Mees

Hi, dankjewel. Ik las jouw topic en dat je helaas ook afscheid hebt moeten nemen. Je hebt alles gedaan wat er binnen je macht lag en zelfs meer dan dat. Je gaf aan dat je tot diep in de nacht erbij bent gebleven. Wat moet dat een fijn en veilig gevoel hebben gegeven voor het beestje. Ik snap je gevoel met "wat als.." en "had ik maar.." vooral omdat we een andere uitkomst hebben gewild. Ik vond onlangs het volgende stukje tekst mbt rouw en verdriet wat ik wel heel mooi omschreven vond: Grief, I’ve learned, is really just love. It’s all the love you want to give, but cannot. All that unspent love gathers up in the corners of your eyes, the lump in your throat, and in that hollow part of your chest. Grief is just love with no place to go. Sterkte❤️

Hi Kolino, dank voor je berichtje. Doet mij goed. Ik was niet helemaal duidelijk in mijn 1e bericht (beetje een waas ook). De afgelopen 3 maanden kon ik af en aan met Binkie naar de dierenarts. Jarenlang bekend met blaaszand. De voorgaande dierenarts had gezegd dat spoelen geen zin had, terwijl mijn huidige zei dat dat wel had gekund maar inmiddels was hij al dusdanig verzwakt dat hij aangaf dat euthanasie nu beter was. Dus dit viel ook rauw op mijn dak (had ik destijds maar doorgezet..) Enkele weken geleden begon Binkie zijn borst helemaal kaal te plukken. Ze konden niks vinden qua maden oid en gingen uit van stress, zalfje mee en weer smeren. Zijn borst herstelde heel mooi en toen dat net klaar was begon hij dus wat instabieler te lopen, brokken weigeren en zichtbaar pijn (trillen/snel ademen). Het ''vervelende'' van konijnen is dat ze tegelijkertijd wel hele goede momenten hebben.. en elke keer als ik dacht.. nu ga ik de dierenarts bellen.. leek het wel alsof er niks aan de hand was.. Dus weer terug naar de dierenarts alwaar ze, op mijn verzoek, nog een keer het gebit goed hebben bekeken (want ik vond het smakken zo raar), en daarna dus de echo met de uitkomst; aanzienlijk (ver)grootte blaas, ruggenmerg etc. Hij was ook behoorlijk afgevallen, wat waarschijnlijk het instabiele zou verklaren (gewoonweg geen kracht meer). Toen was hij nog bij en besprak ik met de dierenarts dat euthanasie dan de enige optie was om verder lijden te voorkomen. Ik heb eigenlijk niet eens meer naar overige opties gevraagd, terwijl ik dat normaliter wel doe (wéér schuldgevoel). De dierenarts ging even weg en kwam terug met de mededeling ''ik heb hem even nodig''. Dus zonder enige vragen gaf ik hem af. Niet wetende dat dat was om hem in slaap te brengen. Hij werd daarna terug gebracht en sliep dus al.🥺 Op dat moment zei de dierenarts ''je mag nog even afscheid nemen'.. ja *klavertje-vier*.. dacht ik.. ik had dat eerder willen weten. Maar zoals mijn broer al zei, al had je 3 uur afscheid genomen, het voelt altijd alsof het niet genoeg is. En ik heb de voorgaande dagen al genoeg tijd met hem bewust meegemaakt. Misschien dat jullie het wel herkennen, maar toen hij bij was en op de tafel zat, liep hij constant naar mij/wilde tegen mij opklimmen etc. Je voelt je gewoon zo extreem schuldig. Ik bedenk mij dan wat een angst hij misschien moet hebben gehad toen hij in slaap werd gebracht in de kamer ernaast. Allemaal dingen waar we niks mee kunnen.. Ik denk dat ik de dierenarts inderdaad nog ga vragen hoe dat is gegaan, of hij rustig was oid. Wil het toch gewoon horen ofzo. Ik vind het wel fijn dat er hier herkenning is. Ik betrap mij zelf erop dat ik tegen anderen zeg ''ach het is maar een konijn'', of '' het is een huisdier''. Puur omdat ik de reacties al zie.. terwijl ik hem eigenlijk er tekort mee doe. Ik zei laatst tegen mijn moeder. Een mens wordt een week opgebaard, kan je nog elke dag bezoeken, uitgebreid afscheid nemen etc. Ik breng mijn konijn voor onderzoek binnen, binnen 20 minuten is hij geëuthanaseerd en een uur later ligt hij al onder de grond (oke, dit is iets waar ik zelf invloed op had/heb... had misschien meer de tijd moeten nemen). Maar rouw is rouw. Mens of konijn. Beide kan het even intens zijn.. Jullie reacties doen mij wel goed, dus nogmaals hartstikke bedankt daarvoor ❤️

