Wie kan even meedenken over konijn met blaaszand?

[Mees]

Hi,

 

Ik hoop dat jullie mee kunnen denken. Ik heb een konijn (gecastreerde ram, bijna 10). De laatste jaren is hij bekend met blaaszand. Hij krijgt al sinds kleins af aan SS en later ook  Timothy hooi en fleswater. De momenten dat hij last heeft krijgt hij Metacam en antibiotica. 

Op deze manier is het altijd weer na een paar weken "verholpen". Ik heb wel eens geïnformeerd naar het spoelen vd blaas..  maar kreeg wisselende antwoorden vd dierenarts als "hij is te oud" (dit werd bij 7 al gezegd.. ) tot aan "als dit niet helpt, moet je hem laten inslapen" (dit was 3 jaar geleden).

 

Sinds een paar weken merkte ik op dat hij erg begon te smakken en zijn brokken liet liggen. Andijvie eet hij wel als een malle. Ik dacht aan gebitsproblemen en ben 1.5 week geleden wederom naar de dierenarts geweest. Er is een röntgenfoto gemaakt en daar was wederom blaaszand te zien.  Ze zeggen dat het gebit helemaal in orde is, maar dat het misschien pijn kan zijn afkomstig vd nieren. Hierop zouden ze bloed kunnen prikken, maar dat zou enkel nierfalen aan kunnen tonen en is "toch niet te verhelpen". 

Ik ben naar huis gestuurd met metacam, urologist en metoclopramide (dit zou hem eetlust moeten geven). 

 

Daarnaast hoefde ik vd dierenarts ook geen antibiotica meer te geven. Iets wat ik na een week toch ben gaan doen, want het beestje ging alleen maar verder achteruit. Hierna knapte hij wel een stuk op (maar is nog niet de oude)

 

Hij eet nog steeds geen brokken. Heb inmiddels andere brokken gehaald maar ook die weigert ie. Drinkt weinig en het enige wat ik erin krijg is wat andijvie. 

 

Ik wil de expertise vd dierenarts niet in twijfel brengen maar het zou toch mogelijk kunnen zijn dat er wél haken aanwezig zijn die ze gemist hebben... of zou dit wel gezien moeten zijn? (Dit is de 1e keer dat ik te maken heb gehad met een gebitscontrole van hem namelijk)

 

Iemand ervaring hiermee of mogelijk nog tips wat ik kan doen?

[Evee]

Vervelend dat de klachten blijven.

 

Hoe is het gebit nagekeken? Onder verdoving?

Zijn er ook foto's van het gebit gemaakt, of alleen van de blaas?

[Mees]

2 minuten geleden, Evee zei:

Vervelend dat de klachten blijven.

 

Hoe is het gebit nagekeken? Onder verdoving?

Zijn er ook foto's van het gebit gemaakt, of alleen van de blaas?

Wat ik van de assistente begreep zouden ze dat zonder verdoving en met een otoscoop doen. 

Mbt de röntgen: ik kreeg vluchtig de foto te zien en dit betrof van hem in zijn geheel. Niet specifiek het gebit. Ik weet niet of het van het geheel dan ook af te lezen is of er haken moeten zitten? 

 

Ik ben voornemens om anders van de week weer te bellen, maar heb, door de opmerkingen (het snelle roepen van "dan moet je hem in laten slapen") vd dierenarts door de jaren heen soms een beetje mijn twijfels..  daarnaast zegt de ene dierenarts in dezelfde praktijk wel SS geven, de ander weer van niet. De huidige zegt weer "stoppen met andijvie geven". Terwijl dit het enige is wat hij momenteel eet. 

[Evee]

Haakjes zijn dan niet uit te sluiten.

 

Dat is onder verdoving goed te zien, dus als hij voor de röntgenfoto  verdoofd was, had de dierenarts het toen gelijk grondig na kunnen kijken.

Doe je dat als ze wakker zijn, lukt dat niet. Ik begreep van mijn dierenarts dat er gevallen zijn geweest waarbij haakjes nakijken zonder verdoving een ontwrichten kaak heeft gegeven (als ze bijten op het kijkertje) en dat het advies nu dus ook is om dat niet zonder roesje te doen. Daarbij kunnen ze de achterste kiezen niet zien zonder verdoving. 

