, misschien heb je er iets aan.

Mijn ram was net 9 geworden. Hij had een vrij nieuwe partner, en toen de partner van mijn andere ram overleed, heb ik besloten om de drie konijnen aan elkaar te koppelen en het verblijf van mijn jonge ram uit te bouwen. Na de verhuizing vond ik hem wel oud worden, maar het ging goed met hem en hij genoot intens van zijn nieuwe vrienden. Tot ik hem ineens 's avonds twee keer door zijn achterpoten zag zakken. De volgende dag gaf de dierenarts aan dat hij ook een kilo was afgevallen en dat hij een abces in zijn mond had (hij at wel gewoon). Hij had net als jouw konijn niet veel spierweefsel meer, en daardoor zakte hij dus door zijn achterpoten. Toen twijfelde ik al of het een goed idee was om het abces te laten verwijderen, omdat hij zo verzwakt was, maar toen kwam er ook nog een hartruis bovenop.

Mijn dierenarts gaf heel duidelijk aan dat ze pijnstilling mee kon geven, maar dat ik hem dan in leven hield voor mij, en niet voor hem. Ik heb er ter plekke voor gekozen om hem te laten inslapen. Niet omdat ik niet voor hem wilde vechten, maar omdat ik dat voor hem de beste keuze vond.

 

Soms is een konijn gewoon op. Hoe graag je hem dan nog bij je wilt houden, de natuur beslist anders. Als ik jouw verhaal lees heb je alles voor hem gedaan wat in je vermogen lag, en heeft hij het goed gehad bij jou. Heel veel sterkte met je verlies. Koester de mooie herinneringen die je aan hem hebt.

[Dilara]

43 minuten geleden, Marjoleink zei:

Ik heb een vergelijkbaar verhaal, misschien heb je er iets aan.

Mijn ram was net 9 geworden. Hij had een vrij nieuwe partner, en toen de partner van mijn andere ram overleed, heb ik besloten om de drie konijnen aan elkaar te koppelen en het verblijf van mijn jonge ram uit te bouwen. Na de verhuizing vond ik hem wel oud worden, maar het ging goed met hem en hij genoot intens van zijn nieuwe vrienden. Tot ik hem ineens 's avonds twee keer door zijn achterpoten zag zakken. De volgende dag gaf de dierenarts aan dat hij ook een kilo was afgevallen en dat hij een abces in zijn mond had (hij at wel gewoon). Hij had net als jouw konijn niet veel spierweefsel meer, en daardoor zakte hij dus door zijn achterpoten. Toen twijfelde ik al of het een goed idee was om het abces te laten verwijderen, omdat hij zo verzwakt was, maar toen kwam er ook nog een hartruis bovenop.

Mijn dierenarts gaf heel duidelijk aan dat ze pijnstilling mee kon geven, maar dat ik hem dan in leven hield voor mij, en niet voor hem. Ik heb er ter plekke voor gekozen om hem te laten inslapen. Niet omdat ik niet voor hem wilde vechten, maar omdat ik dat voor hem de beste keuze vond.

 

Soms is een konijn gewoon op. Hoe graag je hem dan nog bij je wilt houden, de natuur beslist anders. Als ik jouw verhaal lees heb je alles voor hem gedaan wat in je vermogen lag, en heeft hij het goed gehad bij jou. Heel veel sterkte met je verlies. Koester de mooie herinneringen die je aan hem hebt.

 

[Dilara]

Dank voor het delen van je verhaal, dit geeft erkenning. Wij hebben iets soortgelijks waarbij we weinig konden doen door opstapeling van veel kwaaltjes. 
 

Heel dapper dat je ter plekke die keuze hebt kunnen maken. Het lastigste is inderdaad het willen doorvechten. We wisten dat hij last had maar konden niet specifiek de vinger er op leggen. We hebben van a tot z alle opties bekeken en geprobeerd. Misschien komt het ook simpelweg door die infectie die al zijn energie aan het vreten is geweest, zijn lichaam kon dat niet aan. In combinatie met ouderdom, gewichtsverlies, maag- en darmproblemen. 
 

Ik heb ook echt het gevoel gehad dat hij echt op was. De laatste dagen heb ik van alles geprobeerd met dwangvoeren en medicatie. Hij wou niet meer. In de nacht draaide hij zich steeds ook van me af alsof hij niet wilde dat ik hem zag en nog door ging. Hij gaf zichzelf over. 
 

Het is gewoon een intense verdriet en ik denk dat ik moet accepteren dat ik er alles aan heb gedaan. Het had zo moeten zijn en hij heeft een mooi leven gehad..
 