Hi Meso, ten 1e sterkte met het verlies. Ik heb helaas gisteren mijn eigen kleine vriend moeten laten inslapen. Ook ik wil graag een aandenken. Ik kan niet in je portemonnee kijken en weet niet waar je van houdt... maar ik kwam dit tegen in mijn zoektocht: https://www.dierbaardichtbij.nl/ Je kan hier as, maar ook haar van mensen maar dus ook dieren aanleveren. Ik zag op Facebook ook een foto van een sieraad voorbij komen waarbij dit voor een konijn is gedaan. Mocht je zelf nog iets tegen komen, hoor ik het ook graag.. ook zoekende hier dus..

Klinkt stom, maar heel fijn dat je zegt dat het de enige juiste keuze was. Soms wil je dat gewoon even van anderen horen. Ik denk ook dat ze hem inderdaad even apart hebben genomen ivm aanleggen infuus en hoe ie daarop zou reageren, maar het ging allemaal zo snel. Ik krijg nog de rekening en wilde dan inderdaad dat gewoon als tip meegeven aan de praktijk. Dank voor je reactie!

Hi, dank voor alle reacties. Ik heb niet meer gereageerd omdat ik een overlijdensgeval in de familie had. Daar komt bovenop dat ik mijn konijn (Binkie) gisteren heb laten inslapen. Ik wilde toch nog even reageren. Mbt de laatste reacties Wilhelminapark. Je komt daar als nieuwe klant niet meer binnen, dus dat was helaas geen optie. Ik ging gisteren met mijn konijn naar de dierenarts omdat ik sinds vorige week merkte dat hij evenwichtsproblemen had (dacht aan EC), zichtbaar pijn (trillen en snel ademen) en brokken liet liggen (ben gaan dwangvoeren). Het lastige is dat ze tussendoor momenten van fijnheid kunnen tonen. Hij was speels, zocht aandacht, at veelvuldig andijvie en dronk. De dierenarts heeft hem wederom nagelopen en gelukkig nóg een keer een echo gemaakt. Als een spuitje de enige optie is, dan is dat zo. Ik wil hem niet laten lijden. Maar ik was ook erg bang dat ik te snel een spuitje zou geven. Uiteindelijk was op de echo te zien dat de blaas behoorlijk groot was en deze ook gevuld was met zand. De dierenarts dacht ook aan een blaasverlamming. Door het calciumarmdieet vd afgelopen jaren ivm z'n blaas, was te zien dat er uitstulpingen ontstonden op zijn ruggengraat waardoor dat weer op de zenuw drukte. Daarnaast was hij behoorlijk afgevallen. Al met al zei de dierenarts dat hij voor inslapen zou gaan (en het is een dierenarts die vaak wel eerst alle oplossingen gaat). Daar heb ik dus voor gekozen. Het enige lastige vind ik dat hij "even werd meegenomen" en hij al in slaap werd gebracht in de andere kamer. Toen hij terug werd gebracht sliep hij dus al. Ik heb dus niet afscheid kunnen nemen terwijl hij nog bij was. Uiteraard heb ik hem vooraf wel aangehaald etc. Maar toen nog niet wetende dat het klaar zou zijn. Klinkt misschien heel stom, maar voel mij heel schuldig naar hem toe hierover. En uiteraard de standaard gedachten/schuldvraag die iedereen heeft "had ie er roch niet bovenop kunnnen komen?/ wat als". Ik weet dat ik alles heb gedaan (stond op een bepaald punt zelfs ananas te persen "omdat ze dan meer gaan drinken"😅) maar het voelt altijd alsof het niet genoeg is. Ik ben wel bij de definitieve spuit erbij geweest. Het ging allemaal via een infuus in het oor.. en het is allemaal heel rustig en snel gegaan. Maar man, wat een verdriet kan je erom hebben. Ik heb hem 10 jaar gehad (vanaf 8 weken oud).. voor niet konijnen eigenaren wellicht moeilijk te begrijpen.