 

Als jouw gevoel zegt dat het haakjes zijn, zou ik dat toch nog een keer goed na laten kijken. Eventueel bij een andere dierenarts praktijk. Het smekken kan op gebitsproblemen wijzen, een gebitsfoto kan ook evt. Problemen bij kieswortels zichtbaar maken.

 

Als hij nu als enige andijvie goed eet, zou ik daar niet mee stoppen nee. 

 

[Mees]

2 minuten geleden, Evee zei:

Haakjes zijn dan niet uit te sluiten.

 

Dat is onder verdoving goed te zien, dus als hij voor de röntgenfoto  verdoofd was, had de dierenarts het toen gelijk grondig na kunnen kijken.

Doe je dat als ze wakker zijn, lukt dat niet. Ik begreep van mijn dierenarts dat er gevallen zijn geweest waarbij haakjes nakijken zonder verdoving een ontwrichten kaak heeft gegeven (als ze bijten op het kijkertje) en dat het advies nu dus ook is om dat niet zonder roesje te doen. Daarbij kunnen ze de achterste kiezen niet zien zonder verdoving. 

 

Als jouw gevoel zegt dat het haakjes zijn, zou ik dat toch nog een keer goed na laten kijken. Eventueel bij een andere dierenarts praktijk. Het smekken kan op gebitsproblemen wijzen, een gebitsfoto kan ook evt. Problemen bij kieswortels zichtbaar maken.

 

Als hij nu als enige andijvie goed eet, zou ik daar niet mee stoppen nee. 

 

Ja precies.. ik ga van de week gewoon weer bellen... dank voor je snelle reactie!

[Evee]

Wat inslapen betreft, daar ga jij als eigenaar zelf over. Als het nog een konijnwaardig leven is, en er is genoeg zelfstandigheid, dan snap ik dat je die keuze nog niet maakt nu, dat je toch eerst nog verder wil zoeken naar oorzaken.

[happy211]

3 uren geleden, Mees zei:

Daarnaast hoefde ik vd dierenarts ook geen antibiotica meer te geven. Iets wat ik na een week toch ben gaan doen, want het beestje ging alleen maar verder achteruit. Hierna knapte hij wel een stuk op (maar is nog niet de oude)

Is dit dezelfde antibiotica die hij al vaker heeft gehad? Bij antibiotica is het belangrijk dat je de kuur goed volgt, dus ik zou wel aanraden om dit toch met de dierenarts te bespreken.

[Kolino]

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar smakken kan inderdaad ook een reactie op pijn zijn. Het hoeven niet perse gebitsproblemen te zijn, kan wel.

 

Wat betreft blaaszand, in laten slapen en andere opmerkingen...

 

Als er een lever- of nierprobleem is, is narcose risicovoller, mogelijk te risicovol.

 

De voedingsadviezen zijn onjuist, tenminste zoals je het nu formuleert. Andijvie is juist ideaal voor de blaas en zeker vers. Wat betreft de brokken, ook deze zijn qua calcium prima en verklaren de problemen niet.

 

Zou je eens kunnen omschijven wat hij verder nog eet en drinkt? Eventueel ook hoeveel hij drinkt. Helemaal niets?

 

Bijna 10 is wel een leeftijd waarop ze vanalles kunnen gaan mankeren en niet maar ff zegt, doe maar onder narcose om naar het gebit te kijken, alleen als je sterke aanwijzingen hebt dat het daar vandaan komt.

 

In jouw geval klinkt pijn aannemelijker als ik eerlijk ben. Persoonlijk zou ik in dit geval meer willen weten over de staat van de lever en nieren, omdat je dan het narcose risico in kunt schatten.

 

In de meeste gevallen behandel je konijnen op deze leeftijd palliatief, maar dat is een keuze natuurlijk.

 

Jouw verhaal lezende zit je niet ver af van de keuze is dit nog wel konijn waardig? Mijn eerlijke advies, ik zou nagaan of er een optie is om de blaas te spoelen en tegelijkertijd naar het gebit te laten kijken en behandelen waar nodig en vooraf afscheid nemen voor het geval hij niet meer uit de narcose komt. Daarnaast ook advies inwinnen, wat als je palliatief handelt, hoe ziet zijn leven er dan uit? Kun je hem verantwoord behandelen op die manier en kun je zijn voeding zo aanpassen dat zijn nieren ontlast worden?

