Konijnen vechten, her-koppelen van konijnen

Een van de onderwerpen waarover wij de meeste vragen krijgen: het her koppelen van konijnen. In dit artikel lees je er alles over. Waarom vinden mijn konijnen elkaar niet meer lief? Waarom vechten ze? Moet ik de konijnen het uit laten vechten of juist niet? Naast elkaar huisvesten, of juist totaal uit elkaar? Je leest het allemaal in dit artikel over het her-koppelen van konijnen.

Problemen bij het koppelen van konijnen

Konijnen horen samen te leven met een soortgenootje. Door media aandacht begint het kwartje eindelijk te vallen en schaffen veel mensen twee konijnen aan in plaats van één. Maar daarmee is ook het volgende probleem ontstaan: koppels die niet samen kunnen. Het is ontzettend lastig, konijnen samen houden. Zeker niet zo simpel als 1 konijn + 1 konijn = een gelukkig koppel. In dit artikel bespreek ik een aantal van de problemen waar je tegenaan kan lopen tijdens koppelingen, maar ook bij koppels die al langer samen wonen.

Konijnen koppelen die elkaar niet kennen

Ga je twee (nieuwe) konijnen koppelen die elkaar nog niet kennen? Koppel dan altijd via de methode “koppelen op neutraal terrein”. Deze methode is uitgebreid omschreven in het artikel Koppelen van konijnen. De informatie op deze pagina gaat echt over het opnieuw koppelen van konijnen die eerder wel samen geleefd hebben, en die je dus opnieuw wil samen zetten.

Veel gemaakte fouten bij koppelingen

Er zijn helaas een aantal veel gemaakte fouten bij het koppelen van konijnen, die de kans dat de konijnen (weer) samen kunnen leven sterk verkleinen. Probeer deze fouten echt te voorkomen door je vooraf goed in te lezen.

Verkeerde partnerkeuze. Vaak kiezen mensen konijnen uit die hun zelf aanspreken qua uiterlijk. Bijvoorbeeld in een winkel of bij een fokker (wat wij beiden niet aanraden, lees dit artikel over een nieuw konijn). Maar konijnen hebben echt een hele sterke wil. Ze willen het liefst zelf bepalen met wie ze samen leven. Er moet een klik zijn. Is die er niet? Dan kun je het wel vergeten, dan zullen ze nooit samen kunnen. Starten met jonge konijntjes klinkt leuk, en vaak kunnen die de eerste weken prima samen. Tot ze in de puberteit belanden en de karakters ontwikkelen. In veel gevallen is het dan gedaan met de pret en zit je met twee konijnen waar je als baasje aan gehecht bent, maar die elkaar niet kunnen uitstaan. Vaak beginnen mensen met twee jonge konijnen en onderschatten ze de puberteit. Konijnen ontwikkelen in die periode een sterke eigen wil en een eigen karakter. Vaak blijkt dus in die periode dat de konijntjes die toen ze echt jong waren wel samen konden, toch niet bij elkaar passen.
De verkeerde koppelmethode kiezen. Vroeger werd er gekoppeld in korte sessies. Inmiddels is dat achterhaald, het zorgt voor spanningen en stress. Het best is kiezen voor één lange koppelsessie op neutraal terrein. Heb je geen neutraal terrein? Overweeg dan om de konijnen op een koppelvakantie te sturen bij een pension of opvang die die service aanbied. Koppelen is altijd maatwerk. Soms heeft een konijn een uitzonderlijk karakter of gezondheidsklachten waardoor koppelen op neutraal terrein geen optie is. Pas dan kun je kiezen voor een andere koppelmethode, aangepast aan het individu. Heb je zelf geen koppelervaring? Zoek dan in zo een situatie echt iemand met voldoende kennis en ervaring om de koppeling te begeleiden. Meer informatie over de koppelmethodes die er zijn.
Te weinig tijd hebben voor de koppeling. Neem echt minimaal 2 volle dagen vrij voor een konijnenkoppeling. Laat op de dag beginnen houd in dat je ze alleen moet laten terwijl ze daar misschien nog niet aan toe zijn, of dat je ze uit elkaar moet halen. En dat is een flinke stap terug in het koppelproces. Dat is niet handig en komt de koppeling niet ten goede. Begin in de ochtend, laat ze een hele dag samen, en ook de eerste nacht. De volgende dag ben je zeker nog niet klaar! Afhankelijk van hoe het gaat moet je ook op het moment dat je ze gaat verplaatsen van het neutrale terrein naar het uiteindelijke verblijf voldoende tijd hebben om toezicht te houden. Een koppeling is niet in dagen voorbij, maar kan echt weken duren. Het is wel zo dat de eerste dagen het meest onrustig zijn, vandaar het advies om in ieder geval die dagen voldoende tijd te hebben om er bij in de buurt te blijven.
Te weinig ruimte hebben om konijnen te houden. Ruimte is ontzettend belangrijk voor konijnen. Hoe meer ruimte, hoe gelukkiger je konijnenkoppel. Standaard kooien zijn altijd te klein. Ze zijn niet per definitie slecht, maar moeten echt ALTIJD uitgebreid worden met een permanente ren. Een ren waar de konijnen altijd, dus 7 dagen per week, 24 uur per dag in kunnen. De minimale leefruimte voor een koppel konijnen is 4 vierkante meter. Sommige konijnenopvangen eisen zelfs nog meer vierkante meter leefruimte, afhankelijk van het formaat van de konijnen en de activiteit, voor ze een koppel uitplaatsen. Kies je voor echt groot formaat konijnen? Dan is het zeker hoe groter hoe beter! Meer informatie over huisvesting van konijnen.

