Ik kwam er dus achter dat de hoeveelheid planten dus hard groeit bij mij. Ik koop ze dus zelf weinig, maar dan vermeerderen ze zichzelf of ik krijg er eentje.
Van mijn man mag ik geen mini potjes meer, want na 6 weken zijn ze geen mini meer en dan komen er nog grotere planten bij. En die gaan dan weer mini's maken, zodat mijn mini potjes weer gevuld zijn en dan herhaalt dat proces zich weer.
Boven is de ene plant van 1 naar 2 gegaan, want hij groeide zo groot en bol, dat ik hem door midden heb gekliefd en nu dus 2 planten heb. Hij zei dat ik ze niet meer mocht klieven want dat was een rotklus en dat als ze nu te groot worden dan hebben ze maar pech, want een nog grotere pot wil hij niet. Deze zijn volgens mij diameter 45/50cm en heel zwaar. Maar ja, dan ga ik er gewoon 1 stengel uithalen en die dan los in en pot zetten. Dan heb ik er vanzelf wel weer 8 ofzo. Het is een Zamioculcas die ik heb gehad van iemand en in de schaduw staat in de studeerkamer en nog hard groeit.
Mijn man zei dat het planten leven zo hoort:
- Je krijgt of koopt een plant
- Je geeft hem hoopvol water
- Hij ziet er zielig uit en/of laat al zijn bloemen vallen
- Je bent niet meer zo hoopvol
- Hij gaat dood of je vindt hem stom, omdat hij geen bloemen meer heeft en je voelt je schuldig
Hij zei dat planten-leven zoals bij mij, dat ze allemaal floreren en zichzelf vermeerderen of opnieuw in bloei komen niet hoort.
Ook niet amaryllis bollen die dan zichzelf vermeerderen en dan opnieuw bloeien. Die gooi je weg, nadat je ze hebt gekocht en klaar verder.
Die mag ik ook niet meer tenzij ik ze weggooi na afloop. Kerststerren die na kerst het nog doen en na Pasen ook nog vind hij ook raar... want een kersster heb je 4 weken en dan zijn ze dood.
Dus ik denk eerder dat planten van mij houden... 🫣 en niet zo van mijn man... die zelfs mijn orchidee die al 20+ jaar oud was heeft vermoord.