 

Ik kan best voedingsadvies geven, maar sommige medicijnen (en zeker antibiotica) hebben een wisselwerking met kruiden en planten. Ergens snap ik wel dat je moeite hebt met de tegenstrijdige adviezen, maar de meeste dierenartsen weten te weinig van konijnen om iets over voeding te zeggen. Als er ook nog nierproblemen bij zouden zitten wordt het nog ingewikkelder.

 

Misschien is het voor jou goed om naar een andere dierenarts te gaan voor een 2nd opinion. De foto zou ik trouwens opvragen bij de dierenarts, hier heb je gewoon recht op, dan kun je deze eens rustig bekijken en eventueel meenemen naar de andere dierenarts.

 

Ik kan hier wel een heel verhaal neer typen over blaaszand en wat het dan doet met de blaaswand en waarom je verbetering ziet doordat je antibiotica geeft, alleen is het niet verstandig dit zonder dierenartsadvies te geven. Je zit met de lengte van de kuur, het resistent raken van bacteriën etc etc. Het laatste wat je wilt is de situatie erger maken.

[Dark en Stormy]

Wat een vervelend verhaal. Ik herken delen hiervan van mijn konijn. Last van blaaszand, dus ben ik bronwater gaan geven. Later bleek het niet te komen door overmatig calcium, maar het niet/slecht kunnen opnemen van calcium. Dit heeft bij mijn konijn ervoor gezorgd dat ze haar calcium uit haar kaakbot ging halen, haar bot verslapte en haar kieswortels door haar kaakbot groeide. Dit was het moment dat ze ging smakken. Haar kiezen hadden minder houvast dus gingen ze los zitten. Dit zie je niet vanaf buitenaf. De eerste arts dacht ook aan haakjes, heeft haar onder narcose gehad, maar kon niks vinden. Dit is namelijk alleen te zien bij een röntgenfoto van het gebit. Ik wil je adviseren om naar wilhelmina park in Utrecht te gaan. Hier hebben ze heel veel verstand van dit probleem. 

[manon95]

Ik sluit mij aan bij @Dark en Stormy

Ik ben met mijn ram ook bij het WilheminaPark geweest. Zij hebben veel ervaring met zowel gebitsproblemen als problemen met de blaas. Wij werden in eerste instantie doorverwezen ivm gebitsproblemen (minder eten, steeds stoppen) maar eenmaal daar bleek toch echt de blaas het probleem te zijn en zijn we heel fijn geholpen. Een second opinion kan zeker geen kwaad! 

[Mees]

Hi, dank voor alle reacties. Ik heb niet meer gereageerd omdat ik een overlijdensgeval in de familie had. Daar komt bovenop dat ik mijn konijn (Binkie) gisteren heb laten inslapen. 

 

Ik wilde toch nog even reageren. Mbt de laatste reacties Wilhelminapark. Je komt daar als nieuwe klant niet meer binnen, dus dat was helaas geen optie.

 

Ik ging gisteren met mijn konijn naar de dierenarts omdat ik sinds vorige week merkte dat hij evenwichtsproblemen had (dacht aan EC), zichtbaar pijn (trillen en snel ademen) en brokken liet liggen (ben gaan dwangvoeren). Het lastige is dat ze tussendoor momenten van fijnheid kunnen tonen. Hij was speels, zocht aandacht, at veelvuldig andijvie en dronk.

 

De dierenarts heeft hem wederom nagelopen en gelukkig nóg een keer een echo gemaakt. Als een spuitje de enige optie is, dan is dat zo. Ik wil hem niet laten lijden. Maar ik was ook erg bang dat ik te snel een spuitje zou geven.

 

Uiteindelijk was op de echo te zien dat de blaas behoorlijk groot was en deze ook gevuld was met zand. De dierenarts dacht ook aan een blaasverlamming. Door het calciumarmdieet vd afgelopen jaren ivm z'n blaas, was te zien dat er uitstulpingen ontstonden op zijn ruggengraat waardoor dat weer op de zenuw drukte. Daarnaast was hij behoorlijk afgevallen. Al met al zei de dierenarts dat hij voor inslapen zou gaan (en het is een dierenarts die vaak wel eerst alle oplossingen gaat). Daar heb ik dus voor gekozen.