Wanneer grijp je in bij konijnen die vechten?

Koppelgedrag en rangordebepaling bij konijnen kan er soms heftig uit zien. Rijden op elkaar, jagen, vlinderen (rond elkaar draaien), snel op en neer gaande neusjes, stress. Plukken haar die uitgetrokken worden. Spannend, maar geen reden om de konijnen uit elkaar te halen. Elk koppel heeft af en toe wel eens een fase dat het eventjes wat minder gaat, dat de rangorde even verstoord is door hormonen, ziekte of angst. Normaal gezien komt dit vrij snel weer goed. Soms is het wel nodig om iets aan te passen bij de konijnen, dat kan in de leefomgeving zijn of behandeling van een ziekte. Afhankelijk van de oorzaak van de onrust, is er dus soms wel actie nodig. Maar koppelgedrag en rangordebepaling kan bij elk koppel wel eens te zien zijn. Let wel altijd goed op dat de konijnen nog goed eten, keutelen en geen ernstige verwondingen hebben.

Vecht een koppel echt? Zie je gedrag als boksen, hoor je een konijn krijsen? Vliegen ze direct op elkaar af om vervolgens in één bol over de grond te rollen? Dan moet je zeker ingrijpen! De kans dat het goed komt met zo een koppel is behoorlijk minimaal. Soms is er nog wat aan te redden, afhankelijk van de oorzaak van de onrust. Maar als ze echt heftig vechten zit dat bij konijnen meestal vrij diep, dat is niet zomaar even op te lossen. De kans is dus groot dat je moeilijke keuzes moet gaan maken, afhankelijk van de ruimte en mogelijkheden die je hebt.

In dit artikel lees je meer over de oorzaken van ruzie bij konijnenkoppels en over de oplossingen die er zijn.

Waarom kunnen konijnen soms niet meer samen?

Er zijn verschillende redenen waarom konijnenkoppels uit elkaar vallen. Is jouw koppel uit elkaar gevallen? Dan is de kans groot dat dat door één van onderstaande oorzaken komt.