[Suus1978]

Je hebt alles voor hem gedaan, neem jezelf niets kwalijk. Ik zou waarschijnlijk dezelfde beslissing genomen hebben. Vergeet niet dat konijnen prooidieren zijn die ontzettend hard voor zichzelf zijn en pijn of ongemak niet snel laten blijken. Als ze dat wel doen en ze zijn de helft van hun gewicht verloren (dat is echt heel veel), dan is er iets heel erg mis. Het was zijn tijd en je hebt hem verdere aftakeling en een lijdensweg bespaard. Ik kan echt alleen maar respect hebben voor je beslissing ❤️

zondag om 17:46 aangepast door Suus1978

[Evee]

Sterkte met het verlies.

 

Het schuldgevoel dat je omschrijft, het "wat als?", dat is onderdeel van het rouwproces. Veel mensen hebben dat als ze een konijn of ander huisdier verliezen. 

Ik zeg altijd dat je in het moment echt met de beste intenties, met de kennis die je dan hebt, de keuzes maakt. Dat is nooit verkeerd.

Niemand heeft een glazen bol om in de toekomst te kijken en te zien welk gevolg welke keuze heeft. Dat kun je jezelf dus niet kwalijk nemen. 

 

Hier staat ook uitleg over rouwproces, wat er bij hoort, en wat tips om te helpen het te verwerken.

https://www.bunnybunch.nl/een-konijn-verliezen/

 

Weet dat iedereen dat op een eigen tempo doet, daar is geen goed of fout in. Ik denk dat bijna elk konijnenbaasje hier al wel eens een konijn verloren is en jouw gevoel herkent. Hopelijk geeft dat ook wat troost. 

 

 

[happy211]

Heel veel sterkte met dit verlies. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen en dat je niets meer voor hem kon doen. Dat de dwangvoer en zelfs het spuitje water niet meer lukte, dat is een duidelijk teken dat hij echt op was. Het is goed dat hij nu rust heeft.

[Dilara]

Dank je. Ik hoop ook dat dit het juiste is geweest. Het lukte inderdaad niet meer en daarom kon ik ook niks meer betekenen. Als hij iets meer had kunnen eten was het misschien nog gelukt, maar ook dat weet ik niet. Het idee dat hij niet meer hoeft te vechten moet ik blijven vasthouden, denk ik. 

[Dilara]

3 uren geleden, Evee zei:

Sterkte met het verlies.

 

Het schuldgevoel dat je omschrijft, het "wat als?", dat is onderdeel van het rouwproces. Veel mensen hebben dat als ze een konijn of ander huisdier verliezen. 

Ik zeg altijd dat je in het moment echt met de beste intenties, met de kennis die je dan hebt, de keuzes maakt. Dat is nooit verkeerd.

Niemand heeft een glazen bol om in de toekomst te kijken en te zien welk gevolg welke keuze heeft. Dat kun je jezelf dus niet kwalijk nemen. 

 

Hier staat ook uitleg over rouwproces, wat er bij hoort, en wat tips om te helpen het te verwerken.

https://www.bunnybunch.nl/een-konijn-verliezen/

 

Weet dat iedereen dat op een eigen tempo doet, daar is geen goed of fout in. Ik denk dat bijna elk konijnenbaasje hier al wel eens een konijn verloren is en jouw gevoel herkent. Hopelijk geeft dat ook wat troost. 

 

 

Dank je, hiermee voel ik dat ik niet alleen ben. Dit is voor elk konijnenbaasje een verschrikkelijke einde, waarvan we eigenlijk altijd al weten dat het kan gebeuren. Gelukkig is dit niet vroeg geweest en heb ik samen veel kunnen ervaren. Nu is het belangrijk om te zorgen voor zijn vriendje dat is overgebleven 💔

[Dilara]

3 uren geleden, Suus1978 zei:

Je hebt alles voor hem gedaan, neem jezelf niets kwalijk. Ik zou waarschijnlijk dezelfde beslissing genomen hebben. Vergeet niet dat konijnen prooidieren zijn die ontzettend hard voor zichzelf zijn en pijn of ongemak niet snel laten blijken. Als ze dat wel doen en ze zijn de helft van hun gewicht verloren (dat is echt heel veel), dan is er iets heel erg mis. Het was zijn tijd en je hebt hem verdere aftakeling en een lijdensweg bespaard. Ik kan echt alleen maar respect hebben voor je beslissing ❤️

Dank je wel ❤️ 

Dat klopt, ik vergeet dit soms. Dat hij er zo slecht aan toe was komt doordat hij het waarschijnlijk al langer voelde. Gelukkig tot op het einde bij hem mogen zijn en hem zonder pijn kunnen laten rusten.. 

Het blijft pijnlijk.