 

Het enige lastige vind ik dat hij "even werd meegenomen" en hij al in slaap werd gebracht in de andere kamer. Toen hij terug werd gebracht sliep hij dus al. Ik heb dus niet afscheid kunnen nemen terwijl hij nog bij was. Uiteraard heb ik hem vooraf wel aangehaald etc. Maar toen nog niet wetende dat het klaar zou zijn. Klinkt misschien heel stom, maar voel mij heel schuldig naar hem toe hierover. En uiteraard de standaard gedachten/schuldvraag die iedereen heeft "had ie er roch niet bovenop kunnnen komen?/ wat als". Ik weet dat ik alles heb gedaan (stond op een bepaald punt zelfs ananas te persen "omdat ze dan meer gaan drinken"😅) maar het voelt altijd alsof het niet genoeg is.

 

Ik ben wel bij de definitieve spuit erbij geweest. Het ging allemaal via een infuus in het oor.. en het is allemaal heel rustig en snel gegaan. Maar man, wat een verdriet kan je erom hebben. Ik heb hem 10 jaar gehad (vanaf 8 weken oud)..  voor niet konijnen eigenaren wellicht moeilijk te begrijpen. 

 

22 augustus aangepast door Mees

[Evee]

Sterkte met het verlies.

 

Heel eerlijk, als ik dit zo lees heb je de enige juiste keuze gemaakt. Je hebt er echt alles aan gedaan. Geen reden tot schuldgevoel.

 

Wat het inslapen betreft, de eerste injectie om ze in slaap te brengen kan ze soms iets onrustig maken, afhankelijk van het middel. Misschien dat jouw dierenarts het daarom op deze manier deed?

We horen hier soms wel dat baasjes daar moeite mee hebben en het inslapen dan juist ook als een nare ervaring beleven. Je kan dit altijd bij de dierenarts bespreken als het verdriet iets minder vers is. En een volgende keer gewoon zeggen dat je er de hele tijd bij wil zijn. In mijn ervaring houden ze echt rekening met de wensen van baasjes in deze situaties.

 

Even een opmerking over wilhelminapark,  als nieuwe klant kom je inderdaad niet binnen, maar via jouw dierenarts kun je wel advies vragen, collega-dierenartsen kunnen daar nog wel gevallen voorleggen als ze er zelf niet uit komen. Ik denk niet dat het in deze situatie nog verschil had gemaakt. Maar wil het toch even vermelden mocht iemand op dit topic terecht komen met een soortgelijke situatie.

[Mees]

Zojuist, Evee zei:

Sterkte met het verlies.

 

Heel eerlijk, als ik dit zo lees heb je de enige juiste keuze gemaakt. Je hebt er echt alles aan gedaan. Geen reden tot schuldgevoel.

 

Wat het inslapen betreft, de eerste injectie om ze in slaap te brengen kan ze soms iets onrustig maken, afhankelijk van het middel. Misschien dat jouw dierenarts het daarom op deze manier deed?

We horen hier soms wel dat baasjes daar moeite mee hebben en het inslapen dan juist ook als een nare ervaring beleven. Je kan dit altijd bij de dierenarts bespreken als het verdriet iets minder vers is. En een volgende keer gewoon zeggen dat je er de hele tijd bij wil zijn. In mijn ervaring houden ze echt rekening met de wensen van baasjes in deze situaties.

 

Even een opmerking over wilhelminapark,  als nieuwe klant kom je inderdaad niet binnen, maar via jouw dierenarts kun je wel advies vragen, collega-dierenartsen kunnen daar nog wel gevallen voorleggen als ze er zelf niet uit komen. Ik denk niet dat het in deze situatie nog verschil had gemaakt. Maar wil het toch even vermelden mocht iemand op dit topic terecht komen met een soortgelijke situatie.

 

Klinkt stom, maar heel fijn dat je zegt dat het de enige juiste keuze was. Soms wil je dat gewoon even van anderen horen. Ik denk ook dat ze hem inderdaad even apart hebben genomen ivm aanleggen infuus en hoe ie daarop zou reageren, maar het ging allemaal zo snel.

Ik krijg nog de rekening en wilde dan inderdaad dat gewoon als tip meegeven aan de praktijk. 

 

Dank voor je reactie!

[Evee]

Ik denk dat het voor dierenartsen ook wel lastig is de juiste manier te vinden om met inslapen om te gaan. Ik denk dat als ze het zou vragen, de meeste mensen uit eerste gevoel op zo een moment zeggen er bij te willen zijn, maar misschien later spijt krijgen als het niet helemaal rustig verlopen is.