Ongecastreerde ram(men)

Heb je een mannetjeskonijn (ram) dan moet deze altijd gecastreerd zijn, wil hij samen kunnen met een partner. Koppels van twee rammen hebben maar een hele kleine slagingskans, een kans die echt nihil is als ze niet gecastreerd zijn.

Ook als je een voedster en een ram houd, moet de ram altijd gecastreerd zijn. En dat is niet alleen om nestjes te voorkomen, maar ook om gedragsredenen. Zelfs als de voedster ook al gecastreerd is. Ongecastreerde rammen hebben te veel hormonaal gedrag, wat in een beperkte ruimte (wat elk huisdierkonijnenkoppel heeft) altijd tot ruzie en problemen lijd.

Denk je te kunnen besparen op castratie kosten door voor twee voedsters te kiezen? Helaas, ook die hebben maar een hele kleine slagingskans. De beste combinatie is dus echt een gecastreerde ram en een (eventueel ook gecastreerde) voedster.

In dit artikel gaan wij er van uit dat rammen in ieder geval gecastreerd zijn. Is dat niet het geval? Dan is dat de eerste stap die je zal moeten maken!

Meer informatie over castratie lees je verderop in dit artikel.

Puberteit (karakter ontwikkeling)

De meeste koppels vallen uit elkaar in de puberteit, die start zo rond de 12 a 16 weken, en eindigt rond de leeftijd van 1 a 1,5 jaar. In deze periode worden ook de meeste konijnen weer afgestaan, vaak rond de leeftijd van 7 maanden. De puberteit is dan vaak op een hoogtepunt: territoriaal gedrag zoals sproeien, onzindelijkheid, rijgedrag, en vaak als konijnen in kleine ruimtes zitten ontwikkelt er sterk territoriaal agressief gedrag naar baasjes en gedrag als tralieknagen. Veel mensen die impulsief, ondoordacht aan konijnen begonnen zijn besluiten op dit punt weer afstand te doen van hun konijn.

Ben je voor twee jonge konijnen gevallen, of dat nou (gecastreerde)broer en zus zijn, twee zusjes of twee totaal onverwante konijnen, de kans is groot dat ze in de puberteit niet meer samen kunnen. Ze ontwikkelen nu hun karakter. Ze worden vruchtbaar. In de natuur blijven konijnenfamilies ook niet altijd samen in deze periode, wat ook weer helpt om inteelt te voorkomen en de konijnenpopulaties gezond te houden. Familieverbanden bij konijnen werken anders dan bij mensen. Ze groeien wel samen op, maar blijven daarna niet altijd samen. Ze vormen nieuwe (sub)groepen. In gevangenschap hebben konijnen daar niet voldoende ruimte voor, en komt het soms tot echt heftige confrontaties waarbij ernstige verwondingen ontstaan.

Oplossingen:

Heftig vechten, vlinderen, echt op elkaar afvliegen zodra ze elkaar zien is een teken dat een koppel echt niet meer samen kan. Is jouw koppel uit elkaar gevallen in de puberteit, door karakterverschillen? In dit geval heb je drie opties:

Je zou nog kunnen proberen of castratie van de voedster(s) zin heeft of niet. Houd ze dan wel echt uit elkaar tot de voedster(s) echt voldoende hersteld zijn voor je weer een her-koppeling doet. Ga dus niet wisselen van hok, zorg dat ze elkaar niet zien of ruiken, tot het moment van de her-koppeling. Houd het koppel echt enkele weken, het liefst zelfs enkele maanden uit elkaar totdat ze goed hersteld zijn. Helaas is er ook met castratie van de voedster(s) geen garantie dat het werkt. Het kan, maar de kans is niet heel groot.

Er zijn dan maar twee andere oplossingen.