Ja precies.. ik ga van de week gewoon weer bellen... dank voor je snelle reactie!

Wat ik van de assistente begreep zouden ze dat zonder verdoving en met een otoscoop doen. Mbt de röntgen: ik kreeg vluchtig de foto te zien en dit betrof van hem in zijn geheel. Niet specifiek het gebit. Ik weet niet of het van het geheel dan ook af te lezen is of er haken moeten zitten? Ik ben voornemens om anders van de week weer te bellen, maar heb, door de opmerkingen (het snelle roepen van "dan moet je hem in laten slapen") vd dierenarts door de jaren heen soms een beetje mijn twijfels.. daarnaast zegt de ene dierenarts in dezelfde praktijk wel SS geven, de ander weer van niet. De huidige zegt weer "stoppen met andijvie geven". Terwijl dit het enige is wat hij momenteel eet.

Hi, Ik hoop dat jullie mee kunnen denken. Ik heb een konijn (gecastreerde ram, bijna 10). De laatste jaren is hij bekend met blaaszand. Hij krijgt al sinds kleins af aan SS en later ook Timothy hooi en fleswater. De momenten dat hij last heeft krijgt hij Metacam en antibiotica. Op deze manier is het altijd weer na een paar weken "verholpen". Ik heb wel eens geïnformeerd naar het spoelen vd blaas.. maar kreeg wisselende antwoorden vd dierenarts als "hij is te oud" (dit werd bij 7 al gezegd.. ) tot aan "als dit niet helpt, moet je hem laten inslapen" (dit was 3 jaar geleden). Sinds een paar weken merkte ik op dat hij erg begon te smakken en zijn brokken liet liggen. Andijvie eet hij wel als een malle. Ik dacht aan gebitsproblemen en ben 1.5 week geleden wederom naar de dierenarts geweest. Er is een röntgenfoto gemaakt en daar was wederom blaaszand te zien. Ze zeggen dat het gebit helemaal in orde is, maar dat het misschien pijn kan zijn afkomstig vd nieren. Hierop zouden ze bloed kunnen prikken, maar dat zou enkel nierfalen aan kunnen tonen en is "toch niet te verhelpen". Ik ben naar huis gestuurd met metacam, urologist en metoclopramide (dit zou hem eetlust moeten geven). Daarnaast hoefde ik vd dierenarts ook geen antibiotica meer te geven. Iets wat ik na een week toch ben gaan doen, want het beestje ging alleen maar verder achteruit. Hierna knapte hij wel een stuk op (maar is nog niet de oude) Hij eet nog steeds geen brokken. Heb inmiddels andere brokken gehaald maar ook die weigert ie. Drinkt weinig en het enige wat ik erin krijg is wat andijvie. Ik wil de expertise vd dierenarts niet in twijfel brengen maar het zou toch mogelijk kunnen zijn dat er wél haken aanwezig zijn die ze gemist hebben... of zou dit wel gezien moeten zijn? (Dit is de 1e keer dat ik te maken heb gehad met een gebitscontrole van hem namelijk) Iemand ervaring hiermee of mogelijk nog tips wat ik kan doen?