 Ik heb zelf geleerd gewoon aan te geven wat ik wel en niet wil, is voor mij ook afhankelijk van het huisdier. Maar als je daar voor het eerst staat, dan weet je dat ook niet goed. 

 

De hele ervaring is gewoon nooit leuk, je wil dit helemaal niet. Maar aan de andere kant vind ik het zelf zo fijn dat je voor huisdieren deze keuze mag maken, om pijn en een lange lijdensweg te besparen. 

[bobbyonthefloor]

Wat een gemis! Ik wens je heel veel sterkte toe😥

[Kolino]

Wat een nare afloop, heel sterke met het verlies. He gevoel erbij verwoorden naar de dierenarts is denk ik wel goed voor je verwerking.

 

Ze reageren inderdaad wel naar op het narcose middel, dat wordt hoger gedoseerd dan normaal. Deze injectie in die dosis is dacht ik al onomkeerbaar. In deze situatie vraag ik me af, waarom zat het er al in? Had hij een roesje nodig voor de echo? Voor je eigen verwerking belangrijke vragen.

 

Ik snap heel goed dat je eigenlijk bij bewustzijn afscheid had willen nemen, dan heb je toch meer echt contact. Het enige wat je hier tegenover kunt zetten, hij had geen pijn toen je afscheid nam.

 

Je bent er nooit klaar voor, ook niet als je wel bij de eerste prik bent. Het klopt zeker dat ze er op reageren. Wisselt wel een beetje hoe heftig. Het is echt niet leuk om te zien.

 

Wat behandeling betreft, een dierenarts suggereert nooit voor niets inslapen, de timing en de manier van die boodschap brengen kan echter wel iets beter soms. Meestal kom je toch een beetje onvoorbereid, met nog een hulpvraag. Dan kan inslapen heel rauw op je dak vallen, niet iedereen schakelt even snel. Je moet maar net kunnen vertellen wat je nodig hebt op zo'n moment.

 

Alles bij elkaar opgeteld lees ik wel een verhaal over een heel ziek konijn, waar ik denk ik ook geen andere optie meer zie dan de keuze die je gemaakt hebt. Het is een en en en situatie. Je hebt ontzettend veel voor hem gedaan. Soms wordt een situatie, hoe naar ook, onbehandelbaar Ik ken het gevoel wel goed, heb ik alles wel gedaan, waren er niet toch nog opties? Je hebt ook tijd nodig om alles te verwerken. Dit zijn echt normale vragen die bij bijna iedereen wel opkomen.

 

Ik denk ook dat je juist gehandeld heb, als ik alles zo snel in mijn hoofd doorloop zie ik geen leefbare situatie. Natuurlijk, 10 jaar gaat je niet in de koude kleren zitten. Dat is echt ingrijpend en ik denk dat juist heel wat mensen hier dat begrijpen. Als ik voor mezelf mag spreken, sowieso.

 

Als tip zou ik je mee willen geven, er zijn een hoop manier waarop je alsnog afscheid kunt nemen en gevoelens ruimte kunt geven. Denk bijvoorbeeld aan een brief aan je konijn waarin je het schuldgevoel opschrijft. Dit kun je vervolgens via een ritueel naar keuze, wat voor jou goed voelt (verbranden, begraven bijvoorbeeld), toch een plekje geven. Je konijn vergeeft je instant, 100% zeker, maar vergeef je jezelf? Dat is de grote vraag.

 

Nogmaals heel veel sterkte! Het verdriet mag er zijn!

 

 

[Mees]

Hi Kolino,

 

dank voor je berichtje. Doet mij goed.

 

Ik was niet helemaal duidelijk in mijn 1e bericht (beetje een waas ook).

De afgelopen 3 maanden kon ik af en aan met Binkie naar de dierenarts. Jarenlang bekend met blaaszand. De voorgaande dierenarts had gezegd dat spoelen geen zin had, terwijl mijn huidige zei dat dat wel had gekund maar inmiddels was hij al dusdanig verzwakt dat hij aangaf dat euthanasie nu beter was. Dus dit viel ook rauw op mijn dak (had ik destijds maar doorgezet..)