Voor beide konijnen een eigen partner adopteren in een konijnenopvang. Laat de konijnen dan echt zelf via speed-dates een geschikte partner uitkiezen waar hij/zij een klik mee heeft. In dat geval heb je dus twee aparte konijnenkoppels, en dus ook huisvesting nodig voor twee konijnenkoppels, die beiden groot genoeg zijn qua leefoppervlak.
Zie je dat niet zitten of heb je er geen ruimte voor, dan kun je ook één konijn afstaan en voor het konijn dat je wel wil houden in een konijnenopvang een geschikte partner zoeken. Niet de leukste keuze, als baasje voelt dat vaak als een soort falen. Maar het is ook niet goed om uit egoïsme vast te houden aan een konijn wat je niet kan bieden wat het nodig heeft. Door via een konijnenopvang te herplaatsen, weet je in ieder geval dat het konijn dat je afstaat ook naar een fijn huisje gaat met een partner. Informeer wel vooraf even goed naar de plaatsingsvoorwaarden van de betreffende opvang, dan weet je wat de eisen zijn voor het nieuwe baasje.

Te weinig ruimte

Hoe veel je ook van iemand houd, een leven met een ander in een badkamer opgesloten zitten, waar je net kan liggen en zitten en maar twee stappen kan zetten, en er niet of nauwelijks uit mogen, is geen pretje. Dat doen wij in Nederland niet eens de gevangenen aan. Toch zijn helaas veel konijnen veroordeeld tot een leven “achter tralies”, zonder dat ze ooit iets mis hebben gedaan. Voor een gelukkig koppel is ruimte ontzettend belangrijk. Zelfs met je beste vriend zou je ruzie krijgen als je altijd op een kleine ruimte moet leven. Bespaar dus niet op ruimte maar koop een mooie voliere voor in de tuin of een grote puppy ren voor in huis, en bied ze plek om elkaar even te ontlopen als ze elkaar beu zijn. Dat komt – ook bij konijnen – elke relatie ten goede!

Als voorbeeld, mijn konijnenkoppels leven elk in een verblijf van 8 vierkante meter. Ik heb twee koppels, en dus 16 vierkante meter tuin opgeofferd voor de konijnen. Voordeel daarvan is dat de konijnen heerlijk kunnen rennen, springen, binky’s maken (vreugdesprongen) en voldoende plek hebben om elkaar te ontlopen als ze even niet op elkaar zitten te wachten. En nee, ik heb geen vlaamse reuzen, maar gewoon klein / middelmaat asielkonijnen.

Deel het verblijf ook zo in dat er plekjes zijn om even beschut te zitten van elkaar. Eén schuilhok kan voor een koppel, maar zet er dan wel een simpel tweede huisje of afdakje bij.

Oplossingen:

Heftig vechten, vlinderen, echt op elkaar afvliegen zodra ze elkaar zien is een teken dat een koppel echt niet meer samen kan. Als een koppel éénmaal echt vecht is het lastig om ze te herkoppelen. Is het vechten nog niet te heftig en meer jagen, plukken haar uittrekken en rijden? Is het nog niet echt geescaleerd, maar zit dat er wel aan te komen? Zorg er dan voor dat het verblijf zo snel mogelijk voldoet aan de minimale eisen voor leefruimte, het liefst zelfs nog groter. Ga bij voorkeur minstens voor een leefruimte van 4 vierkante meter of nog groter.

Helpt meer leefruimte niet? Er zijn dan maar twee andere oplossingen.

Voor beide konijnen een eigen partner adopteren in een konijnenopvang. Laat de konijnen dan echt zelf via speed-dates een geschikte partner uitkiezen waar hij/zij een klik mee heeft. In dat geval heb je dus twee aparte konijnenkoppels, en dus ook huisvesting nodig voor twee konijnenkoppels, die beiden groot genoeg zijn qua leefoppervlak.
Zie je dat niet zitten of heb je er geen ruimte voor, dan kun je ook één konijn afstaan en voor het konijn dat je wel wil houden in een konijnenopvang een geschikte partner zoeken. Niet de leukste keuze, als baasje voelt dat vaak als een soort falen. Maar het is ook niet goed om uit egoïsme vast te houden aan een konijn wat je niet kan bieden wat het nodig heeft. Door via een konijnenopvang te herplaatsen, weet je in ieder geval dat het konijn dat je afstaat ook naar een fijn huisje gaat met een partner. Informeer wel vooraf even goed naar de plaatsingsvoorwaarden van de betreffende opvang, dan weet je wat de eisen zijn voor het nieuwe baasje.

