Pluis, mijn jeugdkonijn wilde wel altijd dat je met hem meeliep, maar rennen niet. Hij ontsnapte graag door de tuindeur als jij er stond met je fiets in je handen, door gauw onder je fiets door te schieten. Fiets gauw binnen zetten en dan achter hem aanlopen. Hij rende namelijk niet weg - hij liep kleine stukjes, bleef staan, keek achterom of je wel meekwam en liep dan langzaam verder. Mijn vader klaagde ook, want die stond dan met zijn motor. Hij liet zich gelukkig altijd goed oppakken i.t.t. de meeste konijnen en hij vond duidelijk een leuk spelletje. Als hij redelijk wat meters in de tuingang had gelopen, ging hij ook niet verder. Dan mocht je hem dus terugdragen.
Onze huidige stel rent wel samen, maar wij rennen er nooit achteraan. Zeker Lodewijk is best weleens nerveus. Dat hele heftige wegrennen bij schrik van een roepende gans ofzo, dat ken ik wel, maar er zijn ook andere angstsignalen. Zoals wijdopengesperde ogen, opeens stilstaan e.d. Dat zie je volgens mij minder makkelijk als je meerent.
Mijn man springt weleens raar in de lucht, zoals een binky van blijdschap, omdat Lodewijk het dan nadoet. π π
Hij is ook altijd superblij als we langer in de tuin zijn, dus dat is heel schattig om te zien. Scarlett zou niet zo snel rennen, denk ik, ze is meer van het eisen van knuffels en knarsentanden.