 

Enkele weken geleden begon Binkie zijn borst helemaal kaal te plukken. Ze konden niks vinden qua maden oid en gingen uit van stress, zalfje mee en weer smeren. Zijn borst herstelde heel mooi en toen dat net klaar was begon hij dus wat instabieler te lopen, brokken weigeren en zichtbaar pijn (trillen/snel ademen). Het ''vervelende'' van konijnen is dat ze tegelijkertijd wel hele goede momenten hebben.. en elke keer als ik dacht.. nu ga ik de dierenarts bellen.. leek het wel alsof er niks aan de hand was.. 

 

Dus weer terug naar de dierenarts alwaar ze, op mijn verzoek, nog een keer het gebit goed hebben bekeken (want ik vond het smakken zo raar), en daarna dus de echo met de uitkomst; aanzienlijk (ver)grootte blaas, ruggenmerg etc. Hij was ook behoorlijk afgevallen, wat waarschijnlijk het instabiele zou verklaren (gewoonweg geen kracht meer). Toen was hij nog bij en besprak ik met de dierenarts dat euthanasie dan de enige optie was om verder lijden te voorkomen. Ik heb eigenlijk niet eens meer naar overige opties gevraagd, terwijl ik dat normaliter wel doe (wéér schuldgevoel). De dierenarts ging even weg en kwam terug met de mededeling ''ik heb hem even nodig''. Dus zonder enige vragen gaf ik hem af. Niet wetende dat dat was om hem in slaap te brengen. Hij werd daarna terug gebracht en sliep dus al.🥺

Op dat moment zei de dierenarts ''je mag nog even afscheid nemen'.. ja *klavertje-vier*.. dacht ik.. ik had dat eerder willen weten.

Maar zoals mijn broer al zei, al had je 3 uur afscheid genomen, het voelt altijd alsof het niet genoeg is. En ik heb de voorgaande dagen al genoeg tijd met hem bewust meegemaakt.

 

Misschien dat jullie het wel herkennen, maar toen hij bij was en op de tafel zat, liep hij constant naar mij/wilde tegen mij opklimmen etc. Je voelt je gewoon zo extreem schuldig. Ik bedenk mij dan wat een angst hij misschien moet hebben gehad toen hij in slaap werd gebracht in de kamer ernaast. Allemaal dingen waar we niks mee kunnen.. 

Ik denk dat ik de dierenarts inderdaad nog ga vragen hoe dat is gegaan, of hij rustig was oid. Wil het toch gewoon horen ofzo.

 

Ik vind het wel fijn dat er hier herkenning is. Ik betrap mij zelf erop dat ik tegen anderen zeg ''ach het is maar een konijn'', of '' het is een huisdier''. Puur omdat ik de reacties al zie.. terwijl ik hem eigenlijk er tekort mee doe. 

 

Ik zei laatst tegen mijn moeder. Een mens wordt een week opgebaard, kan je nog elke dag bezoeken, uitgebreid afscheid nemen etc. Ik breng mijn konijn voor onderzoek binnen, binnen 20 minuten is hij geëuthanaseerd en een uur later ligt hij al onder de grond (oke, dit is iets waar ik zelf invloed op had/heb... had misschien meer de tijd moeten nemen).  Maar rouw is rouw. Mens of konijn. Beide kan het even intens zijn.. 

 

Jullie reacties doen mij wel goed, dus nogmaals hartstikke bedankt daarvoor ❤️

[Esmee4]

Heel veel sterkte met het verlies!

[Mees]

4 uren geleden, Esmee4 zei:

Heel veel sterkte met het verlies!

Hi, dankjewel. Ik las jouw topic en dat je helaas ook afscheid hebt moeten nemen. Je hebt alles gedaan wat er binnen je macht lag en zelfs meer dan dat. Je gaf aan dat je tot diep in de nacht erbij bent gebleven. Wat moet dat een fijn en veilig gevoel hebben gegeven voor het beestje. Ik snap je gevoel met "wat als.." en "had ik maar.." vooral omdat we een andere uitkomst hebben gewild.

 

Ik vond onlangs het volgende stukje tekst mbt rouw en verdriet wat ik wel heel mooi omschreven vond:

 

Grief, I’ve learned, is really just love. It’s all the love you want to give, but cannot. All that unspent love gathers up in the corners of your eyes, the lump in your throat, and in that hollow part of your chest. Grief is just love with no place to go.

 

Sterkte❤️