Wisselen van ruimte

Er zijn nog veel mensen die de konijnen alleen los laten lopen als ze zelf thuis zijn. Als de baasjes werken, weg zijn of slapen, zitten de konijnen in een kleinere ruimte opgesloten. Of alleen bij mooi weer mogen de konijnen in de tuin, en dan weer niet. Soms hebben konijnenbaasjes zelfs meerdere koppels die ze om de beurt op hetzelfde terrein los laten lopen. Dat zorgt echter voor veel onrust, dat de territoriumdrang aardig aangewakkerd word. En dat kan er voor zorgen dat koppels dat op elkaar afreageren en daarna uit elkaar vallen.

Meer informatie over huisvesting van konijnen.

Oplossingen:

Hoewel het voor konijnen natuurlijk fijn is om meer ruimte te hebben, zorgt wisselende toegang tot ruimtes er wel voor dat er meer territoriaal gedrag ontstaat. En dat kan onrust geven bij koppels, ook als het lange tijd wel goed is gegaan. Het best zorg je dus echt voor een vaste, permanente leefruimte die groot genoeg is. Als jouw konijnen nog niet al te heftige relatieproblemen hadden door het wisselen van ruimte, dan heb je kans dat met het zorgen voor voldoende permanente leefruimte, de rust in het koppel ook weer terug komt.

Vechten ze wel echt heftig? Er zijn dan maar twee andere oplossingen.

Voor beide konijnen een eigen partner adopteren in een konijnenopvang. Laat de konijnen dan echt zelf via speed-dates een geschikte partner uitkiezen waar hij/zij een klik mee heeft. In dat geval heb je dus twee aparte konijnenkoppels, en dus ook huisvesting nodig voor twee konijnenkoppels, die beiden groot genoeg zijn qua leefoppervlak.
Zie je dat niet zitten of heb je er geen ruimte voor, dan kun je ook één konijn afstaan en voor het konijn dat je wel wil houden in een konijnenopvang een geschikte partner zoeken. Niet de leukste keuze, als baasje voelt dat vaak als een soort falen. Maar het is ook niet goed om uit egoïsme vast te houden aan een konijn wat je niet kan bieden wat het nodig heeft. Door via een konijnenopvang te herplaatsen, weet je in ieder geval dat het konijn dat je afstaat ook naar een fijn huisje gaat met een partner. Informeer wel vooraf even goed naar de plaatsingsvoorwaarden van de betreffende opvang, dan weet je wat de eisen zijn voor het nieuwe baasje.

Hormonen

Wil je konijnen in een koppel houden, dan zal de ram altijd gecastreerd moeten zijn. Maar ook bij voedsters spelen hormonen een grote rol en hebben een grote invloed op het wel of niet samen kunnen van koppels.

Niet gecastreerde konijnen hebben soms periodes waarin de hormonen opspelen. Vooral in het voorjaar en de zomer gaan deze hormonen opspelen en voor problemen zorgen. Voedsters die rams zijn (gedekt willen worden), en de ram eindeloos uitdagen tot hij het beu is. Schijnzwangerschappen met bijbehorend knorrig humeur. Maar ook onzindelijkheid, overal keutelen, sproeien, op alles rijden. Dat is allemaal hormonaal gedrag.

Castratie neemt niet al het hormonaal gedrag weg, hormonen worden ook op andere plaatsen in het lijfje aangemaakt dan in de geslachtsorganen. Ook bij gecastreerde konijnen kan hormonaal gedrag dus oorzaak zijn van relatieproblemen. Castratie kan overigens wel helpen.

