Het verlies van Max

[Jelena van Marle]

Dag lieve allemaal,

 

Wat fijn dat er een forum als deze bestaat. Ik wil heel graag het verlies delen van mijn konijn, ik ben enorm verdrietig.

 

4 jaar geleden heb ik twee broertjes aangeschaft, genaamd Max en Claud. Twee hele lieve witte konijntjes met blauwe ogen. Ik woon in een mooie ruime studentenkamer en wilde graag diertjes om te verzorgen om mee samen te zijn. Tot zover waren het de mooiste 4 jaren die we samen hebben gedeeld, over zag ik ze in terug en elk nummer als ik op vakantie was fantaseerde ik dat ze met hun mini biertjes aan het strand lagen. Het was een gezonde obsessie waar mijn omgeving ook altijd van genoot als ik over ze vertelde.. 

 

Max was mijn enorm dierbaar, ik heb ze in een tijd gekocht dat het niet goed met mij ging maar door deze lieve beestjes hebben zij mij er onder andere door heen gesleept. 
 

afgelopen woensdag zagen mijn en vriend en ik dat Max stil zat met zijn koppie een beetje schuin, hij had ook een wat natter neusje dan normaal. Max was altijd een heel actief, stout maar lief en aanhankelijk konijn. Kortom, we belde de dierenarts en konden gelukkig meteen terecht. Hij was toen weer wat actiever en gestrester omdat zo’n bezoek natuurlijk niet fijn is. Zijn darmen waren wat stiller maar zijn hart, longen klonken allemaal goed. Hij had wel 41,5 graden koorts.  Ze vertelde me dat het waarschijnlijk een beginnend virus was, verkoudheid. We hebben 3 prikken antibiotica gekregen, pijnstiller en wat voor de darmen. Ik zou Max zelf  vrijdag en zondag een prikje moeten geven. Die zelfde avond was Max enorm stil, hij zat in een hoekje op het kleed zijn koppie wat schuiner dan eerder. Hij at niet, ik belde de beste vriendin van mijn moeder die ook bij de zelfde dierenarts werkte. Dwangvoeding, om 9 uur s’avonds nog snel naar de Albert Heijn gerend voor een potje Olvarit Banaan. Om de 2 uur nog wat dwangvoeding gegeven, hij smakte het heel schattig op en voelde ook weer wat actiever. We hadden al besloten om de volgende ochtend weer terug te gaan naar de dierenarts. Na een nacht kort slapen liep ik terug naar het hok, waar hij zich al had verstopt onder het afdakje. Hij lag er heel stil en slap bij, ik tilde zijn koppie op maar die viel meteen weer terug, ik moest meteen huilen en wist dat het niet goed zat. We legde hem in het meeneem hokje maar hij was compleet slap, hij ademde nog wel… 

 

eenmaal aangekomen, was zijn neus/mond helemaal blauw. Waarschijnlijk het hart, zijn temperatuur was 33 graden. Zijn lichaam begon er al mee op te houden dus ze wilde hem een spuitje geven. Na een heftige stuiptrekking was hij overleden en was het spuitje niet meer nodig. Waarschijnlijk was hij de hele nacht al aan het sterven en ergens denk ik dat hij op mij heeft gewacht. Maar het voelt zo afschuwelijk, hoe kan dit nou gebeuren!? Ik vind het zo moeilijk dat het niet is uitgesloten wat er met hem aan de hand was.. 4 dagen geleden sprong hij nog vrolijk rond kwam hij altijd op bezoek op bed als ik sliep.. Schuld gevoelens, alles komt naar boven. Ik ga hem zo vreselijk missen, zijn lieve broertje Claud echt as week een nieuw maatje, ook hij mist Max enorm. Hem zo alleen te zien, verdrietig constant aan het zoeken waar Max is breekt mijn hart. Dus een nieuw maatje verdiend hij op zijn minst. 
 

Nogmaals, ik wilde even mijn verhaal kwijt. Het gevoel niet wetende wat er aan de hand is vreet aan mij. Ik weet dat het geen zin heeft en ik het moet loslaten, maar dit verlies had ik niet zien aankomen en voelt zo abrupt… 

 

Alvast bedankt voor het lezen. Laten we onze kleintjes even extra gaan knuffelen. 
 

Liefs 

[Jelena van Marle]

Excuses voor mijn typfouten.. Ik ben gewoon ontzettend moe!  

[Kolino]

Heel veel sterkte met het verlies! Soms weet je helaas niet waarom iets gebeurd is. Machteloosheid, schuldgevoel, het zijn dingen waar je al snel tegen aan loopt. Je hersenen kunnen ook gewoon niet bijbenen wat er is gebeurd, je gaat van knokken voor zijn leven, ineens naar helemaal niets meer.

 

Ondanks dat ze binnen wonen, kregen ze ieder jaar een vaccinatie? Denk daarbij aan rhd.

 

Als je E.C. opzoekt, voelt het dan herkenbaar wat je leest? Ik verwacht niet dat het dit was, maar vanwege het schuine koppie wilde ik het je niet onthouden.

 

Het verloop is heel erg snel, van niks aan hart en longen horen, naar blauw aanlopen... Je moet het wel in de zuurstofverzorging van het lijf zoeken, maar waarom? Dat is altijd gissen, of je moet autopsie zien zitten. Hart en longen zijn wel de grootste verdachten. Maar wat ik ook zit te denken, wat als er iets in een hersengebied is gebeurd, waar de sturing van de ademhaling zit? Dat zou ook een scheve kop kunnen verklaren.

 

Weet dat er hier een hoop mensen zijn die je gevoel begrijpen. Ik denk alleen niet dat we een oorzaak kunnen aanwijzen. Wat je omschrijft is een situatie die onomkeerbaar was, je bent bij de dierenarts geweest, je was bij de dierenarts toen hij overleed, dat zijn de feiten. Ik kan wel zeggen, verwijt jezelf niets, maar je gaat toch altijd alles nalopen om het te begrijpen, daarin kom je dingen tegen die anders hadden gekund.

 

Wat ik hoop is dat je jezelf de ruimte geeft of hebt gegeven om goed afscheid te nemen. Dat kun je namelijk maar 1x doen. Nogmaals heel veel sterkte!

 

 

[happy211]

Heel veel sterkte! Je hebt alles gegaan dat je kon. Je bent meteen naar de dierenarts gegaan toen je merkte dat er iets mis was, hebt hun advies goed opgevolgd, en nog extra hulp gezocht toen het slechter ging. Het is vreselijk om niet te weten wat er precies was, maar ook al wist je het wel, dan had je niet meer kunnen doen dan je nu deed. 

[bobbyonthefloor]

Wat een heftig verhaal. Ik wens jou/jullie heel veel sterkte toe😥

[To van de Veluwe]

Heftig. Mijn eerste gedachte gaat toch uit naar EC. Dit omdat het koppie steeds schever werd. 

Maar geen schuldgevoel. Je bent naar de DA geweest. Wat had je nog meer kunnen doen?

Als je aan een nieuw maatje toe bent, ga dan naar een konijnenopvang en dan kun je Claud daar laten koppelen. Sterkte.