Erelijst

Ik heb een vergelijkbaar verhaal, misschien heb je er iets aan. Mijn ram was net 9 geworden. Hij had een vrij nieuwe partner, en toen de partner van mijn andere ram overleed, heb ik besloten om de drie konijnen aan elkaar te koppelen en het verblijf van mijn jonge ram uit te bouwen. Na de verhuizing vond ik hem wel oud worden, maar het ging goed met hem en hij genoot intens van zijn nieuwe vrienden. Tot ik hem ineens 's avonds twee keer door zijn achterpoten zag zakken. De volgende dag gaf de dierenarts aan dat hij ook een kilo was afgevallen en dat hij een abces in zijn mond had (hij at wel gewoon). Hij had net als jouw konijn niet veel spierweefsel meer, en daardoor zakte hij dus door zijn achterpoten. Toen twijfelde ik al of het een goed idee was om het abces te laten verwijderen, omdat hij zo verzwakt was, maar toen kwam er ook nog een hartruis bovenop. Mijn dierenarts gaf heel duidelijk aan dat ze pijnstilling mee kon geven, maar dat ik hem dan in leven hield voor mij, en niet voor hem. Ik heb er ter plekke voor gekozen om hem te laten inslapen. Niet omdat ik niet voor hem wilde vechten, maar omdat ik dat voor hem de beste keuze vond. Soms is een konijn gewoon op. Hoe graag je hem dan nog bij je wilt houden, de natuur beslist anders. Als ik jouw verhaal lees heb je alles voor hem gedaan wat in je vermogen lag, en heeft hij het goed gehad bij jou. Heel veel sterkte met je verlies. Koester de mooie herinneringen die je aan hem hebt.

0 en blijft 0

Afgezien wat Kolino zegt, is het nu ook niet de tijd om haar buiten te laten. Binnenkonijnen kunnen pas half mei naar buiten. Na ijsheiligen. Ik zou haar niet meer naar buiten doen maar binnen laten.

Ik merk bij mijn konijn ook veel verschil sinds hij volledig blind was. Toen hij nog maar aan 1 oog blind was, maakte hij nog binkies en rende hij rond alsof er niets aan de hand was. Sinds hij aan beide ogen blind is, heb ik geen binkies meer gezien en loopt hij erg voorzichtig. Ik denk dus inderdaad dat je jouw konijn beter in haar vertrouwde omgeving kunt laten. Als je haar meer uitdaging wil geven, dan zou je bijvoorbeeld meer of ander knaagspeelgoed kunnen geven o.i.d.

Je doet meer kwaad dan goed, om haar uit haar vertrouwde omgeving te halen. Ik snap de goede bedoelingen wel, hoewel ze zich uiteindelijk wel aanpassen, vind ik het voor een paar uurtjes echt teveel stress. Dat trillen is waarschijnlijk angst en dus echt niet op haar gemak zijn. Zou jij het fijn vinden om geblinddoekt ergens in het centrum van Amsterdam gedropt te worden, zonder dat je weet waar je bent? Zou het kunnen dat haar neus vochtig wordt door de stress? Ik weet dat je het goed bedoeld, ook omdat het altijd goed ging, maar blinde konijnen raken echt van slag als ze niet zijn, daar waar ze thuis zijn.

Welke paashaas / konijnenthema aankopen hebben jullie al gedaan, nu de winkels vol liggen met paasdecoratie?

Ze heeft nog voldoende eetlust 😉

Hi allemaal, Ik heb helaas gisteren afscheid moeten nemen van mijn 9 jarige vriendje. Ik ben er kapot van en dit gaat gepaard met vragen in mijn hoofd die ik niet van me af kan zetten. Sinds eind januari zagen we dat hij enorm was afgevallen. Hij at zijn brokken steeds minder maar at wel veel hooi en andere dingen. Hij had af en toe ook last van evenwichtsstoornis, als hij stond was hij aan het wiebelen en op de bank springen deed hij niet meer. Bij de dierenarts konden we zo snel niks vinden, los van het vermoeden dat het misschien door zijn oren kwamen. Die waren erg vies en misschien veroorzaakte dit ongemak. Hiervoor is hij een week behandeld en in tussentijd ben ik overgestapt naar ander voer. Dit begon hij heel goed te eten, dus ik was opgelucht. Tot hij weer stopte met eten. Bij de dierenarts getest op nierfalen, dit was negatief. Hierna foto’s gemaakt en hij zag een gezwel in zijn buik. Hij heeft hier een biop van genomen en verstuurd naar het lab, uitslag: infectie en bacteriën aanwezig. Direct begonnen met antibiotica en daarbij ook de kans op ec gewaagd omdat hij onverklaarblaar bleef afvallen. Een konijntje van 2 kilo was inmiddels nog maal 1 kilo en 100 gram. 2 weken lang geprobeerd. Na een week leek het goed tr gaan en hij at weer, maar niet genoeg. Tot hij met een paar dagen weer weigerde te eten, langs geweest bij de da en vermoedelijk gas. Hij heeft injecties gehad en de da was bezorgd. Het kon namelijk of komen door wat hij gegeten had, of het minder eten of deze infectie zorgde ervoor dat zijn maag- en darmstelsel niet meer goed werkte. De dagen erna at hij steeds minder en bewoog hij bijna niet. Ik ben aan het dwangvoeren geweest en heb alles aangeboden wat hij lekker vind of zou kunnen vinden. Hij at wat hooi, wortel, soms 1 brokje maar dat was het ook wel. Vrijdag zag ik dat zijn rechter achterpoot niet meer goed stond, alsof het uit de kom was. Hij gebruikte het pootje wel bij het zetten van stappen. Maar hij was zo vermagerd dat hij geen evenwicht meer had. Ik heb die dag en ook nacht van alles geprobeerd, het leek wel alsof zijn lichaam aan het opgeven was. Medicatie hielp ook niet. Als ik hem ging dwangvoeren had hij niet eens kracht om te kouwen, zijn mondje bewoog met moeite. Ik ben bij de da geweest en die kon eigenlijk niet meer dan zeggen dat zijn poot goed op zijn plek zit en dat zijn lichaam de reserve spiermassa inmiddels aan het verbruiken is. Hij woog nog maar 900 gram. Met andere woorden: hij had niks meer. Het advies was inslapen maar ik kon die beslissing gewoon niet nemen. Hij is zo vaak ziek geweest en elke keer zijn we er bovenop gekomen, maar deze keer is het mij ook niet gelukt… In overleg hebben ze hem pijnstilling gegeven om te kijken of hij hier op ging reageren. Dit was in de ochtend om 10u tot 2u in de middag heeft hij stil gelegen en reageerde hij bijna niet meer. Ik heb geprobeerd om met een spuitje water te geven maar ook dat kwam er weer uit. Ik was die ochtend blij omdat hij 2 kleine appelstukjes had gepakt, bij de da kwamen we erachter dat dat nog in zijn mondje zat en dat hij het niet eens had kunnen doorslikken. Om 3u heb ik met pijn in mijn hart toegegeven dat ik hem op dit punt niet meer kan redden, samen met mijn moeder gekozen voor zijn rust. Althans, ik hoop dat dit engeltje rust heeft kunnen vinden. Ik heb zoveel vragen die onbeantwoord zijn, zo veel vraagtekens bij of ik het juiste heb gedaan. Misschien kon ik hem toch ergens mee redden. Aan de andere kant weet ik ook dat ik al 2 weken de deur niet uit ben geweest en dag en nacht heb gevochten om hem weer fit te krijgen. Ik denk dat dit gewoon het einde van zijn levensfase had moeten zijn. Ik hoop dan ook dat hij het me niet kwalijk neemt, het doet erg pijn. heeft iemand dezelfde ervaring gehad? Ik had voor morgen een afspraak staan bij de da als controle, dit heeft hij niet gehaald. Ik wil ook met hem nogmaals in gesprek omdat ik niet kan begrijpen wat er allemaal is gebeurd afgelopen weken. Was het een combinatie van ouderdom en het lijfje dat aan het opgeven was? Ik weet het allemaal niet meer… Ik weet alleen dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn 9 liefdevolle jaren waarin ik elke dag samen ben geweest. We sliepen samen, liepen samen door het huis. In één klap allemaal weg..