Oplossingen:
Vermoed je dat hormonen de oorzaak zijn van ruzie bij jouw koppel? Laat de konijnen dan castreren. Verderop in dit artikel staat daar nog uitgebreide uitleg over.

Wil je geen castratie, of heeft castratie niet geholpen? Er zijn dan maar twee andere oplossingen.

Voor beide konijnen een eigen partner adopteren in een konijnenopvang. Laat de konijnen dan echt zelf via speed-dates een geschikte partner uitkiezen waar hij/zij een klik mee heeft. In dat geval heb je dus twee aparte konijnenkoppels, en dus ook huisvesting nodig voor twee konijnenkoppels, die beiden groot genoeg zijn qua leefoppervlak.
Zie je dat niet zitten of heb je er geen ruimte voor, dan kun je ook één konijn afstaan en voor het konijn dat je wel wil houden in een konijnenopvang een geschikte partner zoeken. Niet de leukste keuze, als baasje voelt dat vaak als een soort falen. Maar het is ook niet goed om uit egoïsme vast te houden aan een konijn wat je niet kan bieden wat het nodig heeft. Door via een konijnenopvang te herplaatsen, weet je in ieder geval dat het konijn dat je afstaat ook naar een fijn huisje gaat met een partner. Informeer wel vooraf even goed naar de plaatsingsvoorwaarden van de betreffende opvang, dan weet je wat de eisen zijn voor het nieuwe baasje.

Ziekte en zwakte

Konijnen laten het niet snel zien als ze ziek zijn. Ze zijn prooidieren, en tekenen van zwakte zijn in de natuur een duidelijk signaal naar roofdieren dat dat individu de makkelijkste prooi is. Dat houd in de natuur de konijnenpopulatie gezond, en zorgt er voor dat roofdieren voldoende voedsel hebben. Het houd dus beide soorten in leven, ook al klinkt het erg hard. Toch is dit natuurlijke gedrag van konijnen onderling soms nog best handig, omdat je als konijnenbaasje hieraan ook kan zien dat er problemen zijn met de gezondheid, en dus op tijd richting de dierenarts kan gaan voor een gezondheidscontrole.

In de natuur vormen zieke en zwakke konijnen een risico, en worden ze verstoten door de konijnengroep. Ook bij huisdierkonijnen zie je dit gedrag. Als één van de konijnen zwakker is, ouder wordt, of echt ziek is, dan kan dat invloed hebben op de rangorde. Als het konijn dat de baas is ziek word, kan een ander konijn de leiderspositie op dat moment overnemen en zie je dus onrust in je groep of koppel. Maar ook als een konijn dat lager in de rangorde staat ziek is kun je dit aan het gedrag van het koppel of de groep zien, soms wordt het dier zelfs echt verstoten door de partner.

Het is wel belangrijk dat je voor je konijnen een dierenarts zoekt met ervaring en verstand van konijnen. In de basis is dit namelijk maar minimaal, je moet dus op zoek naar een dierenarts die zelf bijscholing volgt over konijnen. In dit artikel lees je meer over konijnkundige dierenartsen. Wil je meer informatie over zorgen voor een oud konijn? Lees dan dit artikel.

Oplossingen:

Is jouw koppel uit elkaar gevallen door ziekte of ouderdom? Bezoek dan eerst de dierenarts. Zorg dat de gezondheidsproblemen eerst goed aangepakt worden. In de meeste gevallen is het helaas noodzakelijk om het koppel uit elkaar te halen, om het zieke konijn de kans te geven eerst goed te herstellen. Als het konijn hersteld is, dan kan er gekeken worden of er een herkoppeling plaats kan vinden of niet. In de meeste gevallen is dat gelukkig wel mogelijk.

Kan het koppel niet meer samen? Kies er dan voor om ze beiden een eigen partner te geven. Voor oudere konijnen is er zelfs een speciale facebookpagina voor partnerbemiddeling, zodat oudere konijntjes een partner van ongeveer de eigen leeftijd kunnen vinden. Dat klikt vaak beter dan een jong konijn plaatsen bij een ouder konijn.

Angst

Een oorzaak die konijnenbaasjes vaak vergeten, is angst. Angst en onrust kunnen er voor zorgen dat konijnen spanningen en stress krijgen, en dat afreageren op elkaar. Daardoor kan een koppel ook uit elkaar vallen. Denk bijvoorbeeld aan situaties waarbij er roofdieren in de buurt zijn (geweest). Dat kan dus al een overvliegende roofvogel zijn, een jagende buurkat, een marter of vos, vuurwerk of ander lawaai, zoals bijvoorbeeld een blaffende hond. Maar ook als de buren konijnen hebben aangeschaft en jouw konijnen dat ruiken kan dat voor onrust zorgen.
Bij konijnen in huis kan dit gedrag soms ook ontstaan als er iemand met een hond op bezoek is geweest, iemand die de geur van fretten bij zich draagt, of als er iets in het huishouden is veranderd zoals een nieuw huisdier, een partner die bij je in komt wonen, of een baby.

Oplossingen:

Zorg er voor dat de konijnen zich weer veilig gaan voelen. Zorg voor een veilige, afgedekte ren waar roofdieren niet in (en bij) kunnen komen, voldoende schuilplaatsen, een verblijf in een voldoende rustige ruimte. Het kan even tijd nodig hebben, en hoop vooral dat het niet escaleert in die periode. Als het koppel echt heel heftig gaat vechten, moeten ze uit elkaar gehaald worden om verwondingen te voorkomen.

Als je ze uit elkaar moet halen, kun je proberen of het lukt om de konijnen te her-koppelen op neutraal terrein waar ze zich veilig voelen. Als dat niet lukt, blijven er helaas twee oplossingen over:

Voor beide konijnen een eigen partner adopteren in een konijnenopvang. Laat de konijnen dan echt zelf via speed-dates een geschikte partner uitkiezen waar hij/zij een klik mee heeft. In dat geval heb je dus twee aparte konijnenkoppels, en dus ook huisvesting nodig voor twee konijnenkoppels, die beiden groot genoeg zijn qua leefoppervlak.
Zie je dat niet zitten of heb je er geen ruimte voor, dan kun je ook één konijn afstaan en voor het konijn dat je wel wil houden in een konijnenopvang een geschikte partner zoeken. Niet de leukste keuze, als baasje voelt dat vaak als een soort falen. Maar het is ook niet goed om uit egoïsme vast te houden aan een konijn wat je niet kan bieden wat het nodig heeft. Door via een konijnenopvang te herplaatsen, weet je in ieder geval dat het konijn dat je afstaat ook naar een fijn huisje gaat met een partner. Informeer wel vooraf even goed naar de plaatsingsvoorwaarden van de betreffende opvang, dan weet je wat de eisen zijn voor het nieuwe baasje.

Castratie als oplossing voor relatieproblemen bij konijnen
Een veel gehoorde oplossing voor koppels van rammen en voedsters en koppels van twee of meer voedsters: laat de dames castreren (en ja, het is echt castreren, zie dit artikel voor meer uitleg).

Castratie is echter geen wondermiddel. En ook met castratie als oplossing voor relatieproblemen zijn er een aantal zaken waar je rekening mee moet houden:

Castratie haalt niet alle hormonen weg
Bij castratie van een ram worden de zaadballen weggehaald, bij castratie van een voedster worden de baarmoeder en eierstokken weggehaald. Maar niet alle hormonen worden in de voortplantingsorganen aangemaakt. De hypofyse (in de hersenen) en bijnieren maken bijvoorbeeld ook voortplantingshormonen aan. Met castratie krijg je dus nooit 100% van het hormonale gedrag weg, wat denk ik ook goed is, omdat het toch ook wel een onderdeel is van het individu, van het karakter. De scherpe randjes gaan er met een castratie vaak wel af, het hormonale gedrag wordt minder. Minder tot geen schijnzwangerschappen, minder territoriumdrift, minder knorrig gedrag, makkelijker zindelijk te maken. Dat soort gedrag zie je veranderen. Het karakter van het konijn blijft hetzelfde. Een dominant konijn word niet opeens onderdanig omdat het gecastreerd is. Het is dus geen wondermiddel, maar wel een hulpmiddel. En castratie helpt bij voedsters om baarmoederontstekingen en baarmoederkanker te voorkomen.

Castratie zorgt (tijdelijk) voor een zwakker konijn, verandert geur
Laat je een koppel of één konijn van een koppel castreren (of dat nou ram/voedster of voedster/voedster is), er is altijd risico dat dat onrust die er eventueel was in het koppel erger maakt, je gooit de verstandhouding altijd op z’n kop. Maar dat zou ook net zo goed gebeuren als je niet voor castratie zou kiezen, je versnelt het alleen. Castratie zorgt voor andere geuren door operatie / dierenartsbezoek, maar zeker ook door veranderingen in de hormoonhuishouding. En niet te vergeten zwakte, een konijn is zwakker tijdens herstel van castratie.

Zorg voor huisvesting apart van elkaar
Een operatie verzwakt een konijn tijdelijk. Zeker koppels die al onrust hadden, wil je tijdens deze periode geen negatieve ervaringen laten op doet. Houd de partners dus echt zo ver mogelijk uit elkaars buurt tijdens het herstel. Castratie bij een voedster is een flinke buikoperatie. Het konijn lijkt na 10-14 dagen misschien weer ok, het echte herstel duurt toch langer.

Heb je echt laten castreren om hormonale redenen, dan kan dat best lang zijn: Het kan echt weken / maanden (tot wel een maand of 3) duren voor de hormonen echt uit het lijfje verdwenen zijn, en het gedrag pas gaat veranderen, zowel bij ram als voedster.

Gaat een koppel goed samen voor je ze laat castreren? Dan kun je 2 dingen doen. Bij koppels die echt al lange tijd (lees bijv. een jaar of langer) samen zitten, en echt een sterke, hechte band hebben, laat ik de partners zo veel mogelijk samen voor steun. Maar aangezien dit artikel juist over koppels met relatieproblemen gaat, zal dat waarschijnlijk niet het geval zijn.

Is het een “vers” koppel. Dus jonge konijnen (jonger dan 1 a 1,5 jaar) of konijnen die niet zo lang gekoppeld waren, of een koppel wat niet heel hecht is? Dan haal ik ze echt een langere tijd uit elkaar rond de castratie. In verband met het herstel de 10-14 dagen zeker wel. Afhankelijk van hoe “slecht” de relatie was zelfs nog langer. Dan haal je ze dus “op goede voet” uit elkaar, en wacht je dus echt tot het geopereerde konijn / de geopereerde konijnen goed hersteld zijn. Je voorkomt op die manier negatieve ervaringen tijdens het herstel.

Vecht een koppel al, en hoop je dat ze na castratie wel weer samen kunnen leven? Dan zul je ze echt langere tijd apart moeten houden. Hopen dat ze het een soort kunnen “resetten”. Ik zou dan echt 2 a 3 maanden apart houden aanraden, zodat de hormonen echt tot rust zijn gekomen, zo ver mogelijk zijn verdwenen. Houd er echter wel rekening mee dat de kans dat konijnen die al eens heftig gevochten hebben alsnog samen kunnen, klein is. Als er geen klik is tussen de karakters van de konijnen, zal het nooit een goede match zijn.

Konijnen adopteren of afstaan
Kan jouw koppel niet meer samen, en zoek je nieuwe partners voor beide konijnen? Of heb je de moeilijke keuze gemaakt één van de twee konijnen af te staan om ze zo allebei kans op een fijn leven met partner te geven? Dan kan de lijst met konijnen opvangen en asielen in Nederland en België